Corruption

36

Kiedy budzę się, czuję lekkie mrowienie w ciele i delikatne bóle oczu.

Spałam tylko 3 godziny.

Słońce powoli unosi się na niebie, a ja wdycham świeże powietrze, które dochodzi z otwartego okna.

Stawiam delikatnie kroki na miękkim dywanie, czując się tragicznie. Weszłam do łazienki, aby trochę doprowadzić się do porządku, a kiedy spojrzałam w lustro ujrzałam w nim zmęczoną życiem dziewczynę, która wygląda dosłownie, jak trup.

Wzdrygnęłam. się lekko na ten widok, przez co podeszłam do kabiny prysznicowej i odkręciłam kurek z ciepłą wodą.

Ciepłe krople deszczu spływające po moim ciele rozpływają się w miłym i relaksującym dotyku.

Odczułam niemałą ulgę, gdy woda zmyła ze mnie część zmartwień i tego ciągłego napięcia.

Delikatnie wylewam szampon na dłonie, a jego konsystencja gładko sunie przez moje palce.

Rozprowadziłam szampon po swoim ciele, zaciągając się jego malinowym zapachem.

Założyłam swój brązowy dres, który otula moje ciało w miękkimi, przyjemnym materiale. Czuje się, jak gówno i nawet założyłam dres o podobnym kolorze.

Ciekawie.

Owinęłam swoje włosy w ręcznikowy turban, aby wchłonąć nadmiar wody, a następnie wysuszyć je suszarką.

Moje myśli znów zaprząta list od Michaela i ta pieprzona wiadomość.

Spotkanie.

Przez jebane wścibskie ego, wplątałam się w popieprzoną grę ze złymi ludźmi. Niestety zdałam sobie z tego sprawę zbyt późno, a teraz odwrotu nie ma.

Do tego informacja o ślubie matki. Nie powiem, ze mnie nie zdziwiła, bo cholernie zszokowała. Jednak.. to w miarę dobra informacja. Niech biorą ślub. To jej życie i jej decyzje.

Drżącymi dłońmi chwyciłam suszarkę i zaczęłam je suszyć, a palcami przejeżdżałam po pasmach włosów, układając zgodnie z moimi upodobaniami.

Nie miałam ochoty myśleć o tym, co wczoraj przeżyłam. Nie chcę myśleć o Michaelu i o tym, jakie czeka mnie zadanie w ramach prawdy. Jednak.. to nie daje mi spokoju.

Zeszłam po schodach do kuchni, gdzie ujrzałam Caroline, czytającą gazetę.

Świetnie.

— O, Vi. - Zaczęła, a mnie zrobiło sie duszno. - Obudzilaś brata?

I to jeszcze jak.

Jednak nim odpowiedziałam zadzwonił jej telefon. Zmarszczyła brwi i odebrała.

— Halo? Tak, przy telefonie. Rozumiem. Że co?

Tym razem to ja zmarszczyłam brwi i odwróciłam sie w stronę blatu, gdzie zaczęłam robić kawę. Jednak uchem dalej podsłuchiwałam rozmowy.

— A nie możemy jakoś zapobiec tym wyścigom? Przecież to są jakieś kpiny! Czy wy jesteście na tyle ułomni, żeby pozwalać na takie rzeczy?

Cholera.

— Mam to gdzieś. Ten wyścig nie ma się odbyć i macie tego przypilnować. Brakuje wam tragedii? Nie, teraz nie mogę rozmawiać. Porozmawiamy później, cześć. - Westchnęła. - Co jest z ta młodzieżą nie tak.

— Co jest? - zapytałam, odwracając się. Matka spojrzała na mnie pilotowanym spojrzeniem i już otwierała buzie, ale przeszkodził krzyk brata.

— Victoria! Zabije ciebie.