Herkes Gider mi ? [ VeyKen ]

2. Bölüm

Kenan kendi ellerinin üzerinde kardeşinin ellerini görünce içi heyecanla dolmuştu.

"Veysel" dedi hâla yorgun olsa da kardeşi yanındaydı.

Veysel abisinin bakışlarının odak noktasını gördüğünde elini hızla çekti.

"Sen de hastalanınca ne nazlı oluyormuşsun. Elimi bir tuttun.. " dedi.

Sesindeki duyguya anlam vermeye çalıştı Kenan, ama yapamadı.

"İnledin felan da tabii" dedi Veysel. Önemsediği belli olursa aylardır çabaladığı o şey boşa gidecekti biliyordu.

"Bende ses etmedim o yüzden"dedi. Ama bu sözlerinin Kenanı nasıl yaraladığının farkında değildi..

"Kusura bakma" dedi Kenan, sönen umutları ona kalp ağrısı olarak geri dönmüştü.

"Bir daha olmaz" dedi kırgınlık dolu bir sesle.

Veysel ses tonunu duyduğunda bir şey demeden kalktı yataktan.  Çok geçmeden elinde tepsiyle girmişti odaya.

"Sabahtan beri bişey yemedin" dedi

"Sanane " dedi Kenan. "Sanki çok umrundaymışım gibi.."

"Başıma kalıyorsun sonra" dedi Veysel, sanki abisi için hiç endişelenmemiş gibi.

"Yemiycem" dedi Kenan bu sefer. Yemeğe ihtiyacı olsa da zaten geçmiyordu boğazından. Ne zaman morali bu denli bozuk olsa yemeden içmeden kesilirdi. Aslında hiç bu kadar sürmemişti, ama morali de hiç bu kadar bozuk olmamıştı.

Üstüne bir de "Başıma kalıyorsun sonra" demisti kardeşi. Kenan kendini hiç hu kadar yalnız hissetmemişti.

"Yahu inat etme ye işte" dedi Veysel bir kez daha kaşığı uzatırken. Kenan bir şey demeden yemişti yemeği , önce toparlanacak, sonra da kardeşinin başına bela olmaktan vazgeçecekti.

"Belki de en iyisi budur"  Dedi Kenan içten içe.

"Belki de biz bir arada olamıyoruzdur." dedi.

Bir kelime dahi etmemişti Kenan.Çünkü en derin kırgınlıklar, hep en sessiz olanlardı...

Kenan yemeğini yedikten sonra Veysel tepsiyi ondan alıp tekrar mutfağa dönmüştü kısa bir beklemenin ardın tekrar abisinin yanına dönmüştü, ama abisini ağlarken görmeyi beklememişti.

Veysel abisini uzaktan izlerken Kenan onu fark etmemişti bile. Sessizce başını yaslamış ağlamaya devam ediyordu.

Veysel sonunda dayanamayıp hareketlenmişti. Sesi duyan Kenan da dikkatini oraya vermişti. Gözlerini bir çırpıda sildi.

"Hadi kalk da seni yatağına yatıralım. Tutulacaksın  burda "

"Neden yapıyorsun bunu?" dedi Kenan gözyaşlarına engel olamayarak.

"Neyi neden yapıyorum?"

"Bir an oluyor, diyorum ki tamam. Kardeşim seviyor beni. Sonra baska bir an oluyor sanki düşmanmışız gibi . Neden böyle davranıyorsun"

"Sen abartıyorsun" dedi Veysel. Aslında abisi haklıydı , ama söyleyemezdi. "Seni canımdan bile çok seviyorum , ama bazen korkularım sevgime galip geliyor" diyemezdi.

"Neyse ne." dedi Kenan. Sesindeki cızırtıyı azaltmak ister gibi bir ses çıkardı.

"İyileştiğimde defolup gideceğim burdan. " dedi Kenan. Veysel abisinin söylediği şeyi doğru duyduğundan emin olamamıştı.

"Nasıl yani ? "

"Madem benimle yaşamaktan memnun değilsin, madem ben senin başına kalıyorum, o zaman ikimiz içinde en iyisi budur belki de ." dedi Kenan. Tek bir kelime için ne çok beklemişti oysa. Kardeşinin kendisine "gitme" demesini beklemişti.