#Mr_and_Mrs_අතිපණ්ඩිත_71
#Writer's POV
#කතුවරයාගේ_කෝණයෙන්
අනීශා වගේම නුකීරා තමන්ව අඳුරන්නෙ නෑ වගේ එහාපැත්තෙ ටේබල් එකෙන් ගිහින් වාඩිවුණ අශූ දිහා බලන් හිටියේ කේන්තියෙන්.
"මේකිගෙ තියන ඇට්ටරකම බලනවකො නුකී. ඇත්තමයි මට ගිහින් දෙන්න හිතෙනවා."
අනීශා නුකීරාට කීවෙ නුකීරත් අශූ දිහා රවලා බලද්දි. ඒ දෙන්නම අශූ එක්ක හිටියෙ කේන්තියෙන්. අශූ ඉස්සරත් මෙහෙමයි.
"ඒ හිතුවක්කාරකම ගැන අමුතුවෙන් කතාකරන්න ඕනෙ නෑනෙ අනීයො. මතකනෙ සුදු අයියා නැතිවුණාම. ලේසි කාලයක්ද අවුරුදු අටක් තිස්සෙ අපිව අතහැරලා හිටපු එකීනෙ."
"බලනවකො ඉන්න හැටි විතරක්. ර්ර් ඇත්තමයි මට එන කේන්තියක්."
නුකීරායි අනීශායි අශූට කේන්තියෙන් රව රවා බැන්නත් කෙනාර්ගෙ මූණෙනම් තිබ්බෙ හිනාවක්. හෙන සන්සුන් විදියට කෙනාර් අශූ දිහා සැරින් සැරේ බලන්නේ. කොච්චර අඳුරන්නෙ නෑ වගේ ඉන්න ට්‍රයි කරත් කෙනාර් බලන බලන වාරයක් පාසා අශූ හරියට කලබල වෙනවා. ඒත් ඒක පෙන්නන්නෙ නැතුව ඉන්න ට්‍රයි කරද්දි කෙනාර්ට හිනා. කෙනාර්ට රිද්දන්න මෙච්චර දේවල් කරද්දි කෙනාර් සන්සුන්ව ඉන්න එක ගැන අශූට කේන්තියි. තමන් මෙච්චර දේවල් කරද්දි ඒ කිසිම එකකින් කෙනාර්ට ගාණක් නෑ වගේ. වෙලාවකට අශූට හිතෙනවා කෙනාර් එහෙම ඉන්නෙ කෙනාර්ට තමන්ගෙන් වැඩක් නැති නිසාද කියලත්. හිතුවක්කාරකම් කරලා අන්තිමට වැඩියෙන් දුක් වෙන්නෙත් අශූම තමයි.
"කෙනාර් අයියේ. මං දන්නෑ ඔයා මෙහෙම කරන හේතුව. ඒත් හේතුවක් තියනවා කියලා ඔයා කීවනේ... ඒ වගේම ඔයා අතින් අශූට වැරැද්දක් වෙලා නෑ වෙන්නෙත් නෑ කියලා කියන එක විශ්වාසයි මට.
ඒත් දැන් මේ ප්‍රශ්නෙ ඕනෙවට වඩා දුරදිග යනවා වැඩියි කියලා හිතෙන්නෙ නැද්ද?"
අනීෂා අහන්නෙ මෙච්චර දවසක් මේ ප්‍රශ්නෙදි කෙනාර් හැසිරෙන විදියත් වැරදියි කියලා හිතුණ නිසා.
"අනී කියන කතාවම මටත් හිතුණේ සෑහෙන දවසක ඉඳන්. අයියා වැරැද්දක් කරේ නෑ කියලා අයියා දන්නවා අපිත් දන්නවා කියමු.
