The Peculiars: Moving Target

Chapter 06: Who are you?

“YES, Haliya. You were asleep for twenty four hours.”

I blinked many times.

Hindi ako makapaniwalang tulog ako ng bente kuwartrong oras!

I looked at Randall again and he was just so serious kaya nagsasabi talaga siya ng totoo.

Hindi talaga siya nagbibiro. Akala ko pa naman binibiro niya lang ako.

Kung hindi ako nagkakamali, wala pang lunch time na nagsimulang sumakit ang ulo ko. That means, hindi ako nakakain ng lunch at dinner kahapon?

I can't believe that I manage to sleep that long!

Napapikit ako ng nakaramdam ng pagkirot ng ulo ko. Marahas akong bumuntong-hininga at muling minulat ang mga mata.

“Did dad know about this?” malumanay kong tanong kay Randall na ngayon ay prenteng nakasandal sa mesa ni dad. “Alam niya na bang tulog ako ng ganon katagal?”

Tumango siya bilang sagot at bahagyang inayos ang salamin na suot niya. “Yeah, he knows about this. He monitor you from time to time last night at nang hindi makatiis sa pagod ay ako naman ang inutusan niyang bantayan ka.”

I suddenly feel bad for dad.

Buong gabi niya akong binantayan kaya alam kong pagod na pagod ngayon siya ngayon.

I wonder where he is?

Nakapagpahinga na ba siya ng maayos?

Nakakain ba siya ng maayos habang binabantayan ako?

Dang it!

Nag-aalala akong tumingin sa pintuan ng laboratory.

“Kung nag-aalala ka kay Doc, you don't have to. .binibigyan ko siya ng makakain from time to time habang binabantayan ka niya. Ako rin nag bantay sa'yo kaninang ala una ng umaga dahil nakatulog si Doc, kaya huwag ka nang mag-alala dahil nakatulog siya ng maayos. .” he gave me a reassuring smile to believe him.

Maliit akong ngumiti sa kanya at tumango bilang sagot. Sinimulan kong laruin ang aking suwero sa kabilang kamay ng tumahik kaming dalawa. No one dared to talk. Walang nagsasalita.

This is the time, Haliya. You must say thank you to him for saving your life yesterday. This is your chance. .

Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko at nakita ko si Randall na may sinusulat na naman sa clipboard niya.

Napalunok ako.

Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan na magpapasalamat lang naman ako sa kanya.

Huminga ako ng malalim at kumuha ng lakas ng loob.

“Salamat pala kahapon,” panimula ko. Hindi ko inalis ang tingin sa kanya at nakita kong napatigil siya sa pagsusulat. He looked shocked. He slowly looked at me and our eyes met. “Hindi ko alam kung buhay pa ako ngayon kung hindi ka dumating kahapon para sagipin ako,”bahagya akong napangiti ng makita ang paglaglag ng panga niya. “And for today, Salamat rin sa pagbantay sa'kin kanina .you saved me. You really did.”

Hindi ko alam kung ilang segundo siyang napatahimik dahil sa gulat. He blinked many times. Napalunok rin siya ng ilang beses.

I tilted my head and directly looked at him. “Are. . .you okay?”