Undercover again

26 - Britt

Ik pak een tijdschrift dat er wel leuk uit ziet en begin erin te bladeren. Na een tijdje besef ik me dat ik er eigenlijk helemaal niks aan vind en leg ik het weer weg. Ik laat me zuchtend achterover vallen in de vliegtuig stoel en kijk doelloos om me heen. Michael en Calum slapen allebei en Lana ligt naast Luke ook te slapen. Luke heeft blijkbaar wel een leuk tijdschrift gevonden want hij kijkt er geïnteresseerd naar. Ik pak mijn oortjes en zet muziek op. Mijn telefoon leg ik naast me en ik doe de leuning van de stoel iets naar achteren met de hoop dat ik kan slapen, maar dat gaat vast niet lukken want ik kan echt niet goed slapen in vliegtuigen en auto's. Als na een kwartiertje de stewardess langs komt met het eten, geef ik het maar op. Ik neem alleen een flesje water omdat het eten er wel érg vies uit zag. De stewardess vroeg of Ashton ook nog iets wou en dat betekent dus dat ik hem wakker moet maken. Stiekem vind ik dat wel leuk, want ik verveel me dood. Niet dat Ashton echt goed gezelschap zou zijn nu, maar ik kan het proberen. Ik schud hem zachtjes heen en weer en hoop dat hij niet boos op me wordt. Hij kreunt zachtjes en draait zich om.

'Wat?' vraagt hij nors. Dat wordt vast gezellig zo.

'Het eten is er. Wil je ook wat?'

'Wat is het?' Ik werp een blik op het karretje van de stewardess.

'Te lang gekookte sperziebonen, gehaktballen die in de tomatensaus druipen, aardappelen en als toetje pudding met denk ik een velletje erop.' De stewardess kijkt ons ongeduldig aan en Ashton schudt zijn hoofd.

'Nee, bedankt. Doe mij maar gewoon wat cola.' Hij gaat weer rechtop in zijn stoel zitten en pakt de cola aan van de vrouw. Hij kijkt even op zijn telefoon, maar die is blijkbaar uitgevallen.

'Hoe laat is het?' vraagt hij.

'Kwart voor vijf.'

'Dan heb ik dus maar heel kort geslapen. Bedankt voor het wakker maken hè?' zegt hij sarcastisch. Ik bijt op mijn lip en kijk de andere kant op. Lana en Luke kijken allebei vol afschuw naar het eten dat voor hun neus staat terwijl Michael en Calum nog steeds slapen. De stewardess heeft ze waarschijnlijk laten slapen. Ik snap haar wel, ze zijn zo schattig als ze slapen.

'Mag ik een spelletje doen op je telefoon?' vraagt Ashton ineens. Ik draai me verbaasd om.

'Eerst snauw je me af en nu wil je een spelletje doen op mijn telefoon? Ik dacht het even niet.'

'Kom op. Ik moet toch iets doen om me te vermaken? En ik snauwde je helemaal niet af.' Ik schud mijn hoofd en draai me weer om. Ik snap echt helemaal niets van die jongen.

'Serieus? Je weet dat ik irritant word als ik me verveel.'

'Ja dat weet ik. En alsnog ben ik naast je komen zitten.'

'Waarom deed je dat überhaupt? We hebben verdomme ruzie en dan kom je gezellig naast me zitten?' Hij lijkt ineens veel bozer. Zijn stem is luider en als ik me omdraai zie ik dat hij lang niet meer zo relaxed in zijn stoel zit. Ik zucht diep en probeer rustig te blijven.

'Omdat Luke en Lana schattig zijn samen,' mompel ik. Hij lacht sarcastisch.

'Je moet daar echt eens mee ophouden. Ze komen niet samen, deal with it. Net als jij en ik, wij komen ook nooit meer samen.' Hij kruist zijn armen en kijkt uit het kleine raampje. Ik kan mijn tranen niet meer inhouden en ren naar de wc. Ik doe de deur op slot en ga op de wc pot zitten. Ik kan mezelf zien in de spiegel en ik zie er echt niet uit. Zwarte vegen lopen over mijn wangen en mijn haar zit helemaal in de war. Waarom heb ik ook al weer make-up op gedaan? Misschien was het omdat ik er goed uit wou zien voor Ashton. Misschien was ik ook wel naast hem gaan zitten omdat ik hoopte dat we het goed konden maken, en niet omdat Luke en Lana schattig zijn samen. Ashton wilt het in ieder geval niet goed maken, dat is nu wel duidelijk, dus mijn plan is officieel mislukt.

