Mafya'nın kalbi

21.bölüm

❁𝟏 𝒔𝒆𝒏𝒆 𝒖𝒎𝒆𝒚𝒓'𝒅𝒆𝒏 ❁
┅┅┅┅┅┅┅༻❁༺┅┅┅┅┅┅┅
Hastaneye hamne'nin bir ihtiyacı olup

olmadığını sormak için enesten arattırmıştım, ve Tabruco olduğunu öğrendiğimde gerçekten sevinmiştim, iyleştiğini duymak içime su serpmişti.

Evet uzak duracaktım ondan ama bir kere sesini duymak bir kere iyi olduğunu kendi gözlerimle görmek istiyordum.
Ben ne zaman bu kadar aciz kalmıştım?...
Hiçbir Zaman ta ki şuana kadar.

Geçmiş her ikimizi de harap etmişti,
Ama o şanslıydı enezından hiçbir şeyi hatırlamıyor du, ama ben her gün geçmişimle yüzleşmek zorundayım.

O gün o küçük kızla beraber bende geçmişimi unutmak istemedim değil,
Ama geçmişimi unutmak demek tüm yenilmişliğimi kabul etmek demekti benim için.

Hamaney'i aramaya karar verdim, bir kereden zarar gelmez di değil mi?
Telefonu elime alıp akifi aradım,

"Gene ne istiyorsun Umeyr? "

"Telefonu hamne'ye ver akif"

"Hamne herşeyi öğrendi"

"Ne! "

"Sultan herşeyi anlatmış"

"Sultan öldükten sonra bile rahat nefes aldırmıyor, kahretsin! "

Bir hışınla tüm hıncımı çıkarırmışçasına elimi masaya vurmuştum,

"Telefonu hamne'ye var"

"Sen bilirsin Umeyr "

Biraz bekledikten sonra telefondan
"Veriyorum" demişti akif

"Nasılsın Hamne? "

Ve konuşmanın sonunda benim açıklamama bile izin vermeden kalbimi bin parçaya bölecek şu cümlelerle kapatmıştı telefonu,

"Bak rica ediyorum bir daha hayatıma girme hatta yalvarıyorum bir daha gözüme görünme" bip bip

Ben Umeyr karahan, şöyleki kalp bende sadece kan pompalamak ve beni canlı tutmaktan başka işe yarayan birşeyden başka bişey değildi.

İnsanlar kalpleri ile sevdiklerini aşık olduklarını ve hüzün hissettiklerini söylediklerinde o hislerin nasıl bir duygu olduğunu merak ederdim, çünkü benim için tüm duygu ve hisler annemin gözlerimin önünde can vermesi ile kaybolmuş ve unutmuştum,
taki hamneyi görene kadar.

Ona aşık olduğumu anladım ilk gün sanki taştan olan kalbim tekrar atmaya başlamıştı, sanki o duyguları tekrardan hissetmeye başlamıştım.

Ve o vurulduğu gün kaybetme korkusu tüm vücudumu kaplamıştı, ve şuan Hamne'nin görmeye tahammül bile edemediği adama döndüm, sanırım kurşun acısından daha ağır bir acıydı bu.

Ama bir yandan hamne'nin aramıza mesafe koyması da iyiydi,
ben istemedim mi zaten ondan vazgeçmeyi.

Sandaliyem'de oturmuş kafamı tavana dikmiş gözlerim kapalı düşünceler içinde buğulmuştum, o ara yanıma enes geldi,