Bir kez doğmuşken neden defalarca öldüm? İkinci kez doğmayacaksam niye durmadan kanayan derin yaralarım var? Bu beni öldürmez mi? Günden güne yok etmez mi beni? Neden hâlâ ölmeye, yok olmaya devam ediyorum? Fiziksel ölümün bu kadar değerli olduğu bir dünyada niçin ruhum toprak altında kalmış? Neden toprağa gömmemişler bedenimi de gözlerimdeki ışıltıyı yıldızlara vermişler? Yıldızların parlaklığı daha mı önemliydi benden? Daha önemliyse niçin yaşıyorum? Neden bedenim hâlâ evrende dolaşmaya, çürümeye devam ederken kimse bunu fark etmiyor? Acaba benim mi söylemem gerekiyor? Söylesem umursarlar mı beni? Kim bilir belki umurlarında olmam belki acıyıp yanımda dururlar bir, iki. Yılların boşluğunu, huysuz gece ve sabahların, dökülmüş milyonlarca inci tanesini nasıl geri getireceğim? Nasıl yapacağım bunu? Toprak altından çıkarabilecek miyim ruhumu? Güzelleştirebilecek miyim kendimi? Yaşayabilecek miyim sana olan aşkımı? Yine sorularla baş başa kalmışım. Kafayı sıyırmama ramak kaldı. Sanırım yine bunları düzgün kafayla düşünemiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Arpie Madonnası
RandomYaraları iyileştirmek için bir sürü merhem var ama sen söyle tanrım, İsa'nın yarasına merhem mi iyi gelir yoksa Meryem mi?