Ik hoor iemand kloppen op de deur. Eerst denk ik dat het Lana is, die achter me aan is komen rennen, maar dan besef ik me dat het ook gewoon iemand kan zijn die naar de wc moet. Als ik nu op de wc blijf zitten ben ik erg asociaal dus veeg ik de zwarte strepen van mijn wangen en spoel ik de wc door om het te laten lijken alsof ik hier iets nuttigs heb gedaan. Ik open de deur en zie Lana staan.

'Wat is er gebeurd?' vraagt ze gelijk.

'Niks. We hadden gewoon ruzie.'

'Het zag er niet uit als gewoon ruzie.' Ik schud mijn hoofd.

'Het was niet zo erg.'

'Weet je het zeker?' vraagt ze bezorgd. 'Luke zei dat hij wel van plaats wilt ruilen.'

'Nee, ga maar gewoon weer terug naar je toekomstige man.' Ik duw haar zachtjes en gelukkig loopt ze gewoon verder nadat ze me een dodelijke blik heeft gestuurd. Ik wacht nog even tot ik ook terug ga. Nadat ik mezelf genoeg moed heb ingesproken loop ik langzaam terug naar mijn plek naast Ashton en ga ik zitten. Hij kijkt nog steeds boos uit het raampje en reageert niet op me. Ik pak weer een tijdschrift en doe alsof ik het interessant vind, maar in werkelijkheid zit ik heel ergens anders met mijn gedachten. Lana kijkt soms bezorgd naar achteren, maar ik stuur dan een geïrriteerde blik terug. Na een tijdje word ik gek van de stilte en leg ik mijn tijdschrift boos weg. Ik draai me een kwartslag om, zodat ik naar Ashton kijk.

'Waarom kunnen we niet gewoon normaal tegen elkaar doen?' Hij zucht en draait zich ook om.

'Weet ik niet.'

'Waarom doen we het dan niet gewoon? Ik kan niet zo boos tegen je doen.'

'Denk je niet dat ik het ook vreselijk vind? Ik vind het afschuwelijk om je aan het huilen te maken en dat was ook absoluut niet de bedoeling, maar je hebt me gekwetst Britt. Het klinkt misschien suf, maar het voelt alsof ik wraak moet nemen op je en jou net zo hard kwetsen, misschien wel harder.' Hij kijkt naar beneden. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat hij zich schaamt.

'Maar het was ook niet mijn bedoeling om je te kwetsen.' Hij schudt zachtjes zijn hoofd en kijkt op. Hij heeft tranen in zijn ogen. Ik haat het om Ashton te zien huilen.

'Dat weet ik. Maar het is toch gebeurd.'

'En het spijt me echt heel erg Ash. Ik wil je niet kwijt. Ik kan niet zonder je,' snik ik.

'Kijk Britt.' Hij pakt mijn handen vast en kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Ik wil het misschien nog wel een keer proberen, maar het gaat tijd kosten. Weet je nog die ene keer, drie jaar geleden denk ik, toen ik het lastig vond om een relatie te beginnen? Jij was toen heel erg verdrietig omdat je dacht dat ik je niet leuk vond. Dat was omdat ik nog nooit een echte relatie had gehad. Jij was mijn eerste vriendin en mijn tweede. En ik denk dat het daardoor nog harder aankomt.' Hij is gestopt met huilen en kijkt me verwachtingsvol aan.

'Dus... Je wilt het nog een keer proberen?' vraag ik voorzichtig. Hij knikt en van enthousiasme knijp ik in zijn handen. Hij grinnikt even.

'Maar het gaat wel lang duren tot het weer is zoals het was. En aangezien de jongens en ik weer gewoon terug gaan naar Australië na een dag, wordt het nog lastiger.' Ik knik weer en geef hem een knuffel.

'Oh shit, mag ik je eigenlijk al wel knuffelen?' vraag ik snel. Hij knikt lachend en ik sla mijn armen weer om hem heen.

'Je mag me altijd knuffelen Brittie.' Ik glimlach breed en ik hoor Lana juichen.

'Brishton is weer samen!' joelt ze door het hele vliegtuig heen. Sommige mensen kijken haar geïrriteerd aan, maar dat maakt haar niet uit. Ik maak me los uit de knuffel en probeer haar boos aan te kijken, maar al snel moet ik ook zachtjes lachen. Luke kijkt ook glimlachend toe en Michael en Calum worden langzaam wakker door al het lawaai.

'Wat is er met Brishton?' vraagt Michael terwijl hij in zijn ogen wrijft.

'Ze zijn weer samen,' grinnikt Luke. Michael glimlacht even naar ons en kruipt weer tegen Calum aan omdat hij hem tegen zich aan trekt. Veel tijd hebben ze niet om te slapen, want er wordt net omgeroepen dat we gaan landen. En dat betekent dat onze voorlopig laatste uren met de jongens van start gaan.

MARIT IS JARIG WOEHOEEEEEEEEEEEE EXTRA UDATE YAY