When the Light Fades Away (When The Series #1) | UNDER REVISION | ON HOLD

CHAPTER XXXII

DANAEA

I opened my eyes and I felt that my face is full of dried tears. It's been years pero sariwa pa rin sa alaala ko lahat ng nangyari noon. I'll never forget it, ayokong makalimutan siya kahit gaano pa kasakit. Siya lang mamahalin ko even I'm not the one that he loves anymore.

"Mom, are you crying again?"

Napalitan ng saya ang lungkot ng mga mata ko. Our son is already 9 years old, he's a good boy and loving like his father. He's mature kahit na bata pa siya, kailanman ay hindi sumagi sa isip niya na kailangan ng kapares para mabuo siya.

"Mom's okay, sweetie. Don't worry about me, go back to sleep."

He just nodded before curling up and hugged me tight

"I love you, mom," He whispered softly and he began snoring.

I kissed his forehead as I whispered, "I love you too, my light." 

I stood up and went out to get some air. I closed my eyes while memories flashes once again. Hawak ko ang aking bibig para hindi kumawala ang malalakas kong hikbi, everything is still fresh. The wounds never healed.

I have no other choice that time, kinailangan kong gawin ang gusto ni daddy para lang hindi siya patayin. Kahit na kasuklaman niya ako sa desisyon ko, I'd rather see him alive yet loathing me than to see him losing his breath while loving me.

Pinunasan ko ang mga luha ko bago naghandang umalis nang may narinig akong sumisigaw.

"Cheers sa mga taong nabuhay para magdusa!"

I looked kung sino ang sumigaw and tama nga ako, nandito ang mahal ko.

"Sana kasama kita ngayon pero huling beses na 'to dahil kinasusuklaman ko ang paglubog ng araw!"

Nakaramdam ako ng lungkot dahil ayaw niya nang maalala ako sa mga bagay na gusto ko. Pero kailangan kong tiisin at tanggapin dahil deserve niya ang best sa mundo.

At hindi 'yon ako.

"Napakasama mo! Minahal kita nang totoo pero sinaktan mo lang ako."

I do love you so much, I just did this to protect you.

"Mag-isa na naman ako sa buhay! Napakasaya! Napakasarap! Nakakatangina kayong lahat!"

Nakita ko siyang naghuhukay at inilabas ang teddy bear na ibinigay ko sa kaniya.

"Ayan, nabaon ko na. Sa pagbaon ko, ibabaon ko na rin sa limot lahat ng alaala natin!"

I cried silently while watching him. Ang sakit makita na ang taong mahal na mahal mo ay nasasaktan dahil sa'yo. Ang sakit na kailangan niyang masaktan para mapagpatuloy ang buhay.

Ang sakit na aalisin na niya ako sa buhay niya.

Napakasakit na kailangang mangyari 'to sa aming dalawa. 

Parang may bumara sa lalamunan ko nang maalala ko ang huling kita ko sa kaniya, he's broken and wasted pero he has a girl that will comfort him. Ang babaeng naging kapalit ko. It pains me so much to see him with another woman, lalo na ngayong may anak kami pero wala na akong karapatan pa.

I looked up the sky to see the beautiful stars, they are so bright together like they are all made to be with each other. I miss the times when we're stars, shining in our dark lives.

"Si mommy na ang bahalang magpalaki sa'yo mag-isa, baby namin."

Hindi na ako bumalik sa bahay namin pagkatapos ng mga nangyari, I may not know how to live the way how he lives but this is what the best for me and our baby. I don't know where to go kaya naglalakad-lakad lang ako kung saan man ako dalahin ng mga paa ko.