The Peculiars: Moving Target

Chapter 05: The Voice

“ARE YOU OKAY?”

Awtomatiko akong napaangat ng tingin kay dad ng magsalita siya habang kinukunan na naman ako ng dugo.

Tumango ako bilang sagot.

“Yes dad, medyo pagod lang ako. But I'm fine.” I smiled at him.

For the second time, I lied again.
Sa totoo lang hindi ako okay. May bumabagabag sa'king isipan simula pa kahapon. Malaking pala-isipan sa'kin kung panaginip lang ba 'yun o hindi.

Alam kong hindi 'yun si dad ang nagsalita 'nong isang araw. Ibang tao 'yung nagsalita, I know it. Ang lakas ng pakiramdam kong hindi talaga si dad 'yun.

Hindi ko parin mawari kung totoo ba 'yon ang nangyari o panaginip. I have this feeling that what happened in the other day isn't just a dream. Am I that tired?

Tumango lang si dad bilang sagot at maliit na ngumiti sa'kin. Naglakad siya palapit sa table niya at may kinuha. Pagbalik niya sa pwesto ko ay may hawak siyang injection na may lamang asul na likido.

What is that liquid?

“Ang serum na'to ay harmless sa katawan mo kaya huwag kang mag-aalala, hmm? Para hindi rin muna mag trigger ang sakit mo. .”

Tumango ako at ngumiti. “Okay. If you say so.”

Pagkatapos kong sabihin 'yun ay pinahiran ni dad ang kanang braso ko ng alcohol at naramdaman ko nalang na tinurok na niya sa'kin ang likido.

Dad patted my head. “Good girl.”

Sinabihan muna ako ni dad na magpahinga sandali kaya humiga muna ako ulit sa kama at tumingin sa kisame. Nagpaalam muna si dad na may pupuntahan kaya mag-isa nalang ako sa loob.

What happened one day ago is still bothering me till now. Is it really a dream or not? Parang gusto kong maiyak sa inis.

The way that guy caress my hair is like real, I can feel it. And his voice, hindi ako pamilyar sa boses niya. Pero ang masasabi ko lang ay pakiramdam ko kilala ko siya at malapit siya sa'kin.

Kahit ngayon naaalala ko pa ang binulong niya sa'kin. He said he misses me. Pano niya naman ako mami-miss kung hindi ko siya kilala? I don't even know him and I still don't even figure it out if that was just a dream or not.

Hindi ko man lang nakita ang mukha niya kung panaginip lang ang nangyari.

Curse it, sumasakit na ang ulo ko kakaisip!

Lumipas ang ilang minuto ganon lang ang posisyon ko, nakahiga at maraming iniisip. Hanggang sa hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako.

“Haliya.”

Awtomatiko akong tumingin sa paligid ng may tumawag sa pangalan ko pero wala akong may makita.

Nasa madilim akong lugar at wala akong makita kahit ano kaya nag panic ako. Where the hell am i? Bakit ang dilim?

“Haliya.”

Lumingon naman ako sa kaliwa pero wala talaga akong makita kahit na sino. Someone is calling my name and I don't know who it was. Base sa boses ay lalaki ito at paulit-ulit niya akong tinatawag.

I started to panic. Parang gusto ko nang tumakbo paalis kahit wala akong may makita basta makalayo lang ako sa kung sino man ang tumatawag sa'kin, pero hindi ko maigalaw ang mga paa ko sa takot. Gusto ko na talagang maiyak.

“Haliya.” there it is again. That voice.

“W—Who's there?” I ask pero walang sumagot. Tumitingin-tingin ako sa palagid kahit wala akong makita. The place is so quiet and freaking dark. “Sino ang nandyan? Magpakita ka! Magpakita ka sa'kin kung sino ka!” I screamed. My voice is trembling because of fear.