🖤အမုန္းေနွာင္ႀကိဳး🖤 (အပိုင္း ၁၄)
Win ေျပာလိုက္သည့္ စကားလုံးတိုင္းက သူ႔ရင္ကို ထိရွလြန္းေလသည္။ အိပ္ယာေပၚ ေက်ာခိုင္းလွဲခ်သြားေသာ တစ္ခ်ိန္က ခင္ပြန္းငယ္ကို သက္မေႏြးေႏြးရွိုက္၍သာ Bright ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေလသည္။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွုမို့ ေစာဒဂေတာ့ မတက္ေနခ်င္ေတာ့ေပ။ ထိုေန႔ ထိုေန႔က ယုန္ေပါက္ေလး ငွါးေနေသာ အေဆာင္ရွိရာ သူ အေျပးသြားမိေလသည္။ Winကို မေတြ႕ရေလဘဲ Love ဆိုေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္သာ ေတြ႕ရ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေလေတာ့ ခ်င္းမိုင္ျပန္ၿပီဟူေသာ စကားေၾကာင့္ ကားဂိတ္သို့ အေျပးလိုက္ခဲ့မိေလသည္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ့ျပႏွင့္အလြန္ အေဝးေျပးလမ္းေပၚမွာ Win လိုက္ပါသြားေသာ ကားကို ေတြ႕ရေလေတာ့ မိုက္ကန္းစြာပင္ ထိုကားအေရွ႕တြင္ သူ႔ ကား ထိုးခံလိုက္ျခင္းပင္။ တိုက္ရင္လည္း တိုက္ပါေစေတာ့ ဟုေသာအေတြးျဖင့္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း သူ႔ ကားေလး ပိတ္ရပ္လိုက္ေသာ္လည္း ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ တစ္ဖက္ကားက ဘရိတ္အုပ္ျမန္ေလသျဖင့္ သူ အသက္ရွင္ခြင့္ ရခဲ့ျခင္း။ Bright ေၾကာက္မိသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္သာ သူ အနားက Win ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလလၽွင္။ မေတြးခ်င္ေသာ္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဆိုေသာ္လည္း အမွတ္မရွိစြာ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ့မိေနမိျပန္သည္။ ဒါကို အခ်စ္ဟု ေခါင္းစဥ္ မတပ္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း သူနွင့္ အေဝးကို ေျပးထြက္သြားမည့္ကိုေတာ့ သူ လုံးဝမလိုလားခဲ့ေပ။
"ထြက္မေျပးပါနဲ႔ ဒီတစ္ခါသာ မင္းထြက္ေျပးခဲ့ရင္"
သူကို ေနာက္ေက်ာေပးအိပ္ေနေသာ ယုန္ေပါက္ေလးရဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေမာကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိုက္မိေလသည္။ အရင္ အခ်ိန္ေတြသာ ေနာက္ျပန္လွည့္လို့ ရလၽွင္ အရင္အခ်ိန္ေတြဆီ ျပန္သြားခ်င္မိပါေသးသည္။
🖤🖤🖤
"သားသားက ပါပါးကို လြမ္းေနတာ"
ဖုန္းစခရင္ေပၚမွ သားရဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး Win သတိလက္လႊတ္ျပဳံးမိလိုက္ေလသည္။
"ပါပါး အသဲေလးကို ပါပါးကလည္း လြမ္းေနတာပါကြာ"
"ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲဟင္ ပါပါး"
