Eftalya [ARA VERİLDİ]

24. Bölüm: İyi ki Alina

keyifli okumalarrrr

24. Bölüm: İyi ki Alina

"Hazır mısın güzelim?" Başımı sallayıp pusete yatırdığımız Alina'ya baktım. Kuzey puseti aldığında ben Ada'nın koluna girmiştim. Kuzey magazincilerin olma olasılığının yüksek olduğundan arka kapıdan çıkacağımızı bildirdi.

Enes, Kuzey'in yokluğunda işler ile ilgileniyor Ada ise yanımızdan ayrılmıyordu. "Eftal bence en çok bana benzeyecek." Durup durup söylediği sözler beni güldürmek için yeterli oluyordu. 

"Bence de sana benzeyecek." Halinden memnun şekilde gülümsedi. Arka kapıdan magazincilere yakalanmadan arabaya bindiğimizde Alina ve Ada arkada ben ön koltuktaydım. 

"Evde yemek için istediğin bir şey var mı?" Başımı salladım. "Ton balıklı salata." Niyeyse hastanede canım fazlasıyla çekmişti. "Tamam ben eksikleri güvenliğe veririm alışverişi yapar." 

Dora'nın Alina'nın doğumundan haberdar olduğundan emin değildim ve haberi olduktan sonra yapacağı şeylerden de emin değildim. Uzaklaştırma kararı aldırmış olsak bile para her şeyin çözümü olabiliyordu. 

Bunları düşünmek istemiyordum bir an önce Kuzey'in evine taşınıp kızımla daha güvende hissetmek istiyordum ve gerçekten birlikte yaşamayı kendi evimizde fazlasıyla istiyordum.

Çok uzun sürmeyen yolumuz düşüncelerim eşliğinde bitti. Alina'yı benim odamdaki beşiğe yatırdıktan sonra üzerimdekileri değiştirip temiz kıyafetler giydim ardından yatağıma uzandım.

Bir süre sonra odaya Kuzey geldi. O da üzerindekileri değiştirmişti ilk önce bana ardından Alina'ya baktı. Yanıma gelip oturduğunda yorgun gözlerim ile ona bakıyordum. 

"Biraz uyuyalım hazır Alina uyuyorken." Yana kayarak ona yer açtım. "Hemen uyuyalım hem de." Gülümseyerek beni kollarının altına aldı ardından saçlarımı koklayarak bir öpücük bıraktı.

İkisiyle aynı odada soluk alıp verirken şükretmeyi unutmuyordum. Mutluydum, dokuz ay önceki benle şuan ki ben o kadar farklıydı ki. Yaş olarak küçüktüm ama düşünce olarak, davranış olarak büyümüştüm. Bir anne olmanın sorumluluğunu tamamen aldığıma emindim ve bu durumdan memnundum. 

Ne ara Kuzey'in yanı başında uyuyakalmıştım hatırlamıyordum sadece Alina'nın ağlayış sesiyle uyuduğumun farkına varmıştım. Kuzey ile aynı anda gözlerimiz açıldığında gülümsemeden edemedim. 

Kuzey beşiğe daha yakın olduğu için  Alina'yı yavaşça alıp aynı yavaşlıkla bana verdi. Onu tutmaktan o kadar korkuyordu ki her kucağına aldığında aynı yüz ifadesine bürünmesi beni çok güldürüyordu.

Emzirmek için Alina'yı ne zaman kucağıma alsam Kuzey ya odadan çıkıyordu ya da arkasını dönüyordu. Bu kadar düşünceli olması beni mutlu etse de artık evli olduğumuzun farkına varması gerekiyordu bu adımı atmaktan çekiniyor olsam da ondan bir adım gelmeyecek gibiydi.

"Ben bizimkilere bakayım." diye mırıldandığında boğazımdan hafif bir ses çıkardım. "Evli olduğumuzu biliyorsun değil mi?" Sorum karşısında biraz şaşırmış gibiydi.

"Biliyorum güzelim."

"Peki o zaman neden kaçıp duruyorsun, kızımızın bu anına şahit olmak istemiyor musun?" Çekindiğini anlayabiliyordum aynı şekilde bende çekiniyordum. Yatağın ucuna oturup gülümsedi.