Hikaye, küçük yaşta ailesini kaybeden prensesin amcası tarafından bir laboratuvara hapsedilmesiyle başlar. Bu laboratuvar, prensesin hayatını sonsuza kadar değiştirecek olayların merkezi olur. Orada, prensesin yolu suikastçıyla kesişir.
Suikastçı, p...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevmek; kendini ateşe atmaktır.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM/12 "YEDİ NUMARA"
Geceler korkunçtu, geceler karanlıktı, geceler insanı yalnızca düşünmeye itiyordu. "Ağlamayı kes artık uyumaya çalışıyorum" yıllardır en küçük insan konuşmasına mahrum ben şimdi bir çocuğun azarını mı işitiyordum? "Burada uyunmaz gerizekalı ölünür" dediğimde duvarın arkasından ses gelmedi, "ukala" sesi birkaç dakika sonra çıktı. Sonrasında her gece devam etti o konuşmayı sevmezdi, o kimseyi sevmezdi ben ise konuşmak için ölüp biten bir insandım.
"kaç yaşındasın?" gecenin ortasında yine yalnız biz uyanık kalmıştık, birazdan iğnelerin etkisiyle bayılacağımı biliyordum. Uykulu sesiyle soruma cevap verdi "21 sen?" anlamamazlıktan gelerek "ben?" diye sorduğumda ofladığını duyabiliyordum.
"uyuyorum ben." Dediğinde aceleyle "insan biraz uğraşır, ne güzel burada tek başına delirme diye sana arkadaşlık yapıyorum senin yaptığına bak!" sitemli çıkan sesime verdiği yanıt sertti. "ben üç yıldır buradayım sen en az on yıldır buradasın beni delirmemek için kullanırken neden sana delirmemen için yardım edeyim ki? Delirmek istemiyorsan amcanla konuşabilirsin"
Gözlerimi kapatırken kalbim hızla atıyordu, amcamın Albert olduğunu yalnız o biliyordu ve bunu laf sokmak için kullanması yanlış seçimimi yüzüme vuruyordu. Yalan değildi 14 sene veya daha fazla süre hayatım bu odada geçmişti, yalnızdım. İnanların yüzüme vurabileceği kadar hemde, "iyi geceler" diye mırıldanırken gözyaşlarım yanağıma ulaşmıştı.
"Özür dilerim çilli" Dediğinde sesi yumuşak ve bitkin geliyordu. "Saçmaladığım zamanlar herkes benden kaçardı neden kaçtıklarını şu an anlıyorum." Cümlenin ardından biraz bekledi ve sonra tekrar konuştu "Prenses bu aptalı affeder misin?" gülümsedim, "sesin babama çok benziyor o yüzden seninle konuşurken kendimi güvende hissediyorum ama bir daha huysuz olduğunda seninle konuşmayacağım"
"Bir daha asla huysuz olmayacağım prenses söz veriyorum." Gözlerim kapanırken "iğneler etkisini gösteriyor" diye mırıldandım, bu gecenin sonuna geldiğimize işaretti. "iyi geceler prenses" dedi duvarın arkasındaki ses ve gece bitmişti. . . .
