Herkes Gider mi ? [ VeyKen ]

14.Bölüm

ÖN NOT : Veysel'im Oğluna Abisinin İsmini Vermiş. Çok Duygusallaştım Ahey Ahey  ❤️🥺 NEYSE BÖLÜME GEÇELİM 🤣

"Tamam Veysel, git.Peki abine ne diyeceksin?" dedi Alper.

Soru en beklemediği yerden gelmişti, aslında en beklediği ama en korktuğu yerden gelmiş bile olabilirdi. Başını eğdi. "Bilmiyorum" dedi sessizce.

"Söyleyeceğin yalana abinin inanacağını pek sanmıyorum" dedi Alper.

"Bak Veysel" dedi Veysel kendisine bakınca devam etti.

"Sen abine yalan söyleyemezsin. Yalan söylesen dahi anlar. Bunu biliyorsun. "

"Ne diyeyim ? Sen öleceksin mi diyeyim." dedi Veysel sesinin titremesine engel olamamıştı .

"Demene gerek yok." dedi Alper sıkıntı dolu bir sesle.

"Abin doktor. " dedi "Hadi doktor olmasa bile, insan ölüme yaklaştığında hisseder be Veysel." dedi yeniden sıkıntılı bir nefes vererek.

"Ne yapıcam o zaman!" dedi isyankar bir şekilde.

"Doğruyu söyleyeceksin."

Veysel bir şey demedi. Doğruyu söylemek istediğinden emin değildi. Abisinin gözlerinin içine bakıp nasıl sonu bile belli olmayan bir yola adım attığını söyleyecekti ki. Ne diyecekti? Nasıl diyecekti.

Saatlerce düşünmüştü bunu. Belki de Alper haklıydı, Abisine doğruları söylemek en iyisiydi, canını ne kadar yaksa da yapmak zorunda olduğunu biliyordu.

Elini sıkıca kavramış, derin bir uykuda olan abisine uzun uzun baktı. "Özür dilerim abi.." dedi sessizce. Gözlerinden yaşlar süzülürken devam etti. "Sana bunları söylemeyi inan hiç istemiyorum, ama mecburum, Özür dilerim..."

Çok geçmeden Kenan uyanmıştı, uyanık olduğu süre genelde en fazla 5 dakika oluyordu, ondan sonrasında bedeni dayanamıyordu, kendini uykuya bırakıyordu.

Bakışlarını kardeşine çevirdiğinde kardeşini ağlarken görmeyi hiç beklememişti. O ana kadar öylesine güçlüydü ki abisinin yanında . Şimdi onu böyle ağlarken görmek bile içini acıtmıştı Kenan'ın.

"Kardeşim?" dedi zorla. Veysel abisinin uyandığını fark ettiğinde hızla gözlerini silip zorla gülümsedi. Ama abisinin uyanıp sessizce onu bir süre  izlediğinden habersizdi.

"Abim, Canım" dedi Veysel. Biraz önce ağlayan kardeşiyle şimdi ona gülümseyen kardeşi arasında dağlar vardı sanki. O an daha iyi anlamıştı.  Kardeşi hiç yaşanmamış gibi saklayabiliyordu acılarını. Kenan belli etmemek istedi kardeşine.Üzmek istemedi onu.

"Abi benim sana bir şey demem lazım" dedi Veysel. Elini yavaşca çektiğinde Kenan'ın bakışları eline kaymıştı. Kardeşi neden elini bırakmıştı ki şimdi ?

Sonra bakışlarını kardeşininin parmaklarıyla oynadığını gördü, ne zaman korksa bunu yapma ihtiyacı hissederdi. Genellikle Kenan'a istemediği bir şey söylerken yapardı bunu. Kardeşi için abisinin onun cümlelerine vereceği tepki her şey demekti çünkü.

"Söyle." dedi yeniden zorla.

"Abi, ben ben inan nerden başlayacağımı bilmiyorum."

Kapı açıldığında ikisi de kimin geldiğini tahmin ettikleri için o tarafa dönmemişti. Kenan kardeşine bakarken Veysel bakışlarını sürekli kaçırıyordu.

"Tam zamanında gelmişim" dedi Alper.

"Demek Alper de biliyor ne diyeceğini.." diye düşündü Kenan istemeden.