Seninle

0.7

Medya " Karamel Makiyato - Güzel Kızım 2

İyi okumalarr

***

"Nisan." diyen sesi duyduğumda gözlerimi açmak için direniyordum.

Tekrar adım kulaklarımı doldurduğunda gözlerimi hafifçe araladım. Koray karşımda durmuş bana bakıyordu. Üzerine tekrar dünkü gömleğini giymişti ama üstten birkaç düğmeyi açık bırakmıştı. Gözlerimi tamamen açıp yatakta doğruldum.

Bir dakika, ben yatağıma ne ara geçmiştim?

"Buraya nasıl geldim?" dedi Koray gözlerimin içine bakarak.

Dün gece de fazlasıyla ağladığım için nasıl göründüğümü az çok tahmin edebiliyordum.

"Dün olan hiçbir şeyi hatırlamıyor musun?" dediğimde hatırlamak istermiş gibi kaşlarını çattı. Bu hareketiyle başının daha fazla ağrıdığı belli olurken bakışlarını düzeltti ve başını iki yana salladı.

"Hatırlamıyorum. Hatırlamam gereken bir şey mi yaşadık?" diye sordu ve biraz daha hatırlamaya çalıştı.

"Üzgünüm, ben gerçekten hiçbir şey hatırlamıyorum. Yanlış bir şey demedim ya da yapmadım değil mi?"

Başımı hızla olumsuz anlamında salladığımda gözlerime daha dikkatli bakmaya başladı.

"Emin misin?" dedi ve elini gözüme doğru uzattı. Temastan kaçmak için geri çekildiğimde yüzüme hayal kırıklığıyla baktı.

"Annen seni kahvaltıya çağırmamı istedi. Onun için gelmiştim aslında."

Başımla onaylayıp yataktan çıktığımda o da odanın kapısına doğru yöneldi.

"Ha bu arada," dedi ve omzunun üzerinden bana doğru bakıp bedenini bana doğru çevirdi.

"Düğmemin nasıl koptuğunu biliyor musun?"

Söylediği şeyle kızarmaya başladığımda o da vücudumdaki ani değişimi fark etmiş olacak ki çapkınca sırıttı.

"Düşündüğün şekilde olmadı!" diye inkar edip yastığımı kafasına doğru attığında havada yakaladı.

"Demek sarhoşluğumdan faydalanmaya çalıştın."

Sesinde kızar gibi bir ton yoktu.

"Çalışmadım. Ve bir daha benim yanımda sarhoş olma. Tüm gece seninle uğraştım."

"Tüm gece öyle mi? Eğlenceli olsa gerek. Kafamın yerinde olduğu bir zaman tekrar deneyelim." dediğiyle yüzümün kıpkırmızı olduğunun bilincindeydim.

O bu halime kahkaha atarken hızla yataktan kalkmamla odadan çıkıp kapıyı kapadı.

Pislik herif!

İlk işim balkona gidip masaya dizdiğim kağıtlara bakmak olduğunda hepsinin yerinde ve bıraktığım gibi olduklarını görüp rahatladım.

Toplayıp ters bir şekilde rafa koyduğumda balkonun kapısını kapadım ve odama geri girdim.

Fotoğrafları kimsenin görmemiş olmasını, özellikle Koray'ın, dileyerek banyoya girdim.

Yüzümü yıkayıp odadan çıktığımda mutfakta sohbet eden annem ve Koray'ı gördüm.

Annem kahkaha ata ata bir şeyler anlatırken Koray bu sefer utançla başını eğmiş yere bakıyordu.

"Ne konuşuyorsunuz?" diye sorduğumda Koray'ın bakışları yalvarırcasına anneme döndü. Annem bakışları yakalayıp daha fazla gülerken "Hiçbir şey." diye cevap verdi.