ŞEFTALİ KOKUSU

1.Bölüm

*********

Çok büyük bir çatışma.Çok fazla kayıp,çok fazla yaralı.Ellerindeki silahların mermileri az kalmış artık kendilerini korumak için zor direniyordu askerler.

Düşman çoktu ama askerlerin inancı,azmi ve direnişi daha çoktu.Ellerindeki mermiler az kalmıştı hatta bitmek üzereydi ama hiç kimse vazgeçememişti.

Düşman karşılarında güçlüydü ama cahildi.Düşman kazanacağına inanıyordu ama korkudan elleri ayakları birbirine karışıyordu.

Asker elindeki hiç bir kurşunu boşa sıkmıyordu.Her biri bir düşmanı isabetliyordu.Düşmanlar da tek tek yıkılıyordu.

Vurulan düşmanların yanındaki arkadaşları vurulanlara bakıyordu ve olduğu yerde titriyordu.Güvenemiyordular kendilerine,güvenemiyordular ellerindeki silahlara ve mermilere,güvenemiyodular başlarındakine.

Türk askerinin silahında dört veya üç mermi kalmıştı.Destek bekliyorlardı.Destek geç gelirse artık düşmanlara bıçaklarıyla saldıracaktılar.

Destek geç kalmıştı.Ama askerler bir az dayanabileceklerini tahmin edip beklediler.Askerlerin şarjörleri boşalmıştı.Varsada bazı askerlerde bir ya da iki tane mermi vardı geri kalanı hep boştu.

Kalan mermilerle asker çok başarılıydı.Her bir mermi bir düşmanın alnın çatındaydı.Hiç bir mermi ıskalanmamıştı.

Askerin mermisi bitmişti.Düşmanın da azalmaya başlamıştı ama karşı taraftan çok asker vurabilirdi.Askerlerin üzerinden mermiler yağıyordu.Az kalmıştı destek gelmezse tekrardan hareketleneceklerdi.

Askerlerin hepsi hazır olda bekliyordu.Ali'sinden tut Mehmet'ine.Hiç birinde korku,tedirginlik,özgüvensizlik,
üzüntü yoktu.Bir tek duygu vardı o da VATAN SEVGİSİYDİ.

Hepsi vatan için canını feda edecek kişilerdi.Hepsi geleceğini,çocuğunu,çocukları düşünüyordu.Kim istemezki vatanı bütün pisliklerden arındırmak?

Bu savaşta şehit varsa bir çocuk bu hayatta düzgün yaşasın diye o şehidin yerine yaşasın diye o şehit var.Bu savaşta bir yaralı varsa bu vatanın yaralılarını iyileştirmek için var.

Geride onlar için dua eden kaç çocuk,kaç anne,kaç baba,kaç kardeş,kaç eş,kaç dost var.Hepsi isterdi yanlarında olmalarını.Sıcacık evlerinde huzurla yaşamalarını.

İşte bu yüzdendi asker.Ailesini bırakıp başka bir aileyi huzurla yaşatmak içindi.Bir yuvayı sıcacık etmek içindi.

Her asker ailesi razıydı buna.Vatan sağolsun derdi.Güçlü kalırdı,yıkılmazdı,ağlardı ama vatanı için ağlardı.Şehit içinde ağlardı,gazi içinde ağlardı.Ama en çok vatan için dökülmüştü her yaş gözlerinden.

Dayanması sabır işiydi.

Askerlerde sabırla beklemişti desteği.En sonunda gelmişti destek.Destekten gelen askerler her bir askere elindeki silahı,mermiyi ne varsa vermişti.

Destektekilerde ellerine birer silah alıp çatışmaya başlamıştı.

Karşıdaki düşman bozguna uğramıştı.Sağ sola kaçışıyorlardı.Hâlâ devam edenler vardı ama korkudan elleri titredikleri için bir türlü hedefi isabetliyemiyorlardı.

Çatışmada olan bir askerin şarjöründe üç mermi vardı.Daha destekten mermi ya da silah almamıştı.İlk mermisi için hedefine odaklandı.Odaklandığı düşman çatışmaya hâlâ devam edenlerdendi.Tetiğe bastığı an düşman yerle bir oldu.İkinci hedefine odaklandı.Bu seferki düşman keskin nişancıydı.Çoğu askeri yaralamış ve öldürmüştü.İkinci hedefe odaklandı asker tetiğe bastığı an keskin nişancıyı tam anlının çatından vurmuştu.Üçüncü hedefi ise düşmanların başıydı.Adını bile ezberlemeye ihtiyaç duymadığı bir adamdı.Neden kafasının içini boş şeylerle dolduracaktı?Son kurşun kesinlikle onun canının bedeli olmalıydı.Etrafında altı tane asker vardı.Kendini koruyordu ama hiç bir işe yaramıyacaktı.Karşısındaki kişi keskin nişancıdan daha keskin biriydi.Bir bordo bereli.Kıdemli üstteğmen Yavuz Duman.Hedef basitti ve tek bir parmak hareketine bakardı.Tek parmak hareketi ve sonunda alınan bir can.