My Little Fight - Joël Veltman

Proloog

Mijn naam is Jasmine, inmiddels 18 jaar oud en werkend als pr-medewerker. Ik weet het ben ik niet wat te jong om nu al een klaar te zijn met school? Klopt, maar sinds we vaak verhuisd zijn en de media me overal naar toe volgt besloot ik om onlineklassen te volgen. Waardoor ik sneller mijn diploma's had. Daarnaast ben ik vooral een levensgenieter. Al was dat 8 jaar geleden wel anders. Ik wist op een vrij jonge leeftijd dat ik anders was, je zal je wel afvragen waarom. Ik ben opgegroeid zonder vader, voor zover ik wist had ik die niet en andere wel. Toch was ik een gelukkig kind, had een leuke jeugd en werd opgevoed door mijn moeder en mijn opa en oma. Dat bleef niet voor heel lang want al snel ontmoete mijn moeder een hele lieve man, Marc Overmars. Sindsdien wonen we niet meer in Delft maar in een mooi vrijstaand huis net buiten Amsterdam. Gaat er een belletje rinkelen? Nee .. Zeker weten? Dan zeg ik het maar. Mijn (stief) vader is de directeur voetbalzaken van AFC Ajax. Wat mijn moeder betreft ze heeft eindelijk haar droom kunnen waarmaken ondanks het feit dat ze me op een jonge leeftijd kreeg en veel moest opgeven. Designer van een modehuis, dat is ze geworden.

Wanneer ik opkijk van mijn laptop zie ik dat de mannen van Ajax klaar zijn met hun training. Ik zoek op het veld naar nummer 3. Net wanneer ik weg wil kijken zie ik hem naar me toe rennen. Joël Veltman. Hij komt bezweet en met een glimlach naast me zitten. Ondanks dat hij zo bezweet is ziet hij er nog altijd goed uit. 'Wat doe je?' hoor ik hem zachtjes in mijn oor fluisteren. 'Beetje aan het werken.' Zeg ik lachend sluit mijn laptop en bergt hem weer op. Zodat Joël mijn volledige aandacht heeft 'Lekker getraind?' ik zie hem knikken en meteen vertelt hij enthousiast over wat er op het veld is gebeurd. 'Maar als jij bij me bent gaat alles veel makkelijker.' Hoor ik hem zeggen, dan heb ik pas door dat ik niet echt zat op te letten. Uit gewoonte sta ik wat hoger dan hem en verbergt mijn gezicht in zijn nek 'weet je al wat je gaat doen?' de vraag die ik al die tijd probeer uit te stellen maar uiteindelijk moet vragen. Ik merk meteen dat het hem niet bevalt dat ik ernaar vraag. Joel heeft zijn armen stevig om mijn middel wat vertrouwd voelt. Al voel ik ook dat hij gespannen is 'Joel, alsjeblieft ik moet het weten.' Ik zet een klein stapje naar achter waardoor ik nog in zijn armen staat, maar ook zijn gezichtsuitdrukking kan zien. Joel kijkt moeilijk naar me dat zie ik meteen. Zijn ogen stralen niet meer, de glinsteringen erin zijn weg. Ze zijn leeg en vertellen niet meer zijn verhaal. Ik knijp zachtjes en bemoedigend in zijn arm 'Alsjeblieft Joel, ik wil je niet laten kiezen maar deze kans krijg je nooit meer.' Joel zegt een hele tijd niets, de stilte rondom ons wordt me te veel waardoor mijn ogen nat worden en alles al gauw wazig is. 'Ik wil je geen pijn doen Jasmine, ik wil ons niet opgeven.' Komt er schor en trillend uit hem. 'Joel, je moet hem grijpen...het is niet niks dat FC Barcelona je wilt.' Zeg ik zachtjes en sluit mijn ogen. Ik voel dat er een traantje ontsnapt hoe erg ik het ook heb tegengehouden. 'Ik hou zo veel van je, maar ik wil dit jou niet afpakken.' Fluister ik met een trillende stem. Maar dat verandert al gauw wanneer Joël zijn hand op mij rechter wang legt, waardoor ik meteen rustig wordt. Hij wrijft met zijn duim over mijn wang waardoor ik hem eindelijk durf aan te kijken. Woorden hebben we niet nodig, zijn ogen zeggen genoeg. Hij is er nog niet over uit...dat kan ik opmaken uit zijn lichaamstaal 'Hold me..' fluistert hij in mijn oor met een zware zucht. Dat hoef je mij niet nog een keer te vragen want per direct heb ik mijn armen stevig om mijn centrale verdediger. Want dat is hij niet alleen bij Ajax of Oranje, nee dat is hij ook voor mij. Mijn verdediger, mijn beschermer. Hij beschermt mij tegen alles en iedereen maar het meest tegen mijn aartsvijand...mijzelf.