When the Light Fades Away (When The Series #1) | UNDER REVISION | ON HOLD

CHAPTER XXXIV

DANAEA

Nagising ako na basang-basa ang mukha ko and kinabahan ako when I'm inside someone's car. Though it's not moving. I looked outside the window and there I saw the one and only "Mighty Dion".

"Binabangungot na ako pero hindi mo man lang ako ginising!" Galit kong sigaw sa kaniya pagkalabas ko ng kotse.

Nilibot ko ng tingin ang paligid and I saw na we're near sa river. Tinignan ko siya at nginisian niya ako, doon nag-sink in sa akin kung ano ang binabalak niya and I can't control my tears.

"May anak akong nag-aantay sa akin tapos ganito gagawin mo sa akin?" Umiiyak kong sigaw sa kaniya habang sinusuntok siya.

"Hey, calm down. I'm just joking," kinakabahang sabi niya sa akin.

"Joke? Sa tingin mo magandang biro 'yon?" Singhal ko habang patuloy siyang sinasaktan.

"You're just being sensitive," inis niyang sagot na sumagad sa pasensya ko.

"Fuck you!" Punong-puno ng galit kong sigaw sa kaniya bago ako tumakbo palayo.

I don't have any idea kung nasaan man kami ngayon but I don't care. Ang mahalaga ngayon ay makalayo ako sa kupal na lalaking 'yon. He's such a jerk. Wala masyadong bahay dito but I saw some tindahan, I walked towards it but I regretted it agad. What an unlucky day.

There are guys na nag-iinuman and they're looking at me like I'm some sort of dish. Why do men like these exist in this world?

Kinabahan ako when they started to stand up and smirks at me. Handa na akong tumakbo nang may humila sa akin at agad akong pinasakay sa kotse. I'm not sure if dapat ba akong matuwa dahil ligtas na ako or mainis dahil siya na naman nagligtas sa akin.

"I'm sorry," mahina niyang saad pero hindi ko siya pinansin.

Tahimik na lang ako buong byahe hanggang sa marating na namin 'yong company. I find it suspicious kasi he knows the location.

"I don't like that look on your face," kunot-noo niyang puna sa akin. "Uunahan na kita, I live sa katapat na condo ng company na 'to that's why I know the location."

"You sound so defensive," nakangiwi kong tugon.

Papasok na sana ako when I realized na bitbit ko pa pala ang mga gamit ko and I'm shocked when na-process na ng utak ko na we'll be living on the same building. Great, just great.

"I'll help you."

Bago pa ako maka-react ay kinuha na niya ang bag ko. Hindi na ako pumalag since wala na rin akong lakas magbuhat. Buti na lang nabitbit ko pa bag ko noong tumakbo ako palabas ng tricycle.

This is a very traumatic experience. I can't believe it.

"Room number?" Bumalik ang lumulutang kong isip nang bigla siyang nagtanong.

"0305," tipid kong tugon.

"Welcome neighbor," nailing niyang sabi sa akin.

Ano pa kaya ang surpresa sa akin ng tadhana na magpapainit ng ulo ko? Palong-palo na ako ng kamalasan, kalahati pa lang ng araw pero ganito na mga nangyayari.

"Akin na gamit ko, umalis ka na," inis kong saad bago inagaw ang bag at pumasok sa loob. Bahala siya, naiirita lang ako sa kaniya. Kahit na tinulungan niya ako, ayoko sa kaniya.

Naligo ako para fresh ako bago pumasok, sobrang late na ako pero I have no choice kasi it's not a good impression na late ka na nga tapos hindi pa maayos itsura. It's much better na maging maganda kahit late na.