My Little Fight - Joël Veltman

Chapter 23

Jasmine

Vertel me hier en nu dat ik je moet laten gaan, en ik doe het. Galmt nog een paar keer in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en houd zijn shirt stevig vast. Dat ik die misschien kapottrekt maakt mij nu even niets uit. Hij krijgt wel een nieuwe van me. 'Jasmine, vertel het me.' Wordt met een schorre stem aan mij gevraagd. Wat moet ik hierop antwoorden? Op alles wat hij net tegen me zei. 'Ik, ik wist niet dat je zo veel om me geeft. Of dat ik je kijk op de liefde zo heb veranderd.' Hoofdschuddend kijk ik hem aan 'D-dat wist ik echt niet..' verslagen kijk ik hem aan en veeg een paar tranen van zijn mooie gezichtje weg. 'Ze zeggen dat wanneer je van iemand houdt gekke dingen doet. Dat je alles voor hun geluk zou opgeven...en dat ga ik nu doen.' Snikkend leg ik voor de laatste keer mijn hand op zijn zachte wang. 'Let me go...voor nu.' Met een brok in mijn keel kijk ik hem aan, ik moet sterk voor hem blijven. 'Maar...' nog voordat Joël wat kan zeggen druk ik zachtjes voor de laatste keer onze lippen tegen elkaar. Wat een onschuldige kus had moeten zijn loopt uit tot een passievolle zoen. 'Waarom?' snikkend kijkt Joël me aan en houd me zo dicht mogelijk tegen hem aan. 'Omdat jij je kans moet pakken om te schitteren. Geen afleidingen.' Wild schudt hij zijn hoofd. 'Je bent geen afleiding, juist mijn motivatie om door te gaan.' Zijn stem is overgeslagen in een schelle piep.

'Joël maak het me nou niet moeilijker dan het al is.' Ik zet een klein stapje naar achteren waardoor er ruimte tussen ons ontstaat. 'Denk je dat ik dit wil?' met mijn handen over elkaar kijk ik hem wat strenger aan 'Toen je tekende had ik niet gedacht dat het zo snel over tussen ons kon zijn. Wat een stomme reden ook eigenlijk.' Met een klein lachje kijk ik hem aan en loop naar het raam waar ik mijn rug tegen aan laat rusten 'Wat begonnen is als een ruzie omdat jij je ogen niet thuis kan houden, wordt uiteindelijk omgezet in een hele liefdesbekentenis van jou en eindigt waarschijnlijk ik een breuk tussen ons.' Verschillende emoties is in zijn ogen te zien; verdriet, teleurstelling en het feit dat hij bang is. 'Nu je het zo zegt klinkt het inderdaad niet best.' Joël gunt me een klein lachje en zucht 'Waar ging het mis? Waardoor je nu niet eens meer in mijn buurt wilt zijn.' En wijst tussen de ruimte tussen ons wat ik gecreëerd heb.

'Ik, ik denk dat het komt doordat ik hier nog niet klaar voor ben...' Met tranen in mijn ogen ren ik naar wat nog onze slaapkamer is en pak mijn koffer. Ik smijt de deur achter me dicht en snel wandel naar mijn koffer die in een hoekje al netjes ingepakt is. 'Je hebt je spullen al gepakt?' Teleurstelling vult zijn stem, als ik mij omdraai kijk ik naar de grond die interessanter lijkt dan de persoon die voor me staat. 'Jasmine, kijk me asjeblieft aan..' Gebroken en verward zie ik Joël voor me staan. Zo heb ik hem nog nooit gezien en het raakt mijn hart echt dat het door mijn acties komt. 'Kijk nou hoe je voor me staat schat, gebroken en verward...allemaal door mij.' Met kleine stapjes loop ik naar hem toe en kijk hem in zijn ogen aan 'Zo herken ik je niet, meestal is het andersom.' Onzeker kijk ik naar zijn hand en zie dan dat hij trilt wat meestal gebeurt wanneer hij zich opwindt of bang is. Zonder na te denken over de gevolgen pak ik zijn koude rillende hand. Nog steeds kijkend naar zijn ogen breng ik zijn hand naar mijn mond en plaats er verschillende kusjes op voordat ik hem op mijn linkerborst rust waar mijn hart bonkt. 'I will always love you, always care about you...ook als ik terugga en jij hier bent. Ook als we niet meer samen zijn of elkaar niet zien.' Een snik van Joël vult de slaapkamer 'Laat me gaan, voor nu...' fluiter ik zachtjes en worstel met mijn emoties.

