~
Eee artık konuşucak mısın?"
Gözlerimin içine baktı. "Bak bu söylemesi de kabullenmesi de zor bir durum ama bilmek zorundasın. Biz aslında öldük. Ve farklı bir dünyaya geldik. Diğer dünyadan çok farklı bir yer. Sen artık oradaki kişi değilsin, ail...
Evet ben Rosa Wizard sanırım çok gerçekçi bir rüya gördüm ve hala rüyanın etkisinden çıkabilmiş değilim. Pamir neredeydi şuan ona çok ihtiyacım vardı. İlk önce su içmeye karar vererek adımlarımı mutfağa yönlendirmem ve olduğum yerde kaskatı kesilmem bir oldu.
Burası bizim evimiz değildi. Pamir bana sormadan beni başka yerede getirmezdi. Kendimi zorlayarak adım atmayı başardığımda evi gezmeye başlamıştım. Masanın üzerinde gördüğüm şamdanı alarak koridorda yürümeye başlamıştım ki duvarlarda gördüklerim beni bir kez daha olduğum yere kilitlemişti. Duvarlar da fotoğraflar vardı. Beni şaşkına uğratan bu değildi. Olduğum yerde kalmamın sebebi fotoraflar da benim de olmamdı.
Bir fotoğrafın önüne geçtiğimde elimi çerçevesinde gezdirerek incelemeye başladım. Bir kadın ve adam bana sarılıyor ve kameraya bakıyorlardı. Ben ise onların ortasında durmuş masanın üstünde ki pastanın mumlarını üflüyordum. Gördüklerim ile elimdeki şamdan yere düşerken gözlerim hala fotoğrafın üzerindeydi.
Diğer bir fotoğrafa geçtiğimde ise sadece ben vardım ve bisiklet sürüyordum. Bu beni daha da şaşkına sokmuştu çünkü ben bisiklet sürmeyi bilmiyordum. Gözlerim dolmaya başlarken umduğum tek şey bunun Pamir'in bir şakası olmasıydı. Koşar adım kapıya yönelmiştim ki kapının yanında ki aynada yansımamı gördüm. Üzerimde siyah ince askılı mini bir elbise vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sanki bir yere gidiyormuşum ya da daha yeni eve girmişim gibi duruyordum.Buna daha fazla katlanamayarak kapıyı açtığımda hemen asansöre binip buradan gitmek istiyordum. Asansörün düğmesine aralıksız olarak bastığımda sonunda açılmıştı.
Zemin katın düğmesine bastığımda neler olduğunu anlamaya çalışıyordum. Herşey çok karışıktı. Başımı ellerim arasına alarak kapıların açılmasını beklerken,tek temennim bunun büyük bir şaka olmasıydı.
Kapılar açıldığı gibi kendimi dışarı atarken yüzüme çarpan soğuk rüzgar birazda olsa bana iyi gelmişti. Anladığım kadarıyla az önce çıktığım ev bir sitenin içindeydi. Yürümeye devam ederken etrafta kimsenin olmaması beni korkutmaya başlamıştı. Acaba bir evin zilini çalıp yardım mı isteseydim? Sitenin bahçesi gerçekten güzeldi ama benim buna ayıracak zamanım yoktu. Bana en yakın olan eve doğru yürürken aklımdaki plan ev sahibinden telefonunu isteyerek ezberimde olan Pamir'in numarasını aramaktı.
Bahçe kapısından içeri girdiğimde kilitli olmadığı için biraz daha rahatlarken adımlarımı hızlandırıp kapının önüne gelmiştim.
Acaba saat kaçtı? Sanırım geç bir saat olmalıydı ki hiç bir evin ışığı yanmıyordu. Bazen kendi içimde bir sonuca varamayınca dışımdan konuşmaya başlardım. Böyle yaparak sanki biriyle konuşuyor gibi hissettiğim için daha çabuk bir şekilde sonuca ulaşıyordum. Bu anda onlardan biriydi.
