"Pam နင္ အဆင္ေျပၿပီလား"
"အင္း"
သူမ အသံေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့လၽွက္။ သူမ ဘဝတစ္ခုလုံး ဘာတစ္ခုမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့သလို နာက်င္ခံစားရခက္ေနေလသည္။
သားသမီးကို ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ ဆုံးရွုံးလိုက္ရေသာ သူမ အတြက္ ခံစားရခက္စြာပင္။ ဘဝမွာ အရွုံးေတြႏွင့္သာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ သူမက Bright ကိုလည္း ဒုတိယ အႀကိမ္ဆုံးရွုံးခဲ့ရေလၿပီ။ သားျကီးကိုလည္း ဆုံးရွုံး။ သားငယ္ကိုလည္း ဆုံးရွုံး။ သူမ ဘဝက အခုေတာ့ ေႏြကႏၲရလို ပူေလာင္ျခင္း အျပည့္ပင္။
"ငါ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ Nan၊ ဟိုမွာ အေျခခ်မယ္၊ ဟိုမွာပဲ တစ္သက္လုံးေနေတာ့မယ္"
"ဟင္"
Nan စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေက်ေနေသာ Pamကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းကို ရွိုက္လိုက္ၿပီး
"နင္ တကယ္ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား"
"အင္း"
"ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦး Pamရယ္"
သူမ လက္ကေလးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေျပာလာေသာသူငယ္ခ်င္းကို မ်က္ရည္အဝိုင္းသားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ငါ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ေလ ငါ့ မသြားခင္ အစ္မ Mayကိုေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ငါ ငါေလ ငါမွားခဲ့တာေတြ အတြက္ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ဟာ"
Nan သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို သနားဂ႐ုဏာ သက္စြာျဖင့္
"အင္း နင္ သြားခ်င္ရင္ ငါ လိုက္ပို့ပါမယ္"
"ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ နင္ကသာ ငါ့ အတြက္အေကာင္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းပါ"
တကယ္ပါ။ ဘယ္သူမွ သူမ အနားမရွိေတာ့ဘူး ဟု ထင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ Nanသာ သူမ အနားတြင္ ရွိေနေပးခဲ့သည္။ Nanသည္သာ သူမ အတြက္ အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္းပင္။ အရာရာဆုံးရွုံးသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ Nanတစ္ေယာက္သည္သာ သူမ အနားတြင္ ရွိေပးခဲ့သည့္ အေကာင္းဆုံး သူပင္။
🖤🖤🖤
"Win"
"ဟင္"
Love Winကိုၾကည့္ၿပီး
"နင္ အဆင္ေရာေျပရဲ့လားဟင္"
လက္ထဲမွ ၾကည့္ေနသည့္ စာအုပ္ေလးကို ပိတ္ကာ Win ပိတ္လိုက္ၿပီး
