My Little Fight - Joël Veltman

Chapter 5

Jasmine

Ik werk nu al een week als PR/Marketing medewerker. Het is verassend genoeg erg leuk om met Edwin te werken. Hij doet me een beetje aan Marc denken wat wel fijn is. 'Jasmine!' ik kijk op en zie papa met een Starbucks in zijn handen staan. Maar al te graag sta ik op en neem het van hem over 'Wat is er papa?' ik kan meteen zie dat er wat is. Hij went me dat ik met hem mee moet lopen. Ik neem een slokje van me latte en volg hem naar de tribune. 'Kijk' zegt hij wijzend naar het veld. Ik volg zijn vinger en zie dat ze partijtjes aan het spelen zijn. Mijn ogen zoeken automatische nummer 3. Als ik hem te pakken heb volg ik hem als een havik. 'Pap, wat speelt hij slecht.' Flap ik er na een tijdje uit. Joël speelt heel slordig als hij een beetje oplette kon hij zo drie of vier aanvallen blokken. Als ik opzij kijk zie ik hem knikken 'Is dit al lang aan de gang?' wanneer hij weer knik weet ik genoeg en loop rustig naar het veld. Als ik naar links kijk zie ik Frank gefrustreerd staan. 'Gaat niet echt goed he?' Frank schrikt van mijn stem hij draait went dat ik moet komen. Wanneer ik naast hem sta knikt hij 'Gisteren was hij niet zo.' Frank hoeft niet te zeggen over wie hij het heeft, het is gewoon te zien. 'Zal ik met hem praten, ik weet misschien wel waar het aan ligt.' 

Niet lang daarna kondigt hij aan dat ze pauzen hebben. Ik zie hem mij een knipoog geven en loopt dan met de andere spelers en medewerkers weg. Joël ziet me zwaaien en loopt met een klein glimlachje mijn kant op. 'Hey.' Ik zie dat hij vermoeid is dus geef ik hem een flesje water. 'Drink op, misschien voel jij je dan beter.' We zitten nu een beetje naar voren te staren en zeggen niet veel. 'Gaat alles wel goed?' ik zie hem vanuit mijn ooghoeken moeilijk kijken 'Het is te zien he? Dat ik niet 100% met mijn gedachtes hier ben.' Hij laat een zucht ontsnappen, wat volgens mij al een tijdje eruit moest. 'Waar zit je dan met je gedachte?' hij blijft stil en schraapt dan zijn keel 'Barcelona....' komt er heel zachtjes en onverstaanbaar uit. Ik knik en schop dan een beetje tegen het gras aan. Joël ze ik niet graag zo, ik heb mijn trainingsbroek en voetbalschoenen aan wat hij ook niet doorheeft. 'Kom, jij gaat niet als een zoutzak staan of zitten.' Ik trek hem omhoog want verassend genoeg lukt. Was het toch wel slim van me om altijd mee te gaan als mijn vader naar de sportschool gaat of traint.

We lopen naar het voetbalveldje en gaan beiden aan een kant van het net staan 'Koppen of voetvolley?' uiteindelijk besloot Joël voor voetvolley. Na een 2x een set van drie stonden we gelijk en besloten we er mee te stoppen. Hij is opeens veel vrolijker en niet meer een saaie zoutzak. De rest van het team en personeel is ondertussen weer aan het trainen en Frank geeft me een duim. Ik draai me om en zie dat Joël sip kijkt 'Wat is er?' vraag ik zachtjes, hij kijkt me blozend aan 'Je moet weer gaan....' het is net alsof Frank een radar heeft want meteen nadat Joël dat zegt. Staat hij naast ons 'Je mag wel blijven trainen hoor Jas.' Ik kijk opzij en zie Joël met de grootste lach staan 'Zit niks anders op denk ik?' zeg ik plagend en zo gaat de dag snel voorbij.

3 weken later

'Ik ga naar FC Barcelona.' Fluistert Joël zachtjes, we zitten bij hem thuis al de hele dag in bed. Beetje films kijken sinds het weer buiten niet meewerkt. Ik ben stil...heel stil. Haal diep adem en voel dat ik het benauwd krijg. 'Wanneer?' kan ik dan nog net uitbrengen. Joël trekt me nog meer naar zich toe en wikkel me helemaal in zodat ik niet weg kan, niet dat ik dat wil. 'Over 3 weken willen ze me daar hebben, conditie test, mentale test en beetje kijken waar ik terecht kom. Ze hadden het ook over een appartement en auto.' Ik hoor aan zijn stem dat hij enthousiast is maar ook verdriet zit erin. Nog altijd kan ik niks uitbrengen en speel met mijn ring die Joël mij gaf voor ons 1-jarig jubileum...