Undercover again

21 - Lana

Ik zit in de tuin naast Jennifer. Sinds ze naast mij zit, hebben we nog geen woord tegen elkaar gezegd. Ik hoor wat gestommel en even later komt Michael aan lopen.

'Lana? Mag ik zo meteen als "best friend" weten wat er is gebeurd?'

'Sinds wanneer zijn wij dan "best friends",' grinnik ik.

'Sinds nu, want ik ben nieuwsgierig en er is vast weer iets gebeurd wat je alleen tegen je "best friend" wilt zeggen. Ik hoef hem maar heel even te zijn, dan mag je Britt weer claimen als "best friend for ever".' Op zich had hij wel een punt, want Britt was tot nu toe de enige die wist wat er was gebeurd, terwijl we net ruzie hebben gehad. Wat zijn wij toch aparte vriendinnen.

'Is goed, maar-'

'Ik ga dan wel eerst naar de wc, want Luke zat er net op en ik moet heel nodig.' Hij rent weg.

'Wel snel terug zijn, want ik verveel dood hier!' roep ik hem achterna.

'Waarom ga je dan niet naar Sam?' vraagt Jennifer opeens.

'Hoezo?'

'Nou, je verveelt je toch? Waarom ga je dan niet naar Sam?'

'Sinds wanneer maakt jou dat wat uit? Ik weet dat je me haat omdat ik opeens in groep zes bij jullie in de klas-'

'Heeft Britt jou dat verteld?' Haar ogen spuwen vuur als ze opkijkt van haar tijdschrift. Toen ik er snel een blik op wierp voordat Michael er aan kwam gerend, zag ik dat ze een artikel over zichzelf en Luke las. Wat is er toch mis met haar?

'Nee, ik begon je te herkennen,' mompel ik. Dat kwam vast ontzettend geloofwaardig over. Zeker als je bedenkt dat Britt en ik haar amper aandacht schonken. Op zich heeft ze best een goede reden dat ze boos op mij is.

'Zeg maar tegen haar dat ze er spijt van gaat krijgen.'

'Ik ben geen postduif!' Jennifer lacht alleen nog een beetje, en verdiept zich daarna in haar tijdschrift.

'Lana!' Ik kijk weg van Jennifer en daarna recht in Michaels gezicht. 'Kom op, ik ben nieuwsgierig.' Ik rol met mijn ogen en hij sleurt me overeind.

'Ik moet eerst nog wat tegen Britt zeggen.' Ik kijk naar Jennifer, die zachtjes grinnikt.

'Maar ik ben nu je beste vriend, dus nu kan je het ook tegen mij zeggen.'

'Serieus Michael.' Hij lijkt een beetje te schrikken van mijn serieuze gezicht.

'Oké, ga maar. Maar wel snel!' Ik ren naar de woonkamer, maar daar was niemand. Ik bedenk dat ze misschien boven kon zijn met Ashton, dus ren ik naar hun kamer. Toen ik daar -een beetje buiten adem- voor de deur stond, kon ik allemaal zoengeluiden door de deur heen horen. Oké. Fijn. Ik haal diep adem, en net toen ik op de deur wilde kloppen, kwam Michael naar boven gerend. Hij kijkt me grijnzend aan. 'Sorry, maar ik verveelde me en toen ging ik boven kijken.' Ik had kennelijk wel heel lang voor de deur gestaan. Ik grinnik en klop dan hard op de deur.

'Britt! Doe open alsjeblieft!' Er klonk wat gemompel uit de kamer en even later keek Britt om het hoekje van de deur. Ze keek een beetje beschaamd en haar haar zat door de war. Ik hoefde echt niet te weten wat daar binnen zich allemaal had afgespeeld. Ik trok haar iets verder de deuropening in en aangezien Michael nog steeds grijnzend stond toe te kijken, fluisterde ik maar. 'Sorry, maar ik irriteerde me zo erg aan Jennifer dat ik weer eens iets er uit floepte, en toen zei ik dat ik wist dat ze me haatte sinds groep zes en tja...' Ik bijt op mijn lip. 'Ik kwam kennelijk niet heel geloofwaardig over toen ik zei dat ik dat niet van jou wist. En nu moest ik zeggen dat je er spijt van ging krijgen.'

'O,' zei Britt droog. Ze staarde naar de muur en zuchtte diep. 'Dat is dan maar mijn eigen schuld.'

'Het spijt me echt en ik heb serieus nog geprobeerd om het zo geloofwaardig te laten klinken maar ze geloofde me niet.'