Bab 9

209 14 1
                                    

"Naik kereta aku lah er..." jeda. Sudah masuk tiga minggu dia tinggal berjiran dengan gadis itu namun nama masih belum ketahui.

Adala haritu dia dengan Sofea memanggil. Tapi apa lia entah dia pun tak tahu. karang silap panggil ada yang bertukar.

"Awlia, nama saya Awlia" cantas Awlia dingin.

"Oh, aku Aylan" ujar Aylan pulak.

"Okay" singkat padat jelas. Terdiam Aylan ketika ini.

"Kita nak pergi kubur betul betul ke?" soal Aylan polos. Sisi wajah cantik itu dipandang mahu kepastian.

"Betul lah apa yang tak betul nya" balas Awlia. Hairan.

"Nak ikut ke tak nak?" soal Awlia sekali lagi. Kalau tak nak dia nak tinggal, mudah saja prinsip dia.

"Nak lah, jom naik kereta aku" jawab Aylan

"Eh eh tak apa. Terima kasih je" cantas Awlia laju. "Lah kenapa pulak?"

"Saja, dah tak nak" balas Awlia bersahaja.

"Habis tu nak pergi naik apa?"

"Lrt"

"Hujan Awlia" jawab Aylan. Ya benar kondominium mereka tidak jauh dari station kereta api. Tapi kalau mahu berjalan kaki sempat basah ketiak dahulu.

"Grab?"

"Grab tak masuk Awlia, kawasan ni diorang tak cover" bohong Aylan. Entah betul entah tidak dia pun tak tahu.

"Ye ke?" penuh curiga Awlia bertanya. Aylan mengangguk menyakinkan lagi.

"Kalau macam tu-"

"Dah naik je. Jom" ujar Aylan tanpa mendengar balasan daripada bibir merah itu.

"Kubur siapa?" soal Aylan ingin tahu apabila telah sampai ke tapak perkuburan islam itu.

"Mama. Mama saya" balas Awlia.

"Awak tunggu dalam kereta eh?" cadang Awlia. "Kenapa pulak?" soal Aylan kembali.

"Tak ada apa saja. Lagipun bukan best"

"Banyaklah kau punya best ke tak. Dah jom aku ikut" putus Aylan.

'Nurul Huda binti Bashori'

Nama yang terukir elok di batu nisan itu dipandang lama. Lalu wajah tidak bermaya Awlia dipandang pula.

"Kita bacakan yaasin untuk mama kau ya?" ujar Aylan.

"Tapi nak hujan ni" bantah Awlia. Entah kenapa bila berada dekat dengan lelaki itu tenang saja dia rasakan.

"Lambat lagi ni, dah jom"

"Aamin" ujar mereka serentak. Tak semena mena air mata Awlia gugur. Tangan naik menutup muka, tidak tahan menahan sebak.

"Awlia..."

"Jangan nangis" pujuk Aylan lembut. Ingin saja didakap tubuh kecil itu tapi apa kan daya, mahu bapak dia ligan pakai parang.

"Awlia, tak kuat mama. Awlia nak ikut mama" luah Awlia menghiraukan Aylan yang turut berada di situ.

"Tolong mama..." rintis Awlia sayu.

"Awlia.." panggil Aylan lembut. Tersentuh hatinya mendengar luahan hati gadis kecil itu.

"Dah jangan nangis lagi. Nanti diorang ingat aku buli kau, tak ke pasal pulak" pujuk Aylan. Tisu dihulurkan lagi.

"Ish mana ada nangis!" ujar Awlia kasar. Huluran tersebut disambut kasar.

Macam nak menyorok masuk ke dalam kek tapak kuda saja! boleh pulak dia nangis macam orang hilang mak. Tapi ada betul jugak tu.

Argh! dia malu sekarang ni, ingin sahaja dia menghilang dari bumi ini apabila luahan hati yang terbuku diluah jua namun bukan pada mama nya tapi pada lelaki yang entah datang dari mana.

"Nak aiskrim tak?"

"Aiskrim milo. Sedap tu" pujuk Aylan. Sumpah ini kali pertama dia berhadapan situasi sebegini. Nafas ditarik lalu dihembus perlahan.

"Tak nak sejuk. Tak nampak ke hujan tu" jawab Awlia.

"Oh sorry. Salah aku, kau nak apa? nak makan tak? pak mat western?" pujuknya lagi.

"Jangan nangis Awlia. Aku tak pernah pujuk orang jangan sampai aku yang nangis sama dengan kau karang"  kata Aylan pasrah.

Terhambur ketawa kecil daripada bibir Awlia ketika ini. Ada ke patut? gila betul.

"Ha nangis lah sekali" cabar Awlia sambil tersenyum mengejek.

"Aylan tak on duty sekali dengan kita ke?" soal Airin apabila tidak melihat kelibat yang ditunggu tunggu.

"Tak, dia tengah honeymoon. Dah jom" balas Hazeeq bersahaja. Naik meluat dia lihat perangai ulat bulu Airin itu. Apa kata sekali tu jadi ulat sagu pulak.

"Ho--neymoon?" soal Airin.

"Tak bulan madu kut. Entah lah dia dah besar budak tu biarkan" jawab Hazeeq lalu bagasi ditarik masuk ke balai pelepasan.

Erya Ezric : la storia d'amoreWhere stories live. Discover now