#Mr_and_Mrs_අතිපණ්ඩිත_45
“ඒයි...පළවෙනිම දවසෙ හොටු පෙරන් ලෙක් යන්නද යන්නේ ආහ්?”
මට ඇතිතරම් අඬන්න දෙන්නැතුවම එයා එහෙම කියලා මගෙ ඇඬිල්ල නතර කරේ හැමදාම වගේ හිතුවක්කාර හාදුවකින් මට ඇඬිල්ලත් අමතක කරලා.
“මට තනියම යන්න බෑ වගේ..”
ඔක්කොම කරලා එයා සමුදීලත් ඉවරවුණාට අමුතු බයක් ලැජ්ජාවක් වගේ තිබ්බෙ අර ළමයි පිරුණ ලෙක්චර් හෝල් එකට යන්න.
“ගිහින් ඉස්සරලම යාලුවෙක් හොයාගන්න. එතකොට තනියක් නෑ.
කෝ දැන් මෙතන පරක්කු වෙන්නැතුව යන්න.”
කෙනාර් එහෙම කීවත් මම ගොලුබෙල්ලෙක් වගේ මගෙ බෑග් එක ෆෝන් එක එකතුකරගත්තේ හරිම හෙමින්. මං දිහා ඇස් චූටි කරන් බලන් ඉඳලා එයා ඊළඟ පාර බැස්සා වාහනෙන්. මගෙ පැත්තෙන් ඇවිත් දොර ඇරලා මට කීවෙ බහින්න කියලා.
මම කට ඇද කරගෙනම බැස්සේ.ඇත්තටම මේ ඩිග්‍රිය කරන්න ඕනෙමද අප්පා. හිත ආපස්සටම අදිනවා.
“කෝ එනවා මම හැබැයි මගට දාල එන්නෙ ආහ්..
යකෝ මේක නිකන් ප්‍රීස්කූල් එකකට ළමයෙක් දාන්න ආවා වගේනෙ.”
කෙනාර් මට විහිළු කර කරා ආවත් මම එයාගෙ අතේ එල්ලුනේ හිතට පොඩි සහනයක් දැනෙද්දී.
“හරි දැන් යන්න...”
“ඉතින් මෙතනටම ආපු එකේ අතනටම එන්න බැරිද?”
මං ඇහුවේ හුරතල් විදියට හිනාවෙන්න හදන ගමන්.
“බොරුවට හුරතල් වෙන්නැතුව දැන් යන්න. එතනට ආපුවම ලෙක්චර් එකටත් ඉඳලා යන්න කියයි. මං දන්නැද්ද ඩයල් එකගෙ හැටි.”
මං කට ඇද කරලා කෙනාර්ගෙ අත අතහැරියේ.
“පරිස්සමින් හරිද. දවල්ට මම ගේට් එක ගාව ඉන්නවා.”
“හ්ම්...”
“දෙක හමාරටනෙ ඉවරවෙන්නෙ?”
“හ්ම්..”
පස්සෙ මට යන්න කියලා එයා බලාගෙන හිටියා. ඒත් මම අඩියක් දෙකක් යද්දි ආයෙම කෙනාර් මගෙ ගාවට ඇවිත් මගෙ අතක් අල්ලගත්තෙ මම පුදුමෙන් ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන එයා දිහා බලද්දි.
