Bir Çocuğun Gözünden

Hastane

Saçma sapan bir güne uyanmıştım hava kapalıydı ve ben kapalı havaları hiç sevmezdim aksine korkardım bir şey olacak diye. İçimde gereksiz bir korku olurdu hep, nedensizce oluşan bir korku. Yine klasik rutinimi yaptım ve okula geçtim. Nerden bilebilirdim ki bugün hayatımın en kötü ve en acı verici gününü yaşayacağımı, bilemezdim.

Öğretmenimiz sınıfa girdi her zaman olduğu gibi bizi selamladı ve bizde onu selamladık ve sandalyelerimize geçtik. Hatta benim bir tane pembe sandalyem vardı onun için hep savaş verirdim diğer çocuklarla. Benle dalga geçerlerdi pembe sandalyeye otururum diye ama hiç umursamazdım çünkü çocuktum hiçbir şey umurumda olmazdı bile. Ve yine sandalyeyi uzun uğraşlar sonucu kaptım ve oturdum öğretmenimiz elimize bir tırtıklı bir makas ve bir kaç parçada renkli kağıt verdi ve bundan anneler günü için afiş yapmamızı istedi. Herkes güzel güzel şeyler hazırlamıştı ve benimkisi tam bir rezaletti. Bu tür işlere el yatkınlığım pek olduğu söylenemezdi o yaşlarda genelde makas tutmayı bile beceremezdim ama yine de bir şeyler yapardım ve annem çok beğenirdi bu bana yetiyordu. Ve faaliyet zamanı bitti ve oyun zamanına geçtik tam o esnada  bir çocuk beni itti ve kafamı kalorifere çarpıp yere yapıştım. O an olanların pek farkında değildim tek hatırladığım bir anda öğretmenin beni alıp lavaboya götürdüğü ve alnımdan aşağı doğru akan kanlardı. Pek anlamlandıramamıştım olanları ama yine de üzgün değildim ta ki hastaneye gidip dikiş atılana kadar. O an korkudan çok fena ağlamıştım, hem acının etkisi hem de o an oluşan korkunun etkisiyle baya ağlamıştım ama sonuç olarak kaşımın tam üstünde hayatım boyunca taşıyacağım bir iz oluşmuştu sırf geri zekalı bir çocuk yüzünden. Ben zaten sakar biriyimdir üstüne başkaları da binince bu olaylara daha da sakar bir hal alıyorum. Çocukluğum boyunca hep kendime bir yara bere edinmişimdir bu asla şaşmaz. Hastanede işimiz bittikten sonra eve geçtik ama içimde hala bir korku vardı geçmiyordu çünkü ilk kez böyle bir şey yaşamıştım ve korkuyordum sebepsizce beni tekrar oraya götürecekler diye korkuyordum ama hepsi yersiz di tamamen. Zaman böyle ilerledi ve bu yara gittikçe iyileşmeye başladı ama tabi iyileşene kadar öldüm dirildim çünkü haftada bir pansuman yapılması gerekiyordu ve bu benim için ölüm gibi bir şeydi. O bandın sökülürken oluşturduğu minik acı aslında hoşuma gitmeye başlamıştı ama yine de tekrar dikiş atacaklarını düşünüp ağlamaya başlıyordum hemen maksimum çocuk aklı anca bu kadar oluyor ve en sonunda yara iyileşti ama kaşımın tam üstünde benle birlikte gelecek bir iz oluştu ama bu iz daha hiçbir şey hayatım boyunca benle birlikte gelen bir sürü yara izi daha eklendi buna. Neden mi? Çok sakar bir insanım, düz yolda bile yürürken ayağımı sağa sola takıp yere yapışabilecek bir insanım ben. Bu olay benim için hala geçerli arada bir sağda solda yere kapaklanıyorum ama alıştım artık.

Çocukken oluşan bu yara izleri insanı nasıl hayatı boyunca takip ediyorsa yine çocukken açılan o yaralar insanı hayatı boyunca rahat bırakmaz...