Mafya'nın kalbi

24.bölüm

❁ 𝑨𝒔̧𝒌𝒍𝒂𝒓  ❁
┅┅┅┅┅┅┅༻❁༺┅┅┅┅┅┅┅

Uyandığım da çok rahatlamış hissediyordum, etrafıma baktığımda kimse yoktu.

umeyr çok sinirli gözüküyor du değil mi?
Ona olan sevgimi nasıl gizliye bilirim diye kafa yoruyordum kaç gündür, o bana yaklaşınca atan kalbim her geçen saniye dahada yakıyordu canımı.
o ve ben imkansızdık birbirimiz için.

Gördüğüm rüya.... Ahhh  ne güzeldi, mümkünse uyanmamak isterdim.
Umeyr ve ben ve bize anne baba diyen çocuklarımız, o ve oğlumuz önde biz sağa taraflarında namaza duruyorduk, ne  güzel bir yuva...

Ve daldığım bu hayellerden kafamı iki yana sallayarak uzaklaştırdım kendimden, tamam seviyordum ama evlenecek kadar değil, yani  inşaallah değildir.

Sonra üstümü başımı düzeltip aşığı fadime Ana'nın yanına gittim kahvaltı hazırlamasına yardım etmek için,

"Günaydınlar Fadime sultan, nadılsın bakalım"

Diyip yanağından bir makas almıştım.

"Oyy güzel kızım uyandın mı, ben iyim de sen nasıl oldun bakalım? "

"İyim iyim çok iyim hatta "

Diye gülümsüyordum, sanırım bunda rüyanın etkisi yüksekti,

"Çok şükür Rabbime, sen dınlen ben hazırlarım kahvaltıyı, kızlarda yardım eder, yorma kendini kınalı kuzum"

"Ne yorulması ana, merak etme çok enerjik hissediyorum o yüzden bırak bende yardıme deyim"

Diyince gülümseyerek kafasını sallamıştı, işe koyulmuş bir yandan da aklımda sadece umeyr'in bana olan davranışlarını düşünüyordum.

Bu kaç gündür hatta bu son 1 yıldır çok garip davranıyordu, önce papatya sonra ayılar güller, bazı zamanlarda ağızından çıkan cümleler, ve son olarak beni düğünden sebepsizce kaçırması, hımm neden böyle davranıyo- dur yoksa, hahahahahahahaha yok canım daha neler hamne sende, bide istersen gelsin seni seviyorum desin, tövbe tövbe.

Aklımdaki (imkanı olmayan) şeyi def ederek işime odaklandım, düşünmemeye çalışıyordum, sonra bir hizmeti umeyri çağırmaya gitti, kalbim çok hızlı atıyordu. Bak kalbicağızım sen onu nerdeyse hergün görüyorsun, nedir bu sendeki heycan Allah aşkına, biraz sakin ol yoksa aşk yüzünden kalpten giden ikinci kişi olacaksın.

Rivayette denilir ki yavuz sultan Selim'e aşık olan bir cariye varmış, bu cariye sultanı görür görmez sırılsıklam aşık olmuş, ama ne aşk. bir gün padişahın çadırını temizlerken dayanamamış bir kağıda "derdi olan ne eylesin? " diye yazıp bir yere sıkıştırmış, akşam padişah gelince notu görmüş, Ee hâliyle merakta etmiş, sonra cevaben "derdi neyse söylesin! " diye yazıp aynı yere bırakmış. Ertesi gün cariye tekrar gelmiş temizlik için, heycan ile kağıdı alıp okuyunca sevinçten uçmuş, (yani ben öyle sanıyorum haha)  sonra altında, "korkuyorsa ne eylesin? " diye yazıp aynı yere bırakmış. (Eee koskoca  cihan padişahı, hahhah) ve akşamı gelen padişah notu görüp altına "hiç korkmasın söylesin! " yazıp gene aynı yere bırakmış.  Bunu gören cariye bu sefer çok çok sevinmiş ve cesaretini toplayıp karşısına çıkıp söylemeye karar vermiş. Ertesi gün gitmiş padışahın huzuruna çıkmak için, cariyeyi gören padişah "buyur sizi dinliyorum" demiş cariyeye bakarak, cariyede bir heycan, bir aşk! , bir, özlem, (öyle olmuştur kesin ya ) elleri terlemiş heycandan, saklamaya çalışmış ellerini, sonra başını eğerek konuşmaya başlamış,
"Efendim..... " demiş duraklamış
"Cariyeniz..... " dedikten sonra cümlesinin devamını getirememiş ve olduğu yere yığılmış. Aşkını itraf edemeden ruhunu teslim etmiş cariye.
Cariyenin bu durumunu gören yavuz Sultan Selim oldukça etkilenmiş ve gözyaşlarına mani olamayıp ağlamaya başlamış, gözyaşlarını sildikten sonra etrafındakilere, "Gerçek aşkı şu cariyeden öğrenin. Zira âşık, mâşukunun yolunda olur ve o yolda ölür." demiş.