The Peculiars: Moving Target

Chapter 04: Mysterious Person

“CODE 2!”

I don't really like this feeling. Paulit-ulit nalang ganito ang nangyayari sa'kin.

Habang nakahiga at kinukunan ng dugo ay bigla-bigla nalang ako nahihilo at hindi makahinga.

Hindi ko na talaga naiintindihan ang nangyayari sa'kin in the past few weeks. Hindi naman ako ganito noon. This is the first time happened to me.

“How are you feeling, anak? Hindi ka na ba nahihilo o kinakapos ng hininga?”

Kaming dalawa nalang ni dad ang natira sa loob ng laboratory. Nakaupo ako sa kama habang siya naman ay nakaupo sa swivel chair sa harapan ko.

Tumingin ako kay dad at maliit na ngumiti.

“I am fine now, dad. No need for you to worry.”

Bumuntong-hininga si dad at hinawakan ang mga kamay ko ng mahigpit. “Pasensya ka na talaga, Haliya. I think I over do it again, for almost everytime, pakiramdam ko wala akong kwentang ama kasi sinasaktan kita ng paulit-ulit—”

“Dad, no!” I cut him off. I don't want to hear it. “You didn't do anything okay? Don't say sorry because I know that your doing everything to me . .to find answers and. .to find a cure . don't say such thing dad, 'wag mong sabihing wala kang kwentang ama kasi hindi 'yun totoo, okay? 'Wag mong sabihing paulit-ulit mo nalang ako sinasaktan kasi hindi naman.  Yes, I'm hurt pero hindi naman big deal 'yun. .”

When I looked at my father's eyes, alam kong bibigay na ang mga luha niya. Alam kong nagulat siya sa mga sinabi ko pero totoo lahat 'yon.

Yes, he hurts me everytime pero deep inside, naiintindihan ko siya. Naiintindihan ko ang lahat ng mga ginagawa niya para sa'kin. Ginagawa niya lang naman ang bagay na 'yun kasi para 'yon sa kinabubuti ko.

I understand him. Really.

Napasinghap ako ng walang pasabi akong niyakap ni dad. Isang mahigpit na yakap. I slowly hugged him back and smiled. Maya-maya ay narinig ko siyang humikbi, gumagalaw rin ang balikat niya, he's crying. My dad is crying.

This is the first time I see him cry.  Sinisisi niya siguro ang sarili dahil inamin kong nasasaktan ako sa ginagawa niya. For the second time, hindi 'yon big deal sa'kin.

I patted my father's back many times. “Dad naman, e. . I told you that you didn't do anything, na okay lang ako, na naiintindihan kita dad. .please,  don't cry. . .you're hurting me more.” I said softly.

Napaangat ang tingin ko sa pinto at nakita ko ang isang babaeng nurse. Siya rin ang nurse ang nakausap ko kahapon kung saan ko mahahanap si dad.

I smiled at her and she did the same. Nang makita ang kalagayan namin ni dad ay napatigil siya sandali.

I tapped his back sofly. “Dad. ...I think the nurse wants to talk to you for a minute.” pagkasabi ko 'non ay dahan-dahan siyang kumalas sa yakap sa'kin. Mabilis niyang pinunasan ang pisngi na puno ng natuyo na luha at nang makuntento ay saka niya hinarap ang nurse.

Umayos ng tayo ang babaeng nurse. “Doc. . .may naghahanap po sa'yo.”

“Sino?”

“Guardian po ng pasyente. . she wants to talk to you about her son's condition..” magalang na sabi ng babaeng nurse.

“Haliya—”

“Dad, It's fine. I will be okay. . Mukhang importante ang pag-uusapan niyo kaya pumunta ka na 'don. Don't make her wait.”