Undercover again

1 - Lana

Precies twee jaar, drie maanden en zeventien dagen geleden zag ik Luke voor het laatst. En eigenlijk is hij nog steeds mijn vriendje. We hebben het ten slotte nooit uitgemaakt -al zou hij dat hoogst waarschijnlijk wél willen doen- dus ik vind dat ik mag zeggen dat ik de vriendin van dé Luke Hemmings ben. En ik houd het feit dat hij een nieuwe vriendin heeft daar maar buiten, want doet gewoon te veel pijn. En ik kan natuurlijk ook niet verwachten dat hij vrijgezel blijft, maar dat veranderd de pijn niet. Het is eigenlijk best bijzonder dat ik het weet. Als ik nog steeds hetzelfde was geweest als drie jaar geleden, had ik dat nooit geweten. Maar nadat Britt en ik hadden gezien hoe leuk het is om fan te zijn, zijn we het zelf ook maar geworden. Ik moet toegeven, het is soms behoorlijk vermoeiend. Het gevoel dat je van iemand houdt, die je nooit van je leven meer tegen komt is behoorlijk frustrerend. Maar aan de andere kant is het ook leuk.

Ik staar naar boven, naar de poster die boven me hangt. Eentje van Luke, en hij is te schattig voor woorden. Ik kom langzaam overeind en wrijf gapend in mijn gezicht. Ik pak mijn telefoon en check of ik berichten heb. En nog steeds, na twee jaar, drie maanden en zeventien dagen heb ik de hoop dat het er eentje van Luke is. Ik ben echt compleet gestoord geworden door hem.

Ik kijk naar Britt, die op een matras naast mij op de grond ligt. Het is zomer, en al bijna de hele vakantie logeren we bij elkaar. Gewoon, omdat het gezellig is. Ze opent een oog, en kijkt me vermoeid aan.

'En wat gaan we vandaag doen?'

'Gaan we iets doen dan?'

'Nee, maar het altijd leuk om plannen te maken, om ze vervolgens niet uit te voeren.'

'Nou, wat dacht je van in het gras liggen, liedjes luisteren van 5 Seconds of Summer en Ed Sheeran, zo nu en dan wat eten en voor de rest helemaal niks.'

'Héél origineel,' grinnikt ze. 'Maar ik vind het nu al een geweldig plan.'

Een half uur later zitten we in het park, allebei één oortje in en met een zak met eten naast ons.

'Hoeveel dagen nog?' vraag ik.

'Eén.' Britt kijkt me sip aan.

'Serieus? Moeten we morgen weer werken?'

'Jep, lekker op een kantoor met dertig graden en smelten als ijsjes.'

'Zullen we dan alsnog iets gaan doen vandaag? Omdat het onze laatste dag is.'

'Maar het is veel te warm om iets te doen.'

'Of, je bent gewoon lui.' Ze kijkt me vernietigend aan waardoor ik in de lach schiet.

'We kunnen gaan shoppen?' stelt ze dan voor. Ik knik lachend en sta op. 'Maar we hebben nu nog wel heel veel eten over...'

'Oh, misschien kunnen we dat later nog eten.' Ze knikt en staat op.

'Oké, ik moet nog wel geld halen.' Ik knik en we lopen naar haar huis. Binnen twee minuten is ze weer buiten en lopen we naar mijn huis, om daar weer geld te halen en onze fietsen die nog bij mij stonden. Daarna fietsen we naar de stad en gaan we naar de Starbucks. Ook daarin zijn we niet veranderd. Ik nam net een slok, toen wel een erg bekend persoon binnen kwam. Ook hem hebben we al twee jaar, drie maanden en zeventien dagen niet meer gezien. Om de een of andere reden merk ik gelijk op dat hij een stuk lelijker is geworden sinds de vorige keer.

'Britt,' sis ik. 'We moeten hier weg.' Ze werpt een blik achter zich, en kijkt daarna weer voor zich.

'Shit. We gaan rennen oké?'

'Nee, want dat valt niet op,' zeg ik sarcastisch.

'Oké, true. We lopen langzaam alsof we hem niet meer herkennen.' Ik zucht en pak mijn half volle -of half lege- Starbucksbeker op, waarna ik zelf ook op sta.