Undercover again

24 - Britt

In mijn eentje zit ik in Lana's kamer. Mijn hoofd is in mijn handen geplaatst terwijl ik mezelf moed in praat. Lana en de rest zitten allemaal al in de auto te wachten tot ik weer terug kom. Waarom moet ik dan ook zo stom zijn om mijn handdoek te vergeten? Nu moet ik verdomme weer naar mijn eigen kamer en Ashton onder ogen komen.

'Britt! Kom je nog?' hoor ik Michael schreeuwen van beneden.

'Ja, kom eraan,' schreeuw ik terug. Ik neem een diepe zucht en sta op. Met kleine stapjes loop ik naar de deur toe. Ik leg voorzichtig mijn hand op de deurklink en wacht nog even tot ik hem naar beneden doe. Waarom is dit zo moeilijk voor me? Ik hoef alleen maar een handdoek te halen...
Ik druk de deurklink naar beneden, maar de deur gaat niet open. Fijn, op slot.

'Ash?' vraag ik voorzichtig. Ik hoor wat gerommel komen van de andere kant van de deur.

'Britt? Ben jij dat?'

'Ja.' Het blijft een tijdje stil. 'ik kom alleen maar mijn handdoek halen,' voeg ik er nog aan toe. Ik hoor hem zuchten en hij doet de deur open. Daar staat hij dan. Zijn haar door de war, rode ogen en zijn kleren zitten niet meer zoals ze horen te zitten. Maar het ergste is nog wel dat hij er nog steeds geweldig uitziet. Het is niet eerlijk.

'Waar ligt die handdoek?' vraagt hij met zijn super schattige stem die nu een beetje kraakt.

'Ik pak hem zelf wel.' Ik wacht niet op een antwoord, maar loop meteen naar binnen. Verbaasd blijft hij bij de deur staan. Ik rommel wat in de kast en ik voel zijn blik in mijn rug branden. Ik blijf expres iets langer bezig dan zou moeten, want ik wil niet van hem weggaan. Ik draai me langzaam om, om vervolgens recht in zijn ogen te kijken. De ogen waar ik zo'n drie jaar geleden voor gevallen ben, en waar ik nu nog steeds verliefd op ben. Zo blijven we allebei een tijdje staan. Hij kijkt in mijn ogen, en ik in de zijne. Na een tijdje beginnen we allebei met praten, maar ik laat hem eerst gaan.
'Misschien moet je maar eens gaan,' zegt hij. Ik zucht en kijk naar mijn voeten. Dat is nou niet bepaald wat ik wilde horen.

'Ash,' zeg ik zacht.

'Ja?' Ik kijk op van mijn voeten, om weer in zijn prachtige ogen te kijken.

'We.. We hadden het zo leuk samen. Hoe kan dat ineens weg zijn? Ik snap het niet. Ik hield echt van je, nee wacht ik hou nog steeds van je. En ineens, is het weg.' Ik heb werkelijk waar geen flauw idee waarom ik dat heb gezegd. Het is niet zo dat hij nu ineens gaat zeggen dat het allemaal een domme fout was en dat hij me weer terug wilt, al hoop ik dat wel.

'Er kan veel gebeuren in een dag,' is het enige wat hij zegt, maar na een tijdje stilte voegt hij er nog wat aan toe. 'Dit is ook niet wat ik wilde, Britt. Ik hou ook van je, en ik denk dat ik dat voor altijd zou blijven doen. Maar ik kan het gewoon niet. Ik kan geen relatie hebben zonder vertrouwen. Het was al heel wat dat ik je weer vertrouwde na dat undercover incident. Ik uhm... Ik denk dat je nu echt maar moet gaan.'

Ik knik en probeer mijn tranen nog even binnen te houden, maar als ik naar Ashton kijk, zie ik dat hij ook aan het huilen is dus doe ik mijn best niet meer en laat ik alles gaan. Het blijft een tijdje stil, op ons gesnik na, totdat ik voetstappen hoor op de gang. Ik veeg snel mijn tranen weg en loop de kamer uit. Als ik op de gang ben, komt Lana vrijwel meteen naar me toe lopen.

'Gaat het?' vraagt ze bezorgd. Ik schud mijn hoofd en laat me in haar armen vallen.

'Wat heeft hij gedaan?'

'N-niks. H-hij heeft alleen maar de waarheid verteld,' stotter ik.

'Ik weet niet of je het door hebt, maar hij is naar ons aan het staren,' fluistert ze zo zacht dat ik heb bijna niet versta.