My Little Fight - Joël Veltman

Chapter 18

Jasmine

Er hangt een gespannen sfeer in de auto, niemand zegt wat en het enige wat je hoort is de muziek op de radio. Als uitvlucht zet ik mijn usb aan, meteen galmen de klanken van Blame door de speakers. Ik zet hem meteen harder en tik mee op de maat. Sinds Joël vanmiddag meteen moet beginnen aan zijn testen besloot ik om het stukje naar Schiphol te rijden. Gelukkig is het niet heel ver en werkt het verkeer mee. 'Godverdomme, dat kan er ook bij ja.' Mompel ik chagrijnig als ik zie dat we net in een file rijden. Alsof het nog niet erg is wat er vanochtend allemaal gaande is. Uit frustratie laat ik een diepe zucht, waarom moest ik ook van alles erbij halen? Waarom kon ik gewoon niet wachten? Nee Jasmine je moet jezelf geen schuldgevoel aan praten...Joël heeft het nu eenmaal verdient...toch? 'Jasmine je kan weer rijden.' Hoor ik koeltjes naast me, vlug werp ik hem een blik en rij dan achter de andere auto's aan. Na wat een half uur lijkt maar in werkelijkheid minder dan 20 minuten is komen we aan op Schiphol.

Al gauw zie ik vanuit mijn linkeroog hoek de pers klaarstaan met hun telelenzen. Natuurlijk zijn die erbij pff. Ik stap uit pak mijn spullen en wacht dan op Joël, als ik zie dat hij alles heeft pleister ik een neppe glimlach op mijn gezicht en volg ik mijn vriend. Wanneer we binnen zijn en ik zeker weet dat er geen pers meer is veranderd mijn gezichtsuitdrukking meteen weer. Na het inchecken kunnen we meteen doorlopen naar de douanen. Daar zijn we binnen een kwartiertje doorheen gekomen en gaan we meteen voor onze gate zitten. Nog altijd zeggen we niets tegen elkaar, ik vind het wel best eigenlijk. Als ik op de klok kijk en zie dat we nog zeker een halfuurtje wachten ga ik op mijn telefoon.

Ik check even alles en zie dat papa een email van mijn oma heeft doorgestuurd...wat raar. Wacht! Ze heeft paar dagen terug haar uitslag gekregen van de testen. Het gaat al een tijdje niet zo goed met haar gezondheid. Ze loopt nu al een tijdje met een keelontsteking, raakt snel vermoeid en ze heeft sinds kort ook een opgezwollen buikje gekregen terwijl ze helemaal niet is aangekomen. Want dan zou je het wel aan haar wangen zien. Het leek net alsof ze zwanger is...maar dat is onmogelijk ze is al 77 dus is dat heel waarschijnlijk. Ik besluit papa terug te bellen. 'Hey pap! Ik weet dat het vroeg is maar je belde me?' ik hoor hem slikken 'Papa wat is er?' vraag ik bezorgd. Joël hoort het en kijkt me bemoedigend en bezorgd aan. Wat lief ook al hebben we ruzie. 'Jasmine, ik wil het je eigenlijk helemaal niet via de telefoon vertellen. Maar sinds je nu vast op Schiphol bent en je zo gaat vliegen kan ik niet anders.' Papa's zijn stem klinkt zo ver weg en zo verdrietig dat ik er rillingen van krijg 'Pap, alsjeblieft vertel me wat er is.' Ik begin steeds nerveuzer te worden. Daarom sta ik op en staar uit het raam 'Schatje, De uitslag van je oma's testen zijn niet goed, er is kanker gevonden in haar buikwand....' ik luister niet eens meer maar staar doelloos naar buiten 'W-Wat? K-Kanker in haar buikwand?' mijn stem trilt en ik heb het gevoel dat ik elk moment ik elkaar kan zakken. 'Ja, vandaar ook dat ze een opgezette buik heeft. De longklachten horen daarbij. Daarom is ze snel vermoeid en eet ze niet meer zo veel sinds de kankercellen een groot deel van haar maag en buikwand in beslag nemen.' Langzaam maar zeker rollen er tranen over mijn wangen 'Hoelang nog?' vraag ik schor 'Ze gaan kijken of chemo een optie is want ander zit er niets anders op dan afwachten en de dagen tellen.' Ik knik maar realiseer me dan dat papa dat niet kan zien 'Hou je me op de hoogte pap? En ik ben voor je het weet weer terug.' Snik ik nog maar net verstaanbaar 'Doe ik Princess, niet te veel piekeren het komt goed.' Ik zucht even en na een afscheid hang ik op.

Met een betraand gezicht hou ik mijn telefoon dicht tegen me aan en staar naar buiten. Regendruppels versperren het zicht en al gauw zie ik grijze wolken, alsof het weer weet hoe ik me voel. 'Waarom?' kreun ik zachtjes en laat de tranen lopen 'Net nu we een goede band hebben.' Kouden rillingen vergezellen mijn armen waardoor ik mijn vestje dichter tegen me aan druk. Ik had al een slecht gevoel toen ze ons vertelde dat iets niet klopte. Maar nooit kwam er in mij op dat ze misschien kanker zou hebben. En zeker niet omdat mijn oma al vanaf het moment dat ik haar ken. Zo gezond leeft, ze at amper dingen waardoor je dik van werd, ging vaak wandelen om hun conditie constant te houden en lazen een boek om je verstand op peil te houden.