Η Μαργετα βγήκε έξω από το σπίτι κλαμένη. Έτρεχε γρήγορα. Δεν ήξερε που πάει. Απλά περπάταγε. Ξαφνικά τα βήματα της την οδήγησαν... στο νεκροταφείο. Πήγε να μιλήσει στην μητέρα της. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είχε λουλούδια. Είχε δυο μάτια δακρυσμένα...
-Μαμά! Που είσαι μαμά μου τώρα που σε χρειάζομαι; Δε σε κατηγορώ για ότι έγινε. Ξέρεις πως σε συγχώρεσα πριν από κάποια χρόνια. Ξέρω πως και εσυ θύμα του πατέρα μου ησουνα. Μαμά... πονάω! Ο Στέφανος έχει δίκιο. Τι θα κάνω; Δε μπορώ να τον χάσω! Βοήθησε με! (έλεγε μέσα από τους λυγμούς της)
-Μαμαααααα
Της βγήκε η κραυγή που τόσο καιρό δεν είχε βγάλει από μέσα της. Τόσο ανατριχιαστική, τόσο δυνατή! Μπορούσε να κάνει να λυγίσει και τον πιο γενναίο.
Ξαφνικά έπιασε βροχή. Η Μαργετα έτρεξε γρήγορα προς το εξωχικο...
Μπήκε γρήγορα μέσα, αν και είχε ήδη γίνει μούσκεμα αλλά δεν την ένοιαζε. Έτσι ξανά βγήκε έξω σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό και εκείνος την έβρεχε σαν να την χαϊδεύει. Η βροχή δεν ήταν δυνατή, ήταν σαν να έκλαιγε κάποιος εκεί πάνω. Μήπως ήταν η Αθηνά; Μήπως αυτό ήταν το σημάδι της;
Μόλις η βροχή σταμάτησε μπήκε στο σπίτι, άνοιξε το φως, άναψε το τζάκι άλλαξε ρούχα και κάθισε κοιτώντας την φλόγα... Όπως έκαιγε η φλόγα από τα ξύλα, έκαιγε και η καρδιά της. Δεν άντεχε άλλο. Ήξερε το μεγάλο κακό που προκάλεσε σε όλους. Αν ίσως δεν υπήρχε, τότε, τότε μόνο θα μπορούσαν να ζήσουν ευτυχισμένοι όλοι. Μόνο έτσι. Σηκώθηκε βιαστικά από την θέση της και πλησίασε το γραφείο. Άνοιξε το τελευταίο συρτάρι και βρήκε ένα όπλο. Το είχε αφήσει εκεί ο Ιάσωνας. Το πήρε στα χέρια της, το κοίταξε, έλεγξε αν είχε μέσα σφαίρες. Είχε...
Το έβαλε κοντά στην καρδιά της, ψέλλισε «Αντίο» και...
ΜΠΑΜΜ
