My Little Fight - Joël Veltman

Chapter 22

Jasmine

Geschrokken kijk ik hem aan en zet een stap naar achter. Als ik op kijk, zie ik dat hij er spijt van heeft. Ondertussen beginnen de tranen achter mijn ogen te prikkelen 'Ja! Weet je hoe onzeker het mij maakt. Als ik je op de training zie flirten met een meisje, je kan ontkennen wat je wilt maar ik zag het.' Een traan rolt over mijn wang. Maar omdat ik zo kwaad ben veeg ik die ruw weg. Joël schrikt van mijn directheid puur omdat hij weet dat het klopt. Ik zag het toch hij was lekker met haar aan het flirten. Terwijl ik niet eens een meter van hem vandaan stond.

Ik kijk naar beneden puur omdat ik zo mijn emoties een beetje in bedwang kan houden 'Jas, alsjeblieft kijk me aan kleintje.' Zijn koosnaam voor me, kleintje omdat ik echt heel klein ben vergeleken met hem. Koppig schud ik mijn hoofd en blijf naar beneden kijken. Lang kan dat niet want ik voel twee vingers onder mijn kin komen die mijn hoofd langzaam optilt, zodat ik hem nu wel aan moet kijken. 'Wat' komt er emotieloos en droog uit. 'Het spijt me, ik kan het niet goedpraten maar vergeef je het me?' aan zijn ogen te zien vindt hij het moeilijk om mij zo te zien. 'Dit gaat niet alleen daarom! Weetje hoe kut het is voor me? Thuis in Breda vecht mijn oma voor haar leven. Terwijl ik hier met jou in Barcelona zit!' schreeuw ik omdat ik zo mijn frustraties kan uitten. Ik sta nu voor hem, de tranen stromen over mijn wangen terwijl ik hem nog fel aan kijk. 'Begrijp me niet verkeerd ik wil bij je zijn. Maar niet wanneer ik de indruk krijg dat je me hier niet nodig hebt...' ik voel dat hij me vast probeert te pakken. In een beweging sta ik weer een eindje van hem af met mijn rug naar hem toe. 'Dan kan ik beter bij mijn familie zijn. Die hebben me wel nodig en ik hun. Jij hebt het hier druk met je carrière.' Het blijft een tijdje stil, twee handen wikkelen zich om mijn middel. Ik word tegen zijn borst aangedrukt terwijl zijn hoofd op die van mij rust 'Ik voel me gewoon overbodig.'

Meteen wordt zijn grip op mij verstevigd en speelt hij met mij vingers. Een zucht komt uit zijn mond 'Ik heb je nodig Jasmine.' Piept hij terwijl ik zo goed mogelijk probeer om niet te snikken. 'Ruzies met jou vind ik verschrikkelijk het liefst ontwijk ik ze, maar dat lost ook niets op.' Zachtjes begin ik te trillen omdat ik het niet meer voor me kan houden. 'Joël! Denk niet aan jezelf. Het gaat al maanden zo, sinds je bericht kreeg over Barcelona heb ik de hele tijd in afwachting gezeten. Maanden liep ik met de gedachte dat je opeens weg wou gaan zonder het te zeggen.' Even kijk ik naar buiten en zie twee vogels vrolijk fluiten 'Het stomme is, dat ik wist dat je hem het liefst greep. Maar jij je zorgen maakte om mij, wat heel lief van je is maar daardoor ben ik gaan twijfelen.' Verassend genoeg sta ik dit keer niet te schreeuwen maar kan ik normaal tegen hem praten. 'Jas....hoe bedoel je? Twijfels over ons?' in zijn stem hoor ik meteen dat het hem wat doet. 'Het voelt voor mij soms alsof ik je tot last ben. Joël face it, ik heb je in mijn ellende getrokken. Toen wij elkaar 2 jaar geleden leerde kennen zat ik in een moeilijke periode.'

Stil doods en doodstil is het nadat ik dat zei. Omdat ik nog in zijn armen sta draai ik me een halve slag om en zie dat Joël op breken staat. 'Het spijt me zo....Dat ik je dit nu pas allemaal vertel.' Onzeker leg ik mijn hand op zijn bovenarm die koud aan voelt 'Joël, ik hou van je misschien wel te veel....zo erg dat ik niet zie wat het met je doet.' Hij kijkt me vragend aan 'Ik ben vaak aan het denken geweest. Ik moet alles wat me is overkomen misschien aan de kant zetten.' Ik zie dat hij me nog steeds niet begrijpt. Wat ik best snap, als je mij niet kent dan zie je niet wat ik allemaal heb meegemaakt. Ja ik ben oprecht gelukkig en dankbaar voor wat ik heb, doe en nog kan doen. 'Ik heb zo veel bagage, en dat is niet goed voor jou en voor mij.' Het blijft een tijdje stil geen van ons beiden durft nog wat te zeggen.

Langzaam loop ik zijn richting op en leg mijn hand op zijn linkerborst, waar zijn hart ligt. 'Ik hou van je, met heel mijn hart. Dat moet je weten, je bent mijn reddende engel. Maar misschien wordt het tijd dat we afstand nemen.' Met een brok in mijn keel kijk ik Joël aan 'Komt dit door net? Door onze ruzie?' bang en onzeker vullen Joëls ogen. 'Ik bedoel het echt niet zo Jas, alsjeblieft doe dit nu niet.' Doordat ik mijn hand op zijn hart heb voel ik hoe erg het bonkt. Wat vroeger zo rustgevend was, is nu zo beangstigend. 'Ik wil je geen pijn doen.' zeg ik half snikkend en laat dan mijn hoofd op zijn borst rusten. Meteen voel ik hoe zijn hand liefkozend mijn rugje aait waardoor ik het niet meer kan houden. 'Ik had nooit gedacht dat ik zo veel van iemand kan houden, voetbal stond altijd op nummer 1. Maar toen kwam jij op een dag naar de Toekomst. Altijd als je langskwam keek ik van een afstandje toe, bang om een zet bij je te maken. Maar toen zag ik hoe de andere jongens naar je keken en wist ik gewoon dat je op een dag van mij zou zijn. Koste wat het kost zou jij in mijn armen staan.' fluister Joël zachtjes 'En vanaf het moment dat ik je mijn vriendin was, beloofde ik mezelf dat ik je nooit meer zou laten gaan.' Zijn hand die op mijn rug lag is verplaatst naar mijn heup. Joël duwt me een stukje van zich af waardoor ik hem moet aankijken. Hij legt zijn voorhoofd tegen mij aan en glimlacht zwakjes 'Vertel me hier en nu dat ik je moet laten gaan, en ik doe het.'