Çelişki [TOMARRY]

36."Ya da sadece terapiye git."

DÜello KULÜBÜ! Harrison'ın her yerde gördüğü tek şey bu muydu, Lockhart öğrencileri etkinliklere heyecanlandırmakta iyiydi, Harrison bunu itiraf etmek zorundaydı.

İlk posteri gördükten sonra, Rita'ya tarihin yer aldığı bir mektup göndermek için baykuşhaneye koştu. Kadının cevabı aynı gün geldi, heyecan dolu bir mektuptu. Rita Skeeter kariyerleri mahvetmeyi seviyordu.

Yazdığı bir sonraki kişi, düello kulübünden ve Lockhart'ın onu gerçekten dinlediğinden bahsettiği Tom'du.

Herhangi bir şöhret şansının bu adamı heyecanlandırmasına şaşırmadım. Bu onun için bir fırsat olsaydı şaşırmazdım.

Az önce ciddi olarak bunu mu söyledin?

Şaşırmış?

Biraz da olsa seni canlandırdığımda arkadaşlarımın bahsettiği bir şeyi hatırlattı bana.

Endişelenmeli miyim?

Muhtemelen, özellikle de on bir yaşındaki bir grup çocuk sizin seks hayatınızı tartıştığı için.

Ne? Harrison, Tom'un kafa karışıklığını ve bundan sonra söyleyeceklerinden duyduğu hafif korkuyu hissedebiliyordu.

Ya da var olsun ya da olmasın. Onları savunmak için - ve az önce söylediğim için lütfen onları öldürmeyin - yıllarını gerçek bir canavar gibi görünen çılgın bir adamdınız.

Sen nasıl...

Gerçekten Yaxley'in hatasıydı.

Doğru, şaşırmadım, onu öldürebilir miyim?

O senin Ölüm Yiyen'in, istediğini yap. Arkadaşlarıma dokunmadığın sürece.

Tamam, seninle sonra konuşuruz, şimdi birini öldüreceğim.

Bağlantının Tom tarafı tamamen kapandı, Harrison günlüğünü bırakmadan önce kıs kıs güldü. Aslında Tom'a yazmayı bırakmak için iyi bir zamandı çünkü arkadaşları onunla sohbet başlatma fikrinden hoşlanıyor gibi görünüyor.

"Şu anda hangi sınıftasın?"

"Sihirli Yaratıkların Bakımı." Harrison, "Nasıl olacağını merak ediyorum" diye yanıtladı.

"Kettleburn oldukça hoş bir yer," dedi Terence, "Çok tuhaf."

"Bunu duymak güzel, sinir bozucu öğretmenlerle uğraşmak istemiyorum. Özellikle de Dumbledore benden herkese yetecek kadar nefret ediyor gibi göründüğü için." dedi Harrison, Tom'un zihnindeki yokluğu yüzünden dikkati dağılmıştı. Bunu düşününce, aylardır bağlantılarını kapatmamışlardı, Harrison neden artık kapatmadıklarından bile emin değildi ama bu bir bakıma rahatlatıcıydı.

Bir şeylerin ters gittiğini her zaman hissedebiliyorlardı ve her ikisi de birbirlerine güven verici duygular gönderme alışkanlığını edinmişlerdi, ancak bağlantı konusunda gerçekten iletişim kuracak kadar usta değillerdi. Yine de yaklaşıyorlardı, eğer birbirlerine yakın dururken bağlantıyı tamamen açarlarsa pratik olarak birbirlerinin aklını okuyabilirlerdi. Bu aynı zamanda korkutucuydu, çünkü birisinin sahip olduğunuz her düşünce sürecini duyması - peki diyelim ki bunu ne zaman deneseler dikkatli davrandılar.

"İyi misin Harrison?" Theo sordu ve Harrison başını salladı, "Evet... ben... iyiyim."

"Başka bir vizyonun ya da buna her ne diyorsan, yoktu, değil mi?"

"Hayır ben iyiyim." Yarım bir gülümseme sunarak diyor. Arkadaşları emin değilmiş gibi görünüyordu ama cevabını kabul ettiler, zaten başka bir cevap alacakları da söylenemezdi.