Merhaba!
Bu bölüm üzücü bi bölüm olucak gibi görünüyor adından da anlamışsınızdır. Sizleri gerçekten ama gerçekten üzmeyi hiç istemem ama yazmam lazımdı. İyi okumalar🖤
Taehyung:
Bu gün hayatımın en kötü günü olmalıydı. Bi sürtükle birlikte olmuş, bebeğime yalan söylemiş, onun da bana ihanet etdiğini öğrenmiş ve ona tokadı basmıştım. Bebeğime çok kötü davrandığımı biliyorum ama elimde değildi. Bana bunu nasıl yapar aklım almıyordu, ben onu çok sevmiştim hemde herşeyden çok. Çok sevdiğim işimi bile o zarar görmesin ve bende hep onunla zaman geçiriyim diye bırakmaya bile razıydım ama o naptı peki? Benim kalbimi paramparça etdi.
Ama şu an bunları düşünmek istemiyordum. Evime gidip sıcak bi duş almalıydım eminim beni çok rahatlatlcaktı. Yeni işe aldığım Sanla beraber evime gidiyorduk. Telefonum çalmaya başlamıştı. Telefonumu çıkarıp baktım bu Jeondu, benim bebeğimi bendeb alan adam. Kapatıp geri bıraktım ama susmak bilmiyordu. En sonunda sinirlenip telefonumu pencereden fırlatdım.
Yeni rahatlamıştım ki, şimdi de Sanın telefonu çalıyordu. Hemen açmıştı.
-Alo kimsiniz?
- Ne demek kaza oldu?! Hemen geliyoruz.
-Peki, veriyorum.
Bi şey dememe fırsat vermeyip telefonu bana uzatdı. Ben telefonu kulağıma tutarken San da geldiğimiz yola geri dönüyordu.
- Alo.
- Taehyung! Yoongi o ka- kaza geçirdi.
-Ne diyorsun sen?! Kaza mı?! Nasıl oldu bu ?! Nereye bakıyordunuz da kaza oldu ha?! Aklınız nerdeydi?! Şimdi nasıl?!
- Ta-tae senin peşinden koşarken bi araba çarptı ve o şimdi..
Telefon Jiminden alınmıştı. Jiminse ağlayarak Yoonginin ismini sayıklıyordu. Bir kaç tıkırtıdan sonra Jeonun sesi duyuldu.
-Hepsi senin suçun! Senin yüzünden oldu! Senin peşinden deli gibi koşmasa kaza geçirmiycekti!
- Siz neden onu durdurnadınız ki?! Hem ambulansı aradınız mı ha?!
-Aradık! Hem onu durdurduk bi süre ama sonra kaçtı işte napalım?!Çabuk gel senin adını sayıklayıp duruyor yanında olsan iyi olur!
Telefonu yüzüme kapatmıştı. Sana daha hızlı olmasını söyleyip kafamı arakaya yasladım. Kafamı kaldırıp baktığımda karşıda Jimini görmüştüm Yoongiye sarılıp yüksek sesle ağlıyordu. Junkooksa birini ölesiue dövüyordu. Etraf kanla kaplıydı. San arabayı durdurunca içinden fırlayı verdim. Yoongimi Jiminin kollarından çekip kendi kollarıma yatırdım.
- Yoon bak güzelim burdayım ben, seni affetdim. Aç gözlerini haydi. Lütfen Yoongi! Hayır, sen beni bırakamazsın! Sen şimdi aç o güzel gözlerini, seninle evimize gidelim! Bak her şey yolunda tamam mı?! Hadi kendine gel, bunlar şakaydı falan de! Nolur Yoongi!
Ambulansın sesi git-gide yaklaşıyordu. Etrafımız berbat haldeydi. Kanla kaplı bir yol, yerde yatan bi şerefsiz, Jeona sarılıp yüksek sesle ağlayan Jimin ve ben. Hayır bu olamazdı! Bebeğim beni bırakamazdı! Ben onsuz bi hiçtim, o beni bırakıp gidemezdi. Ambulans arabasının içinden yaşlı bi doktor gelip, Yoongiyi benim kollarımdan almaya çalıştı. Bırakmadığımı görünce pes edip benim kollarımda uzanan bebeğime bakmaya başladı. Bi şey yapmıyordu! Ne diye gelmişti?!
