Yixing: Çıkışta beni bekleme. Gecikeceğim. Kütüphaneye uğramalıyım. √√
Kris: İşim yok bende geleyim ? √√
Yixing: Gerek yok ben tek giderim. Endişelenme. Gelirken almamı istediğin birşey var mı?√√
Kris: Hayır, yok. Bye √√
---
Yixing, Jimin ve Daehyun'dan telefon almıştı. Kütüphanenin yakınındaki parka gelmesi istenmişti.
"Merhaba, Yixing-ge !" Sırıtırken söyledi Jimin.
"Neden öyle diyorsun Jimin? Anlamıyorum."
Jimin ve Daehyun gayet ciddi birşekilde Yixing'in üstüne geliyordu.
Yixing ne olduğunu anlamadan Jimin'den bir yumruk yediğinde acıyla yere düştü.
Yumruğu takip eden tekmeler, acının büyümesine neden olduğunda Yixing sadece arada ona söylenenlere kulak verebiliyordu.
Issız bir yerde olmaları da cabasıydı.
"Biz kimiz bilmiyorsun sanırım , ha?"
"Bilmiyor hyung! Bilseydi eğer Kris'le yaşamaya cürret edebilir miydi?" Kahkahalarının arasında söyledi Daehyun.
"J-jimin-ah! L-lütfen..."
"Demek onu o kadar seviyorsun? Babasının öğrendiğini biliyor muydun? Onunla sadece 'biz' aynı evi paylaşabiliriz. Bayan sarkık dudak anladın mı?"
"Ahh...çok oluyorsun Jimin hyung. Yapman gereken güzel yüzünü morartmak. Bakalım Kris Hyung o zamanda seni beğenir mi?"
Kris onu beğeniyor muydu? Oysa Yixing bunun sadece sarhoşken uydurulmuş birşey olduğuna inanıyordu.
Yixing artık dudağının kanadığından emindi. Bitkin hissediyordu. Her an bayılacak kadar bitkin. Jimin ve Daehyun sırıtarak yüzlerine baktıklarında son bir söz söylediler.
"Kris Hyung'un neden yanında bu kadar korumacı oldugunu söyleyelim. Ailenin ölümüne neden olan kişiyi tanıyor."
