lahavlle

Çiçek

İstanbul psikiyatri ve psikoterapi merkezi

"Bu.." dilim tutulmuş halde büyük binaların olduğu, karla kaplanmış geniş bahçeye baktım
"Burada ne işimiz var?" sonunda konuşabildiğimde hâlâ şaşkındım
Beni buraya getireceği aklımın ucundan bile geçmemişti

"Ben" dedi ve durdu, sanki kelimeleri bir araya getirmekte zorlanıyordu "hayatım boyunca hep acıma duygusunu hissettim. Komşularım arkadaşlarım, akrabalarım.."

Onu can kulağıyla dinlerken şimdiden boğazım düğümleniyordu
"Sende bu duyguyu görürüm diye korktum" dedi "ama artık eminim, sen bana acımazsın"
Gülümser gibi oldu "sen bana kıyamazsın"
Omuzlarım düştü
Sonunda anlamıştı demek

Yutkundu
Gözlerim ellerine kaydığında titrediklerini gördüm "içeride göreceğin kişi.. annem" gözlerim büyüdü
Onun annesi miydi?
Neden buradaydı, intihar mı etmişti?
Çınarla bahsettikleri kişi o muydu?
Kesinlikle oydu

Nasıl bakıyordum bilmiyorum ama "Korkma, ilk denemesi değil. yıllar önce bu sebepten buradaydı ve kalmaya devam edecek gibi" diye açıklama yapıp gergince etrafına baktı
Burayı sevmiyordu

"Ben daha çok küçükken yaşandı bu.
Babam annemi çok severdi,yıkıldı.
Bir süre onu toparlayamadım"
Güldü "sekiz yaşında annemi kanlar içinde gören bendim ama yine tesseli veren de bendim"
Gözlerim yanıyordu
Kalbim ezildi, o çok küçüktü

"Arkadaşlarım yani evren, çınar, Orhan, kerem ve Enes. Onlar olmasa kolay toparlanamazdım"
ilk defa konuşmakta bu kadar zorlanıyordu
Gözleri kaçırdı
hâlâ biraz olsun bakışlarımdan korkuyordu

Yüzünü avuçlarım arasına aldım
Konuşmaya devam etti
"Sonra bu hastaneye yatırıldı. Berbat bir haldeydi. herkese öfke saçıyor kimsenin yanına yaklaşmasına izin vermiyordu. Oda arkadaşı sayesinde biraz olsun sakinleşti" onu dikkatle dinlerken "oda arkadaşı Sezendi" diye konuştu

"Ne" dedim "Sezen.."
Bunu asla beklemiyordum
Ellerim yüzünden kayar gibi olduğunda tuttu "Evet"

Babasının ne yaptığını biliyordum ama onun da burada olduğunu hiç düşünmemiştim
Oysa neden şaşırıyordum ki
Aynı şeyi yaşasam onun gibi olmamın imkanı yoktu
Çoktan toprağın altındaydım

Baran tekrar konuşmaya başlarken ona kulak verdim "Annemi sık gördüğüm söylenemez ama görünce bir süre toparlanamıyorum.
Dayak yiyorum, deli gibi sarhoş olup olur olmadık yerlerde uyanıyorum." deyip güldü

"Tabi senin yanın bunlara dahil değil
Ne zaman ki seninle tanıştım banklarda değil senin yanında, yatağında uyandım.
Ve daha sık anneme gitmeye başladım
Çünkü sen vardın. Artık dağılmaktan korkmuyordum ve tabi dağıldığımda yanımda sen olduğun için bu durum tatlı da geliyor olabilir"

"Ortadan son kayboluşum yine bu yüzdendi. annem tekrar intihar etti
Bu sefer kaldıramayacak gibiydim
Senin yanına gelmeyi çok istedim ama sanki kendimi seninle ödüllendirirsem ona haksızlık yapardım çünkü biliyorum, onu sevmediğimi düşündüğü için yaptı"
O an anladım ki sevgisini yansıtmıyordu

"Şimdi her şeyi biliyorsun" dedi derin bir nefes alarak "Ne düşünüyorsun?"

Neden acıma duygusunu bu kadar önemsediğini şimdi anlıyordum
Küçücük bir çocukken acıma duygusunu öyle yoğun hissetmiş ki ona yapılan en ufak iyiliğin bile acımak olduğunu sanacak kadar içine işlemiş

Annesi yüzünden dersem haksızlık etmiş olurdum
Ne yaşadığını, nasıl bir ruh halinde olduğunu bilmiyordum ama onu suçlamadan da duramıyorum.
O çok küçüktü
Bu hissi nasıl kaldırmıştı küçücük omuzları?