Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 12: "Je hebt mij nog."

Als hij iets beter kijkt ziet hij dat de persoon lange blonde haren heeft die schitteren in het maanlicht. Hij slaakt een zucht van opluchting als hij beseft dat dit Keelin in. Hij herkende haar even niet, omdat hij het niet gewend is om haar met losse haren zonder elfenoren te zien.

Wilko pakt de deken waar hij zojuist onder lag te slapen en gaat vervolgens zachtjes de tent uit om Vladimir niet wakker te maken. "Hey" zegt hij zachtjes als hij vlak achter Keelin staat. Een beetje verschrikt kijkt ze om, want ze dacht dat de jongens ergens heel ver weg in dromenland waren. "Kun je niet slapen?" vraagt hij terwijl hij naast haar neer ploft. "Nee, eigenlijk niet. Ik kan het gewoon nog niet zo goed beseffen dat we geen wezens meer zijn. Het is ook al middernacht geweest, wat dus betekent dat we definitief niet meer in de Nachtwacht zitten." "Ja, ik weet het. Het is ook allemaal oneerlijk."

Wilko slaat de deken over hen twee heen en ook zijn arm om haar heen. Keelin gaat vervolgens gelijk met haar hoofd tegen hem aan liggen. "We hebben nu ook helemaal geen zekerheid meer in ons leven. Alles wat we hadden opgebouwd is weg. Een plek om te wonen, ons werk, ons inkomen, onze vrienden. Wat moeten we nu doen? We hebben niks meer en ik maar denken dat ik een geplande toekomst voor me had. Al die stukjes zekerheid vallen nu weg."

"Je hebt mij nog en dat gaat nooit of te nimmer veranderen en nieuwe plannen voor de toekomst kunnen we samen maken. Ik weet ook niet hoe we alles precies gaan doen, maar ik weet wel dat het op een of andere manier goed gaat komen. Dat voel ik gewoon." "Ja, dat denk ik ergens ook wel weer, maar we zitten gewoon heel diep in de put. Zonder enige hulp van onze familie. Het zou toch handig zijn als we aan iemand met meer levenservaring konden vragen wat we moeten doen en hoe het er in de mensenwereld aan toe gaat?" "Wij hebben toch ook wel onze eigen ervaringen met het leven?" vraagt Wilko, die haar niet helemaal begrijpt. "Klopt, maar wij hebben nog nooit een huis gekocht. We hebben nog nooit kinderen gekregen en ga zo maar door. Dat heb ik ze allemaal nooit kunnen vragen."

"Wie bedoel je?" "Sorry, ik moet door al dit gedoe gewoon veel aan mijn ouders denken. Er is nog zoveel wat ik aan mijn moeder had willen vragen over hoe zij alles heeft aangepakt. Toen ze overleed kon ik wel veel bij Aurel terecht, maar die was maar een paar jaar ouder dan ik. Zij wist ook niet altijd alles wat ik aan haar vroeg. Aan een andere elf vragen durfde ik ook niet. Laat maar, ik moet jou ook helemaal niet lastig vallen met dit soort dingen." "Tuurlijk wel en daar hoef je je helemaal niet voor te verontschuldigen. Je hebt het eigenlijk nooit zo over je ouders gehad. Ik wist wel dat ze overleden zijn, maar verder weet ik niks van ze. Ik heb er de afgelopen jaren ook niet naar gevraagd omdat ik aan heel je houding zag dat je het niet fijn vindt om het erover te hebben. Ik zal er verder ook niet veel naar vragen als je het er niet over wil hebben begrijp ik het ook" zegt Wilko.

"Mij helpt het gewoon niet zo om daar over te praten. Ze zijn er niet meer dus ik kan ze er ook niet mee terug halen. Het is ook een afgesloten hoofdstuk voor mij en ik ben blij dat ik het voor zo ver achter me heb weten te laten." "Had je niet zo'n goede band met je ouders?" vraagt hij. "Jawel, alleen was het allemaal niet zo makkelijk om alles na hun dood te regelen. Aurel en ik stonden er alleen voor. Zij was negentien en ik zestien jaar oud. Om dan al die beslissingen te moeten nemen is erg lastig. Als ik alles nu opnieuw zou mogen doen dan had ik het heel erg anders aangepakt."

"Wat zou je dan anders hebben gedaan?" "Nou ik zou nu wel twee keer nadenken voordat ik de erfenis aanvaard. Aurel en ik gingen ervan uit dat papa en mama geen schulden zouden hebben. Daarom hebben we het zuiver aanvaarden, wat dus betekend dat alles voor ons zou zijn. Ook de eventuele schulden. Nu dachten wij dat dat laatste niet het geval zou zijn en we dus nog een leuk bedragje zouden overhouden nadat we de begrafenis hadden betaald. Dit was echter niet het geval. Ze hadden bijvoorbeeld nog een studieschuld lopen en ook de hypotheek van het huis was nog niet afbetaald." "Wow, dat lijkt me allemaal best veel geld. Wat hebben jullie dan gedaan op zo'n jonge leeftijd? Sorry als ik trouwens teveel vraag. Als je niet wil antwoorden moet je dat niet doen hoor. Ik had net gezegd dat ik niks zou vragen en nu heb ik dat dan toch gedaan" zegt Wilko lief.

"Geeft niks en daarbij vertrouw ik je, dus je mag het best weten. Aurel en ik konden niet geld gaan lenen bij de bank, want dat zou er alleen maar voor zorgen dat we nog meer in de schulden zouden komen. We zouden dan alles moeten terugbetalen inclusief een hele hoge rente. Dus er zat niets anders op dan keihard te gaan werken naast school en daar hebben we wel wat aan verdiend. Aurel kon natuurlijk meer verdienen dan ik, omdat zij al een aantal jaren ouders was. Na vier jaar konden we alles afbetalen en waren we eindelijk van alles verlost." "Wacht vier jaar? Dan was je twintig. Dat betekent dus dat het nog aan het afbetalen was toen je al bij de nachtwacht zat. Je had toch gewoon aan me kunnen vragen of ik het kon betalen?"

"Wilko dat is echt heel erg lief, maar dan had ik alsnog een schuld gehad en dan bij jou. Dat wilde ik niet. In ieder geval is dat nu voorbij. Zullen we het maar over iets anders hebben. Ik wordt gewoon al weer misselijk als ik aan dit alles terug denk." "Kijk maar uit, anders gooi je die lekkere pizza er weer uit" grapt Wilko om haar iets aan het lachen te krijgen. Hij had nooit verwacht dat ze door zo'n hel is gegaan in haar tiener jaren en dat hele gedoe vandaag komt er ook nog eens bij.