Katran ve Zift

KÜL

Ozan Sarohan, Amanın Yandım.

"Pişman olmak ve pişman edilmek. Bir ipte iki cambaz nasıl oynayamayıp biri muhakkak o ipten düşüyorsa, bir insan aynı anda bu ikisinin arasında kalamaz. Ya bu hayatta pişman olursun ya da pişman edilip bu hayata düşman olursun, Katran. Bazı yaraların kabuk bağlayamaması bu yüzdendir. Yarana düşman olursan iyileşmesine de izin vermezsin."

Tek başına verdiğin savaşın ruhuna bıraktığı izlere bakar gibi bakmıştım sana Katran. Canım, yana yana kül mü oldun yoksa küllerini savura savura yeniden mi doğdun? Yangındın, yakmıştın.

Katran, sana bir bebeğin büyürken annesine muhtaç olduğu gibi muhtaçtım. Beni besleyip büyüten sendin. Bana hayatı öğreten sendin, bitmek tükenmek bilmeyen, şu göğsümün içine yerleşen hislerin var oluşuna sebep olan sendin.

Kalbimin kesiği, göğsümün ağrısı.

Kafamı çevirdiğim yönde gördüğüm, tek bildiğim.

Kül olmuş, külleri küçük bir rüzgarla etrafa savrulmuş birini bir başkası nasıl tekrar ateşe verebilir? Böylesi yanmak mümkün mü?
Söyle Katran, kül olmuş beni nasıl ateşe verebildin?

İki cambaz gibi ipin üzerinde yürümek icin karşı karşıya geldiğimiz o an aşağıya bakmadan sadece birbirimize bakacaktık Katran. Sözde bakacaktık. Katran, sen bana uzun uzun bakmamak, bana doğru yürümemek için o ipten aşağıya atlamak istedin. Gözlerinde gördüm, aşağıya bakıp yüzüne yerleşen acabalardan anladım ben onu Katran.

Katran, canım. Gerçekten bana bakmamak için ölümü göze alacak mıydın, bunu kendine yapacak mıydın? O ipin üzerinde yürümenin ne kadar zor olduğunu biliyorum ben, sana parmak uçlarında ölümden kaçıp yaşama koşar gibi gelmeye çalıştığımdan beri biliyorum ben bunu. Sen ucunda ben varım diye nasıl ölüme bakar yaşamaya sırtını dönersin? Nasıl kendinden vazgeçersin?

Bu kadar mı iğrenç bir insanım gözünde? Bana bakmayan gözünde. Sen, beni hiç görmeden nasıl böyle yargıladın Katran? Herkese dost bana düşman oldun. Ölümü isteyecek kadar düşman oldun.

Katran, canım, canımın kara tahtası.
Sen eline aldığın o beyaz tebeşirle göğsümü deşer gibi çizerken ben yere düşen tebeşir tozuydum.

Adım atacak, o ipin üzerinde duracak, senin gözlerinde gördüğüm ölüme bakacak gücüm kalmadı benim. Bana öyle bakma, ne olursun.

Ölmek yaşamaktan daha cazip geliyormuş gibi bakma. Öyle olsa bile bakma. Yaşa. Ölme, ne olursun.

Canımın kara tahtası :)

Umarım hayat size huzurlu bi aşk getirir.