Οι μέρες περνούσαν. Ο Ιάσωνας είχε καλέσει πολλές φορές στο σπίτι που βρισκόταν η μητέρα του και είχαν μιλήσει. Ήξερε ότι είναι καλά. Πήγε για λίγες μέρες μέχρι την Αθήνα, για να σκεφτεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Λες και του έκανε κάποιος λοβοτομή. Και αυτός ο άλλος, ήταν η μητέρα του και τα λόγια της. Τηλεφώνησε στην Αλεξάνδρα και της ειπε πως θα μπορούσε να επιστρέψει και να μένει στο σπίτι για να βλέπει συνέχεια τα παιδιά της. Η Αλεξάνδρα είχε φύγει από το σπίτι όταν αθωώθηκε από την φυλακή. Έμενε σε ένα ξενοδοχείο στην Καλαμάτα. Όσο διάστημα ήταν εκεί αναλογίστηκε ότι για ότι έκανε έφταιγε ο Μάρκος. Θυσίασε τα παιδιά της, γι αυτόν τον έρωτα. Κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ο ίδιος που είχε ερωτευτεί κάποτε και αυτό δεν θα άλλαζε πια. Ο Μάρκος σταμάτησε να την διεκδικεί όταν εκείνη του έδωσε να καταλάβει πως τελείωσαν οριστικά. Τα πράγματα είχαν πάρει άλλες διαστάσεις. Συνέχισε λοιπόν την ζωή του με την Ευγενία και τον γιο τους. Έφυγαν από το Κιαρι και μετακόμισαν στην Πάτρα. Είχε πάρει μετάθεση εκεί η Ευγενία και ο Μάρκος άνοιξε το δικό του συνεργείο με τους δικούς του υπαλλήλους. Τον Στέφανο τον έβλεπε κάθε Κυριακή που έτρωγαν όλοι μαζί. Την Μαργετα δεν την είχε συγχωρήσει αλλά έβλεπε τον πατέρα του που ήταν ευτυχισμένος και το ανεχόταν.
Όλα σιγά σιγά έμπαιναν σε μια τάξη... Σχεδόν όλα...
Ο Ιάσωνας αποφάσισε γυρνώντας από την Αθήνα να κάνει μια κουβέντα με τον Στέφανο.
Έτσι και έγινε...Ο Ιάσωνας τηλεφώνησε στο γραφείο του Στέφανου.
-Παρακαλώ.
-Ο Ιάσωνας είμαι.
-Γεια σου Ιάσωνα. Πως είσαι;
-Θελω να βρεθούμε.
-Εε, ναι ποτε θες;
-Και τώρα αν σε βολεύει.
-Ναι αν μπορείς.
-Ωραία που θες να βρεθούμε;
-Θες να έρθεις από το γραφείο; Δεν είναι κανεις εδώ.
-Ναι εντάξει έρχομαι.Η κλήση τερματίστηκε. Ο Ιάσωνας πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε για την εταιρία του Παράσχου.
Έφτασε... Χτύπησε την πόρτα και...-Εμπρός.
-Καλημέρα.
-Κάθισε αγόρι μου.
-Είναι κάπως άβολο όλο αυτό, γι αυτό θα στα πω μια και έξω.
-Εδώ είμαι να σε ακούσω.
-Λοιπόν το τελευταίο διάστημα συνέβησαν τόσα. Έμαθα την σκληρή αλήθεια που τόσα χρόνια αγνοούσα. Κατάλαβα πολλά. Η μάνα μου υπέφερε στα χέρια του Δεμερτζή. Εγω πίστευα πως όλα είναι ρόδινα. Όταν κατάλαβα ότι κάτι έτρεχε μεταξύ σας, θύμωσα. Χωρίς να ξέρω τι παρελθόν είχατε. Όταν μου ειπε ότι αγαπιόσασταν, μου ειπε ότι αυτή η ιστορία... ανήκει στο παρελθόν. Όταν όμως έμαθα ότι ποτέ δεν έσβησε αυτή η αγάπη... Αισθάνθηκα οργή. Η μάνα μου με τον δολοφόνο του πατέρα μου σκέφτηκα. Αλλά τελικά δεν ήταν έτσι. Η μάνα μου με τον σωτήρα της. Γιατί την έσωσες από τον Δεμερτζή. Μου... μου μίλησε για κακοποίηση. Σε καμία γυναίκα δεν αξίζει να περάσει ότι η μάνα μου. Ευτυχώς εγώ δεν έγινα ίδιος με τον Δεμερτζή όσο αφορά την Αλεξάνδρα. Ήμουν σκληρός. Έτσι πίστευα ότι έπρεπε να της φερθώ. Έκανα λάθος! Λάθη! Γιατί δεν ήταν ένα... Αν, αν ήξερα από την αρχή την ιστορία σας μπορεί να μην ήμουν έτσι ποτέ! Αν...
-Ιάσωνα, μην βασανίζεσαι με τα αν. Το έκανα και εγω πριν από καιρό και κατάλαβα ότι δεν βγάζει νόημα. Ότι έγινε, έγινε. Τώρα πια πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Αυτό είπα και στην μάνα σου πριν από καιρό.
-Στέφανε, εγω... εγω δεν ξέρω αν θα σε αποκαλέσω ποτέ πατέρα μου αλλά θελω τουλάχιστον να φτιάξουν οι σχέσεις μας. Ξέρω πως αν σου ζητήσω να με συγχωρέσεις, θα με πετάξεις έξω.
-Ιάσωνα! Σε εχω συγχωρήσει.