We zijn nu weer een paar maanden verder, alles gaat best goed ook met mijn oma. We zijn 4 maanden verder en de behandelingen slaan aan, gelukkig maar. Op het werk heb ik ook niets te klagen, al mis ik Joël wel en doet het me nog altijd pijn als ik voor me zie hoe verdrietig hij was toen ik zij dat het uit is... meestal zie ik hem op de toekomst rondlopen maar nu is het akelig stil zonder hem. Gelukkig heb ik Lasse en Jasper die me gezelschap houden zoals nu. De mannen waren klaar met hun training en belsloten om bij me op kantoor langs te gaan. 'Lasse stop nou!' half geïrriteerd gooi ik een kussen tegen zijn hoofd aan waardoor hij me fronsend aan kijkt. 'Ja ik word nogal kriegelig van je getik op tafel.' Jasper die wat op zijn telefoon zit grinnikt en knikt 'Ja Lasse, waarom ben je zo nerveus?' beiden kijken we hem geamuseerd aan en wachten op antwoord 'Omdat, omdat er straks iemand komt en ik denk dat je dat niet zo leuk vindt Jasmine...' verbaast kijk ik Lasse aan en sein dat hij door moet 'Hoezo?' vraagt Jasper verbaast en net op dat moment zie ik mijn ex voor mijn deur staan.

'Wat brengt jou hier?' vraag ik koeltjes en bekijk hem van top tot teen. Nog steeds niets veranderd. Al heeft hij wel een ander kapsel maar voor de rest is alles hetzelfde. Lasse kijkt me nogal boos aan wat ik dus echt niet snap, hij weet hoe ik over mijn ex Nick denkt en dan haalt hij het nog in zijn hoofd om hem hierheen te sturen. 'Nou?' probeer ik het weer en kijk ze alle drie aan. Jasper snapt mijn hint 'Ik heb honger kom Lasse.' Lasse die wil nog wat zeggen maar wordt letterlijk mijn kantoor uit gesleurd door Jasper. Ik glimlach dankbaar naar Jasper en sluit dan de deur. 'Wat kom je hier doen?' Meteen draai ik me om zodat ik tegenover Nick sta. 'Voor zover ik weet waren je gevoelens voor me weg en had je niet lang de tijd nodig om terug te keren naar je ex.' Onwennig kijkt Nick me aan en kijkt naar de grond. Met een zucht sein ik dat hij plaats kan nemen op een stoel. Dankbaar kijkt Nick me aan, om beleeft te zijn trek ik mijn mondhoeken omhoog en neem zelf op een stoel voor hem plaats. 'Dus?' komt er nog altijd koeltjes uit terwijl ik hem afwachtend aankijk. 'Ik hoorde dat Joël in Barcelona zit?' met gefronste wenkbrauwen kijk ik hem aan 'Het was overal te lezen dusja...' verdedigt Nick snel zichzelf en begint zich weer ongemakkelijk te voelen waar ik wel om kan lachen. Dit gesprek gaat weer helemaal nergens heen als ik geen actie onderneem. 'Luister Nick, waarom ben je precies hier? Ik weet zeker dat het niet is om met mij over koetjes en kalfjes te hebben. Anders had je al lang contact met me opgezocht, dus zeg nu maar wat je hier precies doet.' Vraag ik wat dwingender maar nog altijd even vriendelijk. 'Nu Joël toch weg is, kunnen we afspreken.' De manier waarop Nick het zegt; klef en zonder schaamte bezorgt mij kippenvel. 'Waar haal je het lef vandaan om dat überhaupt te denken?!' Ik kijk hem afkeurend aan en ga wat verzitten gezien ik een rok aan heb die niet zo heel lang is. Niemand had mij verteld dat Nick zou komen en om nou in een broek rond te lopen als het rond de 30 graden is, is ook zowat.