-Που είσαι αγάπη μου; Γιατί έφυγες; Συγνώμη!
Ο Στέφανος καθώς έτρεχε έξω μονολογούσε...
Ξαφνικά είδε στο δρόμο πεταμένο ένα μαντίλι. Ήταν της Μαργετας. Το αναγνώρισε. Αν και ήταν νύχτα. Αυτός ο δρόμος οδηγούσε μόνο για το εξοχικό...
-Εκεί πήγε! Έρχομαι αγάπη μου!
Ο Στέφανος έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Μέχρι που έφτασε. Μπήκε γρήγορα μέσα...
-Μαργετα;
Η Μαργετα ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα. Στο χέρι της κρατούσε ένα πιστόλι.
-ΑΓΑΠΗΗ ΜΟΥΥ! Όχι! Μη μ'αφήσεις!
-Ζω! Ηρέμησε! (ανασηκωθηκε και τον κοίταξε)
-Δόξα το θεό! Αγάπη μου! Συγχώρεσε με! Συγνώμη!
-Δε φταις εσυ αγάπη μου! Εγω έπρεπε να πληρώσω αλλά ούτε γι αυτό δεν είμαι ικανή. Προκάλεσα τόσο πόνο στους άλλους και δε μπορώ να κάνω το ίδιο σε μένα! Γιατί; Γιατί;
-Αγάπη μου μη το λες αυτό!
-Στέφανε θέλω μια χάρη.
-Τι θες ζωή μου;
-Πάρε το όπλο.
Η Μαργετα του το έβαλε στο χέρι και στεκόταν απέναντι από το όπλο.
-Ωραία. Τώρα πατά την σκανδάλη!
-ΤΙ ΛΕΣ; Σύνελθε αγάπη μου!
Ο Στέφανος πέταξε κάτω το όπλο και την αγκάλιασε. Την φίλησε για την ηρεμήσει και την έσφιξε πάνω του. Όταν ένιωσε να ηρεμεί, βγήκε από την αγκαλιά του και τον κοίταζε ευθεία στα μάτια. Δεν ήταν όμως το κοίταγμα της όπως κάποτε που τον κοίταζε και ήταν σαν να του μιλάει. Τώρα ήταν τόσο θλιμμένη η ματιά της...
-Κορίτσι μου γιατί πηγες να το κανεις αυτό;
-Δε ξέρω. Πήγα στο νεκροταφείο. Κατάλαβα ότι δεν μου έχει μείνει πια κανεις. Γύρισα σπίτι, βρήκα το όπλο, το έβαλα στην καρδιά μου αλλά δεν μπόρεσα. Ήθελα τουλάχιστον να σε αποχαιρετήσω.
-Καρδιά μου, μη το ξανά κανεις. Όσο ζεις εσυ θα ζω και εγω. Είσαι η ανάσα μου.
-Στέφανε συ...συγνώμη!
-Εγω Μαργετα συγνώμη που σου φώναξα ενώ ήξερα τι κακοποίηση έχεις περάσει στην ζωή σου. Πες μου αυτά που δεν προλάβαμε πριν.
Την πήρε μαζί του στον καναπέ. Την κράτησε στην αγκαλια του. Εκείνη συνέχισε την κουβέντα από κει που την άφησαν...
«Πάντα του μιλούσα όσο ήταν μικρός για τον πατέρα του, για σένα! Ο Ιάσωνας μου σου έμοιαζε παρά πολύ όταν ήταν μωρό μέχρι που ο Δεμερτζής τον έκανε σκληρό, αυστηρό, άκαμπτο... απάνθρωπο! Λυπάμαι που το λέω αλλά έχει γίνει ίδιος με εκείνον και φταίω εγω γι αυτό. Σκέφτομαι ότι αν είχα πατήσει πόδι μπορεί να γλίτωνα τον θάνατο και να γλίτωνε και το παιδί μου. Αλλά δεν το έκανα! Είμαι δειλή Στέφανε!»
-Μη το λες αυτό ψυχή μου!
Ο Στέφανος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ.
-Τώρα όλα άλλαξαν Μαργετα. Είμαστε στο σήμερα. Εγω και εσυ!
-Στέφανε ο Ιάσωνας πρέπει... είναι ώρα να μάθει την αλήθεια!
-Όταν εσυ το αποφασίσεις θα το μάθει αγάπη μου.
-Τώρα είμαι έτοιμη! Θα πάω αύριο να τον βρω...
