Undercover again

5 - Lana

Ik tril helemaal als ik achter Calum en Michael aan loop, samen met Britt. Ik weet niet of ik Luke wil zien. Ik ben bang dat hij met zijn vriendin is of dat hij mij nog steeds haat. Na drie jaar nog steeds?

'We zijn er bijna,' zegt Michael blij. Ik kijk naar Britt, die er ook erg nerveus uit ziet.

'Het komt wel goed Britt,' fluister ik naar haar. Ze knikt en we lopen achter Calum en Michael aan, die inmiddels het hotel al in zijn gelopen. Mijn hart bonkt als een gek. Luke is hier ook geweest. Misschien net nog. Luke is nu ook in dit gebouw.

Luke.

Luke.

Luke.

'Zometeen is hij nog steeds boos,' sist Britt. Zij denkt dus precies het zelfde. Ik haal mijn schouders maar op. We stappen in de lift -ik haat die dingen ook nog steeds, maar anders weet ik niet waar ik heen moet- en we staan een beetje awkward naast elkaar. Michael en Calum helemaal blij, en Britt en ik allebei super zenuwachtig. We stappen de lift uit en ik kijk gelijk om me heen. Nog geen Luke. Calum rent gelijk naar een deur verderop, en klopt hyper aan. Het enige wat ik zie is een klein blond plukje.

Luke.

Luke.

Luke.

Ik sta gelijk stil. Michael kijkt me onder zoekend aan, maar ziet dan Calum bij de deur staan. Hij loopt naar ze toe en fluistert iets. Britt pakt mijn hand, en probeerd me mee te trekken maar ik blijf stil staan. Ik zie Luke een stap vooruit staan en opeens kijkt me recht aan. In mijn herinneringen waren zijn ogen veel minder blauw, dan ik nu van een afstand zie, en dat valt me gelijk op. Hij blijft even verbaasd stil staan. De ene helft van mij wilt naar hem toe, maar de andere helft vindt dat het meest stomme plan ooit. Ik doe stap naar achteren. Ik wil weg hier. Weer weg rennen voor mijn problemen, net als de vorige keer.

'Lana?' Ik knik zachtjes en slik. Michael en Calum zijn al naar binnen gegaan. Britt kijkt me zenuwachtig aan. 'Ben jij het echt Lana?' Ik kijk naar mijn voeten, sla mijn armen om me heen alsof ik het koud heb en zeg niks. Luke komt langzaam op me af lopen. 'Waarom zijn jullie hier?'

'We moesten jullie intervieuwen,' mompel ik.

'Nu?'

'Nee, gisteren.'

'Gisteren?'

'Undercover again,' zucht Britt. Luke kijkt ons niet begrijpend. Kennelijk hebben we zo weinig indruk gemaakt dat hij ons niet eens kan herinneren. Of hij deed alsof hij oplette maar eigenlijk was hij alleen maar bezig met Jennifer.

'Jullie zijn erg slecht in herkennen,' zeg ik droog. 'Wij waren Lieke en Margot.'

'Wacht, wat?'

'En toen hebben we in een hotel overnacht en kwamen we in de stad Calum en Michael tegen.'

'Wow, komen jullie mee naar binnen?'

'Mag dat?' vraag ik verbaasd.

'Tuurlijk, ik heb jullie gemist.' Britt schudt verbaasd haar hoofd.

'Ik dacht dat jullie ons zouden haten.'

'Nee, ik miste jullie. Waarom antwoordde jullie nooit?'

'Ander nummer, moest van Marcel,' zucht Britt.

'Marcel?'

'Onze baas toen.'

'Oh, mag ik jullie nieuwe nummer dan?' Hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. Ik kijk hem verbaasd aan maar knik dan. 'Wacht, laten we eerst naar binnen gaan. Ashton komt zo.' Hij knipoogt naar Britt, die rood wordt.