Μετά από όλα αυτά που είχαν συμβεί το τελευταίο διάστημα η Μαργετα είχε σχεδόν ηρεμήσει μέσα της. Ήταν με τον άνθρωπο της. Σε δυο βδομάδες παντρεύονταν. Καθόταν στο σαλόνι μόνη της και έπινε τον καφέ της. Από δω και πέρα τα πράγματα έμπαιναν στον σωστό δρόμο. Έτσι όπως έπρεπε να ήταν τόσα χρόνια... Όμως κάπου μέσα της αυτή η φωνούλα της μιλούσε: «Θα είναι όντως όλα καλά μετά από τον γάμο; Ή θα υπάρχουν κι αλλά προβλήματα;». Αυτή η σκέψη δεν την άφηνε να ηρεμήσει...
-Αγάπη μου, τι κανεις εδώ μόνη σου;
-Να εδώ καθόμουν και σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν... και όσα πρόκειται να γίνουν...
-Μα δεν έχουμε πει; Μαζί θα τα σκεφτόμαστε αυτά! Και δεν εννοώ για το παρελθόν. Αυτό άστο πίσω μας. Δεν ωφελεί κανένα τώρα πια. Αλλά αν άλλη φορά σκεφτείς μόνη σου το μέλλον θα πλακωθούμε! (ειπε ο Στέφανος, δήθεν θιγμένος)
-Εντάξει αγάπη μου! Από δω και πέρα μαζί!
-Ναι αλλά τώρα δεν είμαστε μαζί!
-Τι εννοείς Στέφανε; Ειμαι εδώ μαζί σου; Σε λίγες μέρες παντρευόμαστε!
-Μα δεν εννοώ αυτό!
-Τότε;
-Είπες είμαστε μαζί, σωστά;
-Γιατί δεν είμαστε;
-Αφού είσαι απέναντι μου πως είσαι μαζί μου; Δίπλα μου, πλάι μου...
-Είσαι πολύ πονηρός κύριε Παράσχο! Τότε να έρθω πιο κοντά σου να μην νιώθεις μόνος.
-Μμμ θα κανεις πολύ καλά μέλλουσα κυρία Παράσχου!
-Πως το είπες αυτό; (τον κοίταξε με ένα χαμόγελο)
-Κυρία ΠΑΡΑΣΧΟΥ! Η κυρία του σπιτιού! Η γυναίκα μου!
Και με μια κίνηση την έριξε πάνω του και την φίλησε με πάθος... Της κατέβαζε το φερμουάρ μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο.
-Στε...Στέφανε.
-Μμ
-Το...το τηλέφωνο (προσπαθούσε να του πει ενώ της έκλεινε το στόμα με φιλιά)
-Άστο να χτυπάει!
Το τηλέφωνο σταμάτησε και συνέχισαν αυτό που είχαν αρχίσει... Έκαναν έρωτα, εκεί στον καναπέ, τόσο αγαπημένα...
Λίγη ώρα μετά αγκαλιασμένοι και σκεπασμένοι με το ριχτάρι, ξεκίνησαν να συζητούν για τον γάμο τους...
-Ο Ιάσωνας τελικά θα έρθει;
-Δε ξέρω Στέφανε. Ο γιος μα...ου, ο γιος μου δεν με έχει συγχωρέσει για την συμπαράσταση που έδειξα στην Αλεξάνδρα!
Τι ήταν αυτό που πήγε να πει; Πως της ξέφυγε αυτό; Ήταν ένα μυστικό που αν έβγαινε στο φως θα κατέστρεφε τα πάντα. Ο Στέφανος ανασηκώθηκε όταν την άκουσε κάπως αγχωμένη όταν λέγε ο γιος της. Στο νοσοκομείο πάλι είχε ξεκινήσει να λέει ο γιος μας, αλλά εκεί σκέφτηκε ότι μιλάει ο πόνος της. Τώρα όμως; Τι συνέβαινε;
-Αγάπη μου πρέπει να σου πω κάτι.
-Τι είναι Στέφανε μου;
-Στο νοσοκομείο όταν ο Ιάσωνας ήταν μέσα στο χειρουργείο εσυ μονολογούσες «ο γιος μας!». Μαργετα; Είναι αλήθεια;
Η Μαργετα τον κοίταζε σαν παιδάκι που το βάζεις τιμωρία επειδή έκανε αταξία. Πως να του έλεγε το πιο μεγάλο της μυστικό; Είχε ορκιστεί στο ευαγγέλιο.
-Στέφανε ήταν ο πόνος μου, που με έκανε να φέρομαι έτσι. (μιλούσε διστακτικά, οι λέξεις δεν έβγαιναν)
-Μαργετα σε παρακαλώ πες μου την αλήθεια! (ο τόνος της φωνής του ανέβαινε)
Πρώτη φορά ο Στέφανος ύψωσε την φωνή του στην Μαργετα, εκτός από εκείνη την άθλια μέρα που την παράτησε ντυμένη νύφη μετά από τα λεγόμενα της Αλεξάνδρας. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της Μαργετας. Εκείνος στην σκέψη πως της φώναξε την αγκάλιασε λέγοντας της: «Αγάπη μου συγνώμη! Δεν ήθελα να σου φωνάξω!»
-Στέφανε, δεν... δεν αντέχω άλλο! Πρέπει να στο πω! Όμως είμαι ορκισμένη να μην μιλήσω και δε ξέρω τι συνέπειες θα έχει αυτό!
-Μίλησε μου καρδιά μου. Ήταν ένας όρκος που σε ανάγκασαν να τον κανεις. Πες μου αγάπη μου.
-Πριν από... πριν από...
Η Μαργετα ξεκίνησε να διηγείται στον Στέφανο:
40 χρόνια πριν...
«Την ημέρα που δεν ήρθα στο ραντεβού μας, είχε έρθει η καταδίκη μου. Μου έθεσαν δυο επιλογές, αν το λες επιλογή δηλαδή... «Ή παντρεύεσαι τον Γεώργιο Δερμετζή ή ρίχνεις το μπάσταρδο του αγαπητικού σου του ξεπεσμένου!» Δεν είχα επιλογή! Το ήθελα αυτό το παιδί! Ήξερα πως ακόμα κι αν το έριχνα, εγω ή ακόμα και εσυ δεν θα ζούσαμε μετά. Θα μας σκότωναν Στέφανε! Ήθελα να μεγαλώσω το παιδί μας! Το πρώτο μας παιδί! Έπρεπε να κάνω το καλύτερο για αυτό το πλάσμα».
Συνέχισε να λεει λεπτομέρειες για την ζωή της με τον Γιώργη ώσπου...
-Σταματά!
-Όχι Στέφανε. Θα τα ακούσεις όλα! Αφού εσυ το θέλησες!
-Σταματά σου λέω! Μου έκρυψες ότι ήσουν έγκυος! Μετά από 20 χρόνια που ξαναβρέθηκαμε πάλι δεν μου είπες τίποτα.
Ο Στέφανος ντύθηκε αμέσως και βγήκε στον κήπο. Ένιωθε να μην έχει αέρα. Η γυναίκα του, του είχε κρατήσει κρυφό το πιο σημαντικό πράγμα. Αναθεώρησε ότι της φώναξε για ακόμα μια φορά και έτρεξε μέσα. Όμως η Μαργετα δεν ήταν εκεί...
-Μαργετα, Μαργετα! Που εισαι αγάπη μου;
