Karanlık Issız sokaklar

16.Bölüm Bir Katile Aşık Olmak

K-katil..

Gözlerimi aralamaya çalıştığımda duvarların farklı olduğunu gördüm, sanırım evde değiliz.

Sahi Alp nerde ?

Ben nerdeyim?

son Alp'in Çetine vurduğunu hatırlıyorum.. Çetinin yerdeki, kanlı hali gözümün önünden gitmiyor.
Gözlerimi etrafta gezdirince elimdeki serumu fark ettim ve hastanede olduğumu anladım.. evet yine hastane..

Sedyemin hemen yanındaki düğmeye bastığımda yaklaşık 1 dakika sonra hemşire girdi odaya
"İyi misiniz.?" Dedi bana bakarak.
"İyiyim de n'oldu bana.?"
"Şoka girmişsiniz, sizi bir kadın getirdi sizi burda bekliyordu ama şu an sanırım gitmiş." Kadın mı?

" başka kimse yok mu.?" Diye sordum içim acıya acıya
"Maalesef hanımefendi." Tahmin ettiğim gibi..
"Çıkabilir miyim peki.?" Nolur evet de..
"Serumunuz birince çıkabilirsiniz." Asla bekleyemem.
"Tamamdır sağ olun."

Hemşirenin odadan çıkmasıyla hemen elimdeki serumu çıkarıp eşyalarımı toplayıp çıktım.

Nereye gideceğimi bilmiyordum. Alp'in nerde olduğunu da. Ya da beni getiren kadın kimdi.?

Kadın her kimse beni tanıyan biri. Çantamı cüzdanımı telefonumu hepsini getirmiş.

Ciğerlerim temiz havayı solarken bir taksi beklemeye başladım. Bu yaşananlar gerçek miydi.. Çetin gerçekten öldü mü.? Gerçek babam kimdi..

Ve onlarca soru daha..

Yaklaşık 5 dakikalık bir beklemenin sonunda taksi geldi. Hemen binip Alp'in evinin adresini verdim.
Yolda giderken içim o kadar acıyordu ki..
Sevdiğim adam katil olmuştu.. tamam belki Çetinin Alpin annesinin hakkında söyledikleri çok ağırdı hele ki bir ölünün arkasından bunları söylemek.. ama yine de Alp sakinliğini korumalıydı. Kimseyi umursamasa bile beni düşünmek zorundaydı. Kanı görünce bayıldığımı biliyor. Silahtan korktuğumu biliyor. Katil diye çetinden nefret ettiğimi de.. ama artık o da bir katil..

Ondan da mı nefret edeceğim..?

Düşüncelere dalmışken eve geldiğimizi farkettim  hemen ücreti ödeyip indim. Evin etrafında kimse yoktu. İçeri girmeye çalıştım, zile bastım ama kimse açmadı. Arka bahçeden dolanıp girdim. Alpi en son gördüğüm odaya gittim o Çetine işkence ettiği oda..

Kapıyı açmaya çalıştıkça ellerimin titremesi artıyordu. En son cesaret edip açtım.

Karşımda gördüğüm manzara hiç beklediğim bir şey değildi. Oda tertemiz bir şekildeydi. O kan o işkenceler o ağlama seslerim o sandalyeler o bağırışlar.. hiçbiri yoktu..

Telefonumu alıp Alpi aramak üzereyken vazgeçtim.

Hemen Savaşın numarasını bulup onu aradım.
Telefonu açmadı pek de uzun sürmedi.

"Efendim yenge." Yengen olmaya devam edecek miyim bilmiyorum Savaş.

"Merhaba, ben Alpi soracaktım yanında mı.?" Niye öyle dedim ki şimdi.? Bu durumda beni araması gereken o değil mi.?

"Yenge biz onu aldık şehir dışında bi yere gidiyoruz."

"Ne demek gidiyoruz.? Kafayı mı yediniz siz." Diye bağırdım. Sesimin tonuna asla hakim olamıyordum.

"Sakin olur musun korkacak bir şey yok."

"Savaş bak zaten sinirliyim başlatma senden de. Ceset var ortada ceset. Onu ne yapmayı düşünüyorsunuz.? Durum tahmin edeyim. Hintliler gibi yakıp tozunu mu saklayacaksınız.?"