Herkes normal bir çocukluk geçirmiştir eminim. Herkesin sevdiği bir oyuncağı, beraber çamurdan kendine değişik objeler yaptığı bir arkadaşı yada evde bağıra bağıra oyunlar oynadığı bir kardeşi olmuştur. Evet benimde sevdiğim bir oyuncağım vardı kendisi porselen bir bebekti; mavi gözlü, uzun sapsarı saçları ve melek gibi bir elbisesi vardı ve buna nemi oldu? Ailem sen kızmısın diyerek gözlerimin önünde sobaya attı...
O gün her şey benim için bitmişti; ne futbol oynadım o günden sonra nede arabaları sevdim neredeyse oyuncaklara küsmüştüm dünyam tepetaklak olmuştu evcilik oynamak istedim git hemcinslerinle oyna dediler, çamurun içine batmak istedim ama her yerim çamur olana kadar batmak istedim git kendini kirletme yıkayamam seni dediler bana. Çocukluğum hep fazlasını istemekle geçti benim herkesin kardeşi vardı oyunlar oynayabileceği benim ise minik bir oyuncak kutusu ve köpüş adında minik peluş köpeğim vardı onunla yatar onunla kalkardım inanır mısınız hala onunla yatıyorum bana huzur veriyor. Bir insan 19 yaşına gelir ama hala oyuncağı ile yatar mı ya ne kadar gülünç bir durum değil mi? Bence hiç değil. Bazı insanlar cidden çocukluğunu yaşayamıyor ve hayatı boyunca ruhunun bir yerlerinde o çocuğu yaşatıyor. Herkes iş sahibi olurken o gizli gizli bir yerlerde kendi oyuncaklarını arar, geçmişini arar hep bir arayış içinde olur...
İçimde hep bir şeyleri arayan bir insan oldum, benim hikayemde böyle başladı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Çocuğun Gözünden
Non-FictionBir çocuğun gözünden dünyanın nasıl olduğunu hiç merak ettiniz mi? Evet, bu kitapta tam da onu bulacaksınız. Biraz hayal kırıklığı biraz eğlence ve bir o kadarda trajedi . Bir çocuğun gözünden gün yüzüne çıkmayan onca anıyı sizlere en berrak haliyle...
