Ve aslında karmaşıktır sevmek. Lakin kaçınılan bir nokta var. Sevilmek sevmekten bile karışıktır bazen. Sevilmenin aklı puslandırışından ziyade, nefretin netliği çeker ilgimi. Düşünürüm bazen, en çokta şafak vakitleri. Kurtuluş nedir? Nedendir sevilmenin nefretten daha çok yakması canımı. nedir kendimle alıp veremediğim? Nedir kendime durmadan acı çektirme isteğim. Küçük bir çocukken, kanattılar ruhumu demek isterdim lakin sömürdüler ruhumu. Küçük bir çocuktum, susar kaçar dururdum. Kaçmak çözüm gibi gelirdi bana. Lakin bir gün kendimden kaçmak istedim. Ben o gece, kendimi çok defa kaybettim. Sevgiden korkar oldum, sevsem bile kaçar oldum, sevemez oldum, sevenlere zarar verir oldum. Oysa ne çok isterdim küçükken sevilmeyi. Ruhumun sıcacık ruhlarda kavrulup sonsuzluğuna ermesini. Bir elin gözlerimden süzülen yaşı yakalayabilmesini. Ne oldu bana? Ne ara bana dokunan elleri iter oldum? Ne ara en çok kendimden kaçar oldum?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Arpie Madonnası
AlteleYaraları iyileştirmek için bir sürü merhem var ama sen söyle tanrım, İsa'nın yarasına merhem mi iyi gelir yoksa Meryem mi?
