CHAPTER XXVIII

172 2 0
                                    

DANAEA

I woke up inside a dark room, I looked around and realized that it's my room.

Nagmamadali akong lumabas para puntahan si daddy. I don't like what he did, hindi na niya ako tinulungan tapos ayaw niya pa akong hayaang gawin ang gusto ko.

"Daddy! Why don't you just leave me alone?" I didn't knock on his door and just barged in without hesitation.

"Nakilala mo lang ang lalaking 'yon ay hindi ka na marunong rumespeto?" Mahinahon niyang tanong sa akin.

"Bakit ba siya na lang palagi ang sinisisi mo? Bakit hindi tanungin at tignan ang sarili mo?" I can't help myself but to shout it at his face.

"You just need to take a rest and you'll be able to think straight." He smiled at me as if everything's fine. "Ihatid niyo na siya sa kaniyang kwarto at huwag palabasin."

"What? No!" I did my best to resist but they're too strong. "Why are you so cruel to me?"

Itinulak nila ang papasok at agad nilang isinara ang pinto. I tried to open it but I'm locked outside.

Hindi ko na sinubukan pang buksan ito dahil masasayang lang ang lakas ko. Alas otso pa lang ng gabi, hindi man lang niya naisip na hindi pa kumakain ang anak niya para ikulong ako rito.

My stomach aches from too much hunger. I knocked at the door to ask for dinner pero naririnig ko lang ay bulungan.

"Ang sabi ng señor ay hindi kakain ang señorita hangga't hindi siya natututong rumespeto."

I'm pissed because of that. Respect begets respect.

Sinubukan kong maghanap ng pwedeng kainin and I found something.

"I definitely won't die from eating this." I tore a paper into small pieces before eating it. "Mabubusog ako rito kapag naubos ko itong sampung piraso."

I disregard the weird taste of it and imagined it as if it's a pork without seasonings.

Mahina akong natawa nang maisip na hindi ko inakalang aabot ako sa ganitong punto ng buhay.

Why does everything keep getting worse?

Nabusog ang pakiramdam ko kahit anim na papel pa lang ang nakain ko. I feel thirsty, napabuntong-hininga ako dahil hindi ko alam if there's..

There's a flower vase.

Lumapit ako para tignan kung may tubig ba ito and luckily it does have. I checked if it's clean, ininom ko ito agad nang makita ko na malinis naman ito.

I almost puked because of its taste.

Nakakadiri pero at least napawi nito ang uhaw ko.

I smiled bitterly as tears rolled down against my cheeks.

"Save me, please.."

I feel so weak and my head gets heavy, ipinikit ko ang mga mata ko para maipahinga na ang aking sarili.

Saturday

Napabalikwas ako ng bangon dahil sa naisip ko, I should ask his co-workers about what happened to him.

Nagmamadali akong nag-ayos at dumaan sa bintana ko, it's too risky pero I'll do it.

Bago pa ako makatalon ay biglang bumukas ang pinto ng room ko.

"Tatay Jun!" I exclaimed happily as I run towards him.

"Anong balak mong gawin? Ikaw talagang bata ka." He shook his head while patting my hair.

When the Light Fades Away (When The Series #1) | UNDER REVISION | ON HOLD Where stories live. Discover now