/Sonsuza Kadar Hayran 2/

Bölüm 24

-HÜRKAN'DAN-

"Güzelim..." Elimi Tuana'nın omuzuna koydum irkilerek bana döndü. "İyi misin?" 

"İyiyim, dalmışım." Değildi az çok anlıyordum. "Emin misin?" Başını salladı ve ayağa kalktı. "Benim müşterilere bakmam lazım." 

"Neyi var bunun?"

"Bende bilmiyorum Atilla." 

                                               ● ● ●

"Hürkan." 

"Efendim Emre?" Koltukta oturan Tuana'yı gösterdi yine dalmıştı. "O iyi mi?" 

"Değil." Emre Tuana'nın yanına geçti. "Pişt, keko bugün bir parti varmış seversin gidelim mi?" 

"Üzgünüm Emre ama başım ağrıyor gelemem." 

"Hımm, o zaman yemek yemeğe gidelim?"

"Aç değilim."

Emre'nin bakışları bana döndü. "Güzelim, filim izleyelim mi?" 

"Uyumak istiyorum." 

"Peki, sen nasıl istersen." Tuana salondan çıktı. "Ömer, sen gidip konuşmak ister misin?"

"İsterim tabii ama sana anlatmıyorsa bana hiç anlatmaz." 

"Dene." Ömer gittikten yarım saat sonra geri geldi. "Ne oldu?" 

"Konuşmuyor, bana uzun uzun baktı ve bir anda ağlamaya başladı istersen sen git bak." Hemen ayağa kalktım ve yatak odasına gittim. "Tuana?" Hassiktir... oda boş. "Lanet olası herif!" Bu Tuana'nın sesiydi balkondan geliyordu. "Kapat şu siktiğimin telefonunu!" Balkona gittim Tuana yerde oturmuş telefonla konuşuyordu. "Sevgilim?" Beni görünce göz yaşlarını sildi. "Ne oluyor burda?" Eliyle sessiz olmamı işaret etti. Yanına geçtim ve onu izlemeye başladım kimle konuşuyordu bilmiyorum ama bir adamın telefonun diğer ucundan bağırdığını duyabiliyordum. "Aşağılık herif." 

Telefonu sertçe çektim Tuana şaşkınlıkla bana bakıyordu. "Kimsin?" Dedim sinirle. 

"Asıl sen kimsin Tuana'nın telefonunun sende ne işi var?" 

"Ben kocasıyım bir sıkıntı mı var?" 

"Kocası mı? Kızım evlendi mi?"

"Kızım mı?" Bakışlarım Tuana'ya kaydı sigarasından derin bir nefes alıp gökyüzüne doğru üfledi. Hemen sigarayı alıp söndürdüm ve bir köşeye attım. 

"Bakın efendim, Tuana ile ne derdiniz var bilmiyorum ama ona iyi gelmiyorsunuz bir daha onu aramanızı istemiyorum." 

"Sen kimsin de benim işime karışıyorsun ben onun babasıyım!?" 

"Size olan saygımı bozmak istemiyorum ama beni buna zorluyorsunuz bugüne kadar aramadınız, sormadınız şimdi gelipte ben babasıyım diyemezsiniz." Tuana telefonu aldı ve suratına kapattı. Bacaklarını kendine çekti ve kafasını koydu. "Sevgilim..." Ona destek vermek ister gibi elimi sırtına koydum. "Lütfen ağlama, içim gidiyor." Kafasını kaldırdı. "Hürkan." 

"Efendim sevgilim?"

"Her şey için teşekkürler." Buruk bir şekilde gülümsedim. "Bir şey değil keşke senin için daha çok şey yapabilseydim." 

"Benim için bir şey yapmak istiyorsan sarıl." Tereddüt bile etmeden onu kendime çektim ve sıkı sıkı sarıldım. Kafasını göğsüme koydu tişörtüm gözyaşlarıyla ıslanıyordu. Bir şarkı mırıldanmaya başladım belki iyi gelirdi.

"Gülünce ışık saçan, o gözler yaşla doldu. Ağlama, duymaz artık bi' varmış, bi' yok oldu. Giderken bıraktığı bütün renkler siyah oldu, üzülme anla artık belki de huzur buldu." 

"Bize de yer var mı?" Tuana kafasını kaldırdı ve Emre'ye bakıp gülümsedi, o an gülüşünü özlediğimi fark ettim. "Tabii ki var." 

"Tuana." Gözyaşlarıyla ıslanmış kirpikleri ve kızarmış burnuyla bana döndü. "Bir daha seni bu halde görmek istemiyorum, sadece bir gün görmedim gülümsemeni ama deli gibi özledim." Bir yaş daha süzüldü yanağından aşağıya. "Şşş, daha fazla gözyaşı dökmek yok, senin gözünden düşen her yaşla beraber benim de içim gidiyor." Gülümsedi. "Şimdi partiye gidiyor muyuz?" Dedi Emre. "Bilmem gidebilir miyiz? Tuana hanım partiye gidebilir miyiz?" Dedim. "Tabii, kalkın hazırlanın."

"Sende geliyorsun." Dedi Emre. 

"Ah, peki siz gidip hazırlanın çocuklar." Ömer ve Emre odalarına gittiler. "Hadi bizde hazırla- niye öyle bakıyorsun?" Yüzünü ellerimin arasına aldım ve son olmasını umut ettiğim yaşları sildim. "Bu halinle bile tatlısın." 

"Kes yalakalığı hadi kalk gidip hazırlanalım." Dedi gülümseyerek.

Üzgünüm daha keyifli bir bölüm yazmak isterdim ama kendimi o kadar iyi hissetmiyorum bir dahaki bölüm daha eğlenceli olacak umarım beğenmişsinizdir!