Undercover again

17 - Lana

Ik smijt de reservesleutels neer op het kastje in de gang, waarna ik mijn jas uit trek en ondertussen op mijn mobiel kijk. Mijn jas valt op de grond en ik pak hem zuchtend op. Daarna loop ik -nog steeds op mijn mobiel kijkend- de woonkamer binnen. Op de bank zitten Britt, Ashton, Luke en Calum een spelletje te spelen. Het is volgens mij echt een wonder dat Luke een spelletje speelt. Ik sluit langzaam de deur, en hoop maar dat ze me niet horen. Ik loop zachtjes naar de deur die naar de trap leidt. Als ik mijn hand op de deurklink leg, hoor ik Britt opeens praten.

'Sinds wanneer zeg je geen hoi meer tegen ons?' Ze klinkt bijna écht teleurgesteld. Ik draai langzaam een rondje en haal mijn hand door mijn haar.

'Sorry.'

'Waar was je?' vraagt Luke. Wouw, Luke praat tegen mij zonder dat Jennifer er tussen door komt. Het komt niet vaak voor dat ze niet bij elkaar zijn.

'Gewoon, buiten.'

'Was je weer bij Sam?' zucht Britt. Ik voel mezelf rood worden en vraag me af waarom ik me er voor zou schamen? Het is toch gewoon waar. Misschien omdat hij niet erg geliefd is bij de rest.

'Ik ga even naar boven,' zeg ik snel, en ik ren de trap op. Zuchtend plof ik neer op mijn bed en staar ik naar boven. Ik besluit dat het geen zin heeft om op bed te liggen, en pak een stapel schone kleding waarna ik onder de douche spring. Mijn hele lichaam plakt van het zweet. Gadverdamme. Had ik ook maar niet naar Sam moeten gaan. Die is de enige die kan bedenken om een wedstrijdje te gaan doen met zevenentwintig graden. Ik droog snel mijn haren af en loop zacht zingend de douche uit. Halverwege de gang, kom ik er achter dat ik If you don't know zing. Ik kijk snel om of niemand het heeft gehoord en loop dan -nog steeds zacht zingend- naar mijn kamer. Op mijn bed tref ik Michael aan, die op zijn mobiel zit.

'Eindelijk Lana! Hoelang douche jij wel niet?'

'Valt best mee. Waarom ben je hier?'

'Om te zeggen dat we dolfijnen gaan kijken.'

'Oh. Wanneer?'

'Nu.'

'Gaat iedereen mee?'

'Ja.' Ik zucht. Dat betekent dus wéér opgescheept zitten met drie stelletjes. 'Wat is er?'

'Oh, niks.'

'Jawel, en ik ga je het net zolang vragen tot dat ik antwoord heb.' Ik grinnik.

'Maar er is niks.'

'Lana, ga is hier zitten,' zegt hij terwijl hij naast zich op het bed klopt. Ik plof neer en hij kijkt me aan. Ik kan daar echt niet tegen, als mensen mij écht in de ogen aan kijken. Nou ja, behalve bij Luke. 'Zeg het.'

'Is het de bedoeling dat ik bang van je wordt?'

'Eigenlijk wel, ja.' Hij krabt op zijn hoofd.

'Dat is dan mooi voor jou, want ik word nu echt bang van je.' Hij grinnikt.

'Maar serieus Lana, vertel op.' Ik zucht. 'Ik vertel echt niks door.'

'Weet ik Mike, alleen...'

'Vertel, je maakt me nieuwsgierig.'

'Ik voel me een beetje buitengesloten tussen al die stelletjes. En ik wil niet dat jullie de hele tijd rekening met mij houden.' Michael zucht, en slaat een arm om mij heen.

'Zeg dat dan gewoon Lana.'

'Nee, ik hoor vanaf hier Jennifer al zuchten en denken dat ik me aanstel.'

'Waarom? Je hebt groot gelijk.' Ik antwoord niet, maar staar vooruit. 'Weet Britt dit?'

'Nee.'

'Waarom niet?'