Bir Çocuğun Gözünden

İçimizdeki Çocuk

Geçmişten kalan izler hiç bir zaman geçmez derler ya hiç te inanmazdım buna , hayatım boyunca içimde hep bir şeyler eksikti ve bunun ne olduğunu kestiremiyordum. Sadece sorguluyordum. Her istediğim olmuştu, çocukken kurduğum o hayaller gerçek olmuştu; ehliyetim vardı, saçlarımı boyatmıştım ve en önemlisi istediğim gibi giyinebiliyordum. Hatta çocukken hep bir küpem ve bir de dövmem olsun istemiştim etrafta görüp özenirdim keşke bende de olsa diye. Evet istediğim oldu hem de hepsi gerçekleşti ama yine de içimde bir şeyler eksikti ve çözemiyordum. Bunca yıl bunlar için savaş vermiş olmamın verdiği başarı hissi bile kaybolup yerini hüzün ve koskoca bir boşluk hissine bırakmıştı ama neden böyle oluyordu ki ? Sonuçta her şeyi başardım. 10 yaşındaki Tuna'nın istediği kişiydim ama yine de bir şeyler eksikti sanki. Anlam veremiyordum. Yıllarca bunun için mi çabaladım koskoca bir boşluk hissi için mi bunca savaş verdim. Onca insanı kırdım ve üzdüm sırf bir hiç için miydi? Hayır değildi ben kendim için savaşmadım sırf onca şeyden sonra insanlara başardım demek için savaştım. Sırf insanlar görüp bak bu başarmış demesi için savaştım hiç bir şeyi kendim için yapmadım, özendiğimden yaptım ve bu yüzden bunca şeyden sonra boşluğa düştüm çünkü kimse beni tebrik etmedi. İstediğim o tasdik duygusunu alamamıştım. Çocukken yaptığımız her şey için bak bizim oğlumuz bunu yaptı yada bizim kızımız bunu yaptı diyorlardı ve biz bu duygu ile büyüdük. Her yaptığımız eylem için tasdik ve tebrik edildik ve bu duygu bizim bir parçamız oldu ama biz büyüdükçe kimse bizi tasdik etmedi ve bu yüzden içimizde bir yerlerde hep boşluk oldu. Her güzel olay için çevreme haber ederdim ama yarısı umursamazdı bile belki onlar için hiç bir şeydi ama benim için çok büyük bir olaydı; kulağımı deldirmiştim çocukluk hayalimi gerçekleştirmiştim ama insanlar tebrik etmek yerine laflar söylemeye başladı. Hiç beklediğim gibi olmamıştı çünkü çocukken yaptığım her eylem için tebrik alırdım ve bunu bekliyordum alışmıştım. Sorunda burada başlıyor aslında biz insanlardan tasdik bekliyoruz ne kadar içimizde tutsakta o duyguyu yaptığımız bir eylemin sonucunda tebrik edilince mutlu oluyoruz. Umursanmayınca ne kadar belli etmesek bile içimizde bir ukde olarak kalıyor. Sorun buydu, benim sorunum buydu. Her olay için tasdik edilmeyi bekliyordum çocuk halimde bunu bekliyordu ama edilmiyordu aksine laf yiyordu onun tek istediği sınavdan 90 aldığında aferin denmesiydi ama küçük Tuna bunu duymuyordu. Duyduğu tek şey şunun bunun kızı 100 almış sen neden 90 aldın. Zaten biz hayatımız boyunca birileriyle yarıştırılmak zorunda kaldık bu yarışı ailelerimiz başlattı onun kızı böyle bunun oğlu böyle sen niye böylesin diyerek bu yarışa bizi zorla dahil etti. Hayatımız hep bu yarışı kazanmaya çalışmakla geçiyor ve bu yüzden içimizde bir yerlerde hep bir burukluk var. İçimizde bir yerde o çocuk hep mutsuz yaşıyor sadece fark edilmeyi bekliyor, tasdik edilmeyi bekliyor ,sadece bekliyor.

Siz siz olun içinizdeki çocuğu koruyun. İçinizdeki o çocuk bir kez pes etti mi bir daha yüzü gülmez. Biz insanız, çocuk davranışlarımız bizi olgunlaşmaktan uzak tutmaz içimizde çocuk bizi biz yapar, o biziz, bizim bir parçamız onu unutmayın.

Ne zaman üzülürseniz içinizdeki çocuğa dönün ve onunla konuşun en iyi dostunuz o olsun....