Undercover again

9 - Lana

(Lees de A/N aan het einde pleasee :DD)

Nadat Britt en Ashton weg zijn gelopen worden Jennifer en ik allebei op aan een apart tafeltje gezet omdat Luke ons apart wilde spreken. Je kan veel van hem zeggen, maar hij kan wel goed ruzies oplossen. Of hij wilde gewoon alleen met zijn vriendin zijn, wat ik ook best kan snappen. Ik speel met een plastic vorkje terwijl ik naar het zwembad kijk. Ik schrik me rot als opeens de stoel naast mij weg wordt geschoven en in plaats daarvan gaat Luke daar zitten. Ik voel Jennifers ogen in mijn rug branden. Luke staart me aan waardoor ik rood wordt en kijk naar Ashton en Britt, die wel heel erg klef doen. Ik geloof dat ik Britt nog maar is een keer moet ondervragen.

'Is het waar?' vraagt Luke opeens. Ik kijk hem vaag aan. 'Ben je echt nog steeds verliefd op me?' Ik antwoord niet, maar staar naar het water. Waarom moest Ashton het net nou zo nodig zeggen. Oké, misschien is het overduidelijk, maar dat betekent niet dat hij het tegen Luke hoeft te zeggen zodat ik zijn relatie verpest.

'Laan?' Ik me rood worden, want kennelijk kan mijn lichaam niet één keer meer normaal op Luke reageren.

'Luke,' zucht ik. 'Britt heeft je verteld dat ik posters van je heb, dat ik naar foto's van je op de computer staar. Je weet dat ik je als achtergrond heb, en jij bedenkt serieus nog steeds niet dat ik misschien verliefd op je ben? En ik weet honderd procent zeker dat ik het niet goed kan verbergen, dus je moet wel héél erg blind zijn als je het niet zag.' Oké, misschien was dat een beetje te hard. 'Sorry.'

'Je kan er niks aan doen, ik weet hoe je je voelt. Dat ben ik na drie jaar niet vergeten.' Ik glimlach zachtjes en denk terug aan de dag in de kleedkamer dat Luke mij vertelde dat hij verliefd op me was.

'Ik probeer het wel te verbergen. En ik wil ook niet dat Jennifer jaloers wordt als je omgaat met mij of zo, maar-'

'Het geeft niet Lana, echt niet. Ik ben echt niet vergeten hoe ik me toen voelde.'

'Maar jij hoefde het niet verborgen te houden.'

'Maar dat deed ik wel. Alhoewel jij toen geen verkering had met iemand, dus misschien was dat wel makkelijker voor mij.'

'Met Michael.'

'Dat was nep.'

'Vanaf mij niet.'

'Dat was ik even vergeten,' grinnikt hij.

'Ik kan jullie anders ook gewoon ontlopen. Wij gaan toch vanavond terug en dan zien jullie ons niet meer.'

'Kunnen jullie echt niet langer blijven?' Hij kijkt me sip aan. 'En ik kan het je niet aandoen om mij te moeten ontlopen. En mezelf ook niet, want ik heb je echt gemist.'

'En Jennifer dan?' Luke zucht diep.

'Dit is moeilijk, ik zou willen dat ik zo'n beste vriendin had die meisjes hebben. Die je liefdesadvies kunnen geven. Zoals Britt en jij.' Ik lach zachtjes.

'Dan moet je wel eerst een meisje worden.'

'Oké, laat maar. Nee maar serieus, weet je hoe moeilijk dit is?'

'Dat iemand verliefd op je is en jij niet op hem? Je denkt toch niet dat ik drie jaar geleden ben vergeten?'

'Wie zegt er dat ik niet verliefd op je ben?'

'Luke...' Ik rol met mijn ogen. 'Ik ben hartstikke serieus bezig hoor. Jij hebt Jennifer en ik mag dat gewoon niet verpesten.'

'Zijn jullie nou al eens klaar?' Jennifer komt met een chagrijnig gezicht naast ons staan.

'Rustig maar,' sust Luke. 'We proberen een oplossing te zoeken.'

'Waarvoor?' Ze trekt één wenkbrauw omhoog